ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 342

“มอบรางวัล มอบรางวัลให้ทุกคน!”

ฉางชิงจึงโปรยถุงมงคลในตะกร้าออกไปทันที

บรรยากาศโดยรอบครึกครื้นขึ้นมา

แม้แต่หน้าจวนโหวจงซู่ ก็ยังมีเสียงประทัดดังขึ้น

“อาหน่วน!”

หลันซีไม่อาจรอช้า รีบเดินเข้าไปจับมือมู่เหยา นางพินิจมองอย่างละเอียดก่อนจะยิ้มแล้วโน้มตัวไปกระซิบข้างหู “ผิวพรรณดูเปล่งปลั่งขึ้น”

ทั้งสองสบตากัน มู่เหยาก็หน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย “พี่หญิงรอง!”

หลันซียิ้มไม่หยุด นางจูงมือมู่เหยาเดินเข้าไปด้านใน พลางเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับสองตระกูลในช่วงที่ผ่านมา

หลังจากพิธียกน้ำชาผ่านพ้นไป เยี่ยนสวินและมู่เหยาก็ผ่อนคลายลงอย่างสิ้นเชิง

เยี่ยนสวินถูกบรรดาพี่ชาย นายท่านหลัน และท่านลุงใหญ่ลากตัวไปซักถามที่อีกมุมหนึ่ง

ส่วนมู่เหยาก็ถูกเหล่าหญิงสาวและซูโหรวล้อมวงเพื่อพูดคุยกัน

เมื่อได้ฟังเรื่องที่ฝางมามามาขวางประตูไว้เมื่อเช้านี้ คิ้วของซูโหรวก็ยิ่งขมวดลึกขึ้น

“ก่อนหน้านี้องค์หญิงใหญ่มิใช่ยังดูเป็นมิตรกับเจ้าอยู่หรือ มาตอนนี้กลับดูเหมือนว่าที่ผ่านมาเป็นเพียงการเสแสร้ง”

มู่เหยาพยักหน้า “แม้จะไม่ชัดเจนนัก แต่ความสัมพันธ์ระหว่างองค์หญิงใหญ่และองค์หญิงซูหรงนั้น ไม่ได้ห่างเหินเหมือนยามที่พวกนางปฏิบัติต่อข้า”

นางเป็นคนช่างสังเกต

ในวันที่อยู่หอหลิวจิน นางก็มองออกถึงสายตาที่สื่อถึงกันของคนทั้งสอง

มันไม่เรียบง่ายเหมือนที่เห็นภายนอกอย่างแน่นอน

“แต่ในเมื่อท่านเขยกล่าวเช่นนั้นแล้ว พรุ่งนี้เจ้าก็ไม่ต้องกังวลอันใด ควรใช้ฐานะอย่างไรก็จงใช้เสีย”

ซูโหรวบีบแก้มเล็ก ๆ ของมู่เหยา รู้สึกได้ว่าอวบขึ้นเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าหลายวันที่ผ่านมานี้ไม่ได้ลำบากอันใด

“ฮูหยิน พระชายาจิ้นอ๋องมาเยี่ยมเยียนเจ้าค่ะ”

สาวใช้ก้าวเข้ามารายงาน ห้องโถงที่พูดคุยกันอย่างออกรสก็เงียบสงัดลงในทันที

“พระชายาจิ้นอ๋อง?”

ซูโหรวครุ่นคิดอยู่เนิ่นนาน ก็นึกไม่ออกว่าตนไปมีความสัมพันธ์อันใดกับพระชายาจิ้นอ๋อง

ในวินาทีต่อมา ก็เห็นหญิงสาวรูปงามในชุดสีชมพู ศีรษะประดับด้วยไข่มุกนำคนก้าวเข้ามาอย่างเชื่องช้า

“คิดว่าจะมาคารวะท่านป้าตั้งนานแล้ว แต่เพิ่งจะว่างวันนี้พอดี หวังว่าท่านป้าจะไม่ถือสาที่หลานสาวไม่รู้ความนะเจ้าคะ...”