ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 345

สำหรับน้องชายผู้นี้ เขารู้สึกจนปัญญาเป็นส่วนใหญ่

“ข้าเพียงแต่... อย่างไรเยว่อิงก็คือบุตรสาวของข้า หลายวันมานี้ข้าฝันถึงอาอวิ๋นทุกวัน นางตำหนิข้า ตำหนิว่าข้าปกป้องเยว่อิงไว้ไม่ได้”

น้ำเสียงของหลันชิวเหิงสั่นเครือ เห็นได้ชัดว่ากำลังร่ำไห้

“หากข้าเป็นเจ้า ข้าก็ย่อมเจ็บปวดใจเช่นกัน แต่เยว่อิงทำอะไรลงไปเจ้าก็รู้ดีแก่ใจ นั่นคือชีวิตคนในตระกูลหลันกว่าร้อยชีวิตเชียวนะ!”

หลันเอ้าเซวียนกระชากคอเสื้อของหลันชิวเหิง พยายามเรียกสติให้น้องชายของตนกลับคืนมา

“ข้ารู้! ข้ารู้ทุกอย่าง! แต่ข้าเป็นพ่อของนาง สุดท้ายแล้วข้าก็คือพ่อของนาง เป็นความผิดของข้าเอง หากข้าอบรมสั่งสอนนางให้ดีตั้งแต่เล็ก ก็คงไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น...”

หลันชิวเหิงทุบกำปั้นลงบนอกตนเองอย่างรู้สึกผิด

หลันเอ้าเซวียนถอนหายใจ “คืนนี้เจ้าก็เดินทางเสียเถิด ไปพักผ่อนหย่อนใจที่เจียงหนาน”

“พี่ใหญ่ ข้าขอโทษ”

หลันชิวเหิงทรุดกายนั่งลงบนม้านั่งหิน สายลมยามค่ำคืนที่เหน็บหนาวราวกับจะพัดพากลิ่นสุราไปจากร่างของคนทั้งสอง

“ในช่วงเวลาเช่นนี้ ข้ากลับต้องเดินทางออกจากเมืองหลวง...”

ทั้งสองสบตากัน ในฐานะพี่น้อง

มีหรือจะไม่เข้าใจว่าในใจของอีกฝ่ายกำลังคิดสิ่งใดอยู่

ต่างฝ่ายต่างเงียบงัน

ผ่านไปครู่ใหญ่ หลันชิวเหิงจึงเป็นฝ่ายลุกขึ้นก่อน

“พี่ใหญ่ ข้าจะรีบกลับมา และจะเขียนจดหมายถึงท่านกับพี่สะใภ้”

กล่าวจบ เขาก็ประสานมือคารวะไปทางหลันเอ้าเซวียน จากนั้นก็หันหลังเดินจากไปอย่างเด็ดเดี่ยว โดยมิได้หันกลับไปมองนายท่านหลันอีก

ภายในลานเงียบสงัด

แสงจันทร์สาดส่องลงบนร่างของหลันเอ้าเซวียนที่นั่งอยู่เพียงลำพัง ดูอ้างว้างโดดเดี่ยวเป็นพิเศษ

มู่หลันชงมองแผ่นหลังของบิดา ในใจรู้สึกสงสารจนทนไม่ไหว

“ท่านพ่อ”

เสียงของบุตรชายดังขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ร่างของหลันเอ้าเซวียนสั่นสะท้าน เขารีบยกมือขึ้นปาดหยาดน้ำตาที่หางตาทันที

จากนั้นจึงหันกลับมามอง พยายามเค้นรอยยิ้มออกมา “มาทำอะไรเอาป่านนี้ ยังไม่นอนอีกหรือ?”

มู่หลันชงเม้มริมฝีปาก พยักหน้า แล้วหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมา

“นี่เป็นจดหมายที่อาหน่วนส่งมา ข้าคิดว่าจะนำมาให้ท่านพ่อดู แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอเหตุการณ์เมื่อครู่นี้เข้า...”

เขาไม่ได้กล่าววาจาที่เหลือต่อ แต่สองพ่อลูกต่างก็เข้าใจกันดี