ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 326

หลันซีหรี่ตาใส่มู่เหยา

เชิงล้อเลียน ทำให้มู่เหยาหน้าเเดง

นางส่งเสียงต่อว่าหลันซีที่เดินจากไปว่า “พี่หญิงรอง! ท่านล้อข้าอีกแล้ว!”

เสียงหัวเราะของหลันซีค่อยๆหายไป มู่เหยาค่อยรู้สึกโล่งใจ

เเล้วมุ่งมั่นกับการเตรียมตัวเป็นเจ้าสาว

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ใกล้จะถึงปีใหม่

โคมไฟสีเเดงถูกเเขวนไว้ที่ด้านนอกจวนจงซู่โหว ทุกอย่างในเมืองหลวงเต็มไปด้วยบรรยากาศอันสงบสุข

หลันอิ่งรีบมาจากจวนเเม่ทัพ จากนั้นกระซิบอะไรบางอย่างกับมู่เหยา

มู่เหยาหันไปมองท้องของนางด้วยความประหลาดใจ “จริงหรือ”

หลันอิ่งยิ้มเเละพยักหน้า “อื่อ หนึ่งเดือนแล้ว เเต่ท้องยังเล็กอยู่ ไม่รู้ว่าเป็นชายหรือหญิง มั่วเหยียนอยากได้ลูกสาว เขาบอกว่าลูกสาวไม่ซน”

ซูโหรวหันไปมองหลันอิ่งด้วยความอ่อนโยน “เจ้าตั้งท้องเเล้วน่าจะพักผ่อนอยู่ที่บ้าน การเดินทางไปมาอาจกระทบกระเทือนครรภ์ได้”

หลันอิ่งยิ้มพร้อมกับโอบเเขนของซูโหรว “ท่านเเม่ อยู่ที่บ้านข้ารู้สึกเบื่อมาก พอดีเป็นปีใหม่ ข้าจะกลับไปตอนบ่ายนี้”

ซูโหรวยิ้มและพยักหน้า เพราะทนลูกอ้อนของลูกสาวไม่ไหว

พ่อบ้านจวนสกุลหลันเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว เเละกระซิบกับซูโหรวสองสามคำ

หลังจากได้ยินเเล้ว รอยยิ้มของซูโหรวก็จางหายไปอย่างเห็นได้ชัด เเละเเสดงออกถึงความกังวลเล็กน้อย

“พวกเจ้านั่งก่อน ข้าจะออกไปดู”

มองไปทางที่ซูโหรวจากไป หลังจากมู่เหยาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็ลุกขึ้นและเดินตามไป

นางเร่งฝีเท้าไปสองสามก้าว ก็เห็นร่างของซูโหรวที่หน้าประตูใหญ่

ซูโหรวแสดงสีหน้าเรียบเฉยเมื่อมองคนที่นำของขวัญมาให้ เเละไม่ได้ยื่นมือออกไปรับของขวัญที่อีกฝ่ายยื่นมาให้

“ครั้งที่เเล้วข้าพูดชัดเจนเเล้วว่า เจ้าไม่ใช่คนของจวนสกุลหลันอีกต่อไป พวกเราไม่มีความสัมพันธ์กันอีกเเล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องให้ของขวัญ”

ใบหน้าของหลันเย่ว์อิงดีขึ้นมาก เมื่อเทียบกับเดือนก่อน

ใบหน้าครึ่งหนึ่งของนางสวมหน้ากาก ส่วนใบหน้าที่เผยออกมาดูดีเหมือนเดิม ทำให้ผู้คนรู้สึกสับสนเล็กน้อย

“ท่านป้า ข้าเเค่อยากมาเยี่ยมพวกท่าน…” ดวงตาทั้งคู่ของหลันเย่ว์อิงเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

มือทั้งคู่ที่เปิดเผยออกมาดูผอมแห้งอย่างมาก ดูท่านางใช้ชีวิตไม่ดีนักในจวนไท่จื่อ

“ไม่จำเป็น”

ซูโหรวถอยหลังไปหนึ่งก้าว เพื่อหลีกเลี่ยงการเข้าใกล้ของหลันเย่ว์อิง

การกระทำนี้ยิ่งทำให้ดวงตาของหลันเย่ว์อิงมีน้ำตาคลอ

“เจ้าไปเถอะ ไม่มีใครในบ้านที่อยากพบเจ้า เอาของพวกนี้กลับไปด้วย”

ซูโหรวทิ้งคำพูดไว้ เมื่อหันกลับไปมองเห็นมู่เหยายืนอยู่ไม่ไกลก็ตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มเเละเดินเข้าไปหามู่เหยาอย่างรวดเร็ว

“อากาศหนาวขนาดนี้ อาหน่วนทำไมไม่อยู่ที่เรือนอุ่น ระวังจะหนาวเอาได้”

คำพูดที่เเสดงถึงความห่วงใยเช่นนี้ ทำให้เเววตาของหลันเย่ว์อิงเปลี่ยนไป

เมื่อหันไปเห็นซูโหรวเเสดงความรักต่อมู่เหยา นางก็หมดความหวังโดยสิ้นเชิง

ในที่สุด

พวกเขาก็ไม่ต้องการนางเเล้วจริงๆ

หลันเย่วอิงจากไปอย่างเลื่อนลอย หลังจากกลับไปที่จวนไท่จื่อ นางมองไปที่เฉินเสวี่ย เเล้วจ้องไปที่เวินอวิ๋น