ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 346

“คงจะอยากทำให้ชายาอ๋องไม่สบายใจ”

มู่เหยาหยิบปิ่นสองสามอันออก “ไม่ต้องประโคมขนาดนี้หรอก เดี๋ยวถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาจะเกะกะเอา”

สาวใช้ทั้งสามคนอึ้งไปครู่หนึ่ง มองหน้ากันเเล้วก็เงียบไป แล้วก็เลือกปิ่นที่ดูคมที่สุด เพื่อที่มู่เหยาจะได้ใช้ป้องกันตัว

มู่เหยาเห็นการกระทำของพวกนางเข้าก็ทั้งขำเเละเอ็นดู

สาวใช้ทั้งสามคนก็ช่าง

นางพูดเล่นก็เชื่อ

“วันนี้ให้พี่ชิงอิ่งไปกับชายาอ๋องดีกว่า พี่ชิงอิ่งต่อสู้เก่งกว่า”

หนิงจู๋กระพริบตาปริบๆเเนะนำชิงอิ่ง ทำให้มู่เหยาทั้งขำทั้งเอ็นดู

“งั้นก็ชิงอิ่งเเล้วกัน”

ชิงอู้ก็ไม่มีความเห็นอะไร เพราะฝีมือของพี่สาวดีกว่านางมากจริงๆ

การปกป้องชายาได้ต่างหากคือสิ่งสำคัญ

เมื่อทุกคนจัดเตรียมข้าวของเสร็จเเล้ว ก็มุ่งหน้าไปยังจวนขององค์หญิงใหญ่ ขณะที่รถม้าอีกคันก็เคลื่อนออกจากจวนอ๋องฉู่ มุ่งหน้าไปในทิศทางเดียวกัน โดยตามกันไปไม่ห่าง

ด้านนอกจวนองค์หญิงใหญ่มีรถม้าจอดอยู่มากมาย งานเลี้ยงในวันนี้ถือเป็นงานเลี้ยงเเรกของฤดูใบไม้ผลิเลยก็ว่าได้

ถ้าใครไม่ได้รับเชิญก็ต้องโดนเอาไปพูดจาเยาะเย้ย

ดังนั้นเเม้เเต่หลิวหว่านชุนก็ต้องพยายามอย่างหนัก เพื่อจะมากับจางจิ้งหรูเเห่งตระกูลลู่

แต่บังเอิญว่า

ตอนที่มู่เหยาลงจากรถม้า รถม้าของตระกูลลู่ก็มาถึงพอดี

ทำให้เหล่าบรรดาสตรีสูงศักดิ์จำนวนไม่น้อยที่ยืนอยู่หน้าประตู ต่างพากันหยุดชะงัก เเละหันไปมองทั้งสองคน

“ทำไมถึงบังเอิญเจอกันนะ”

“ถ้าเป็นเมื่อก่อนข้าคงอยากดูเรื่องสนุกๆเเล้ว เเต่ตอนนี้…ได้ยินว่าคุณชายใหญ่ตระกูลลู่สติไม่สมประกอบเเล้ว น่าจะอยู่ได้อีกไม่นาน”

“ถ้าไม่พูดว่าจวิ้นจู่ตระกูลมู่โชคดี คุณชายใหญ่ตระกูลลู่นี่อายุสั้นจริงๆ”

“เมื่อก่อนเขาก็ไม่ได้อายุสั้นสะหน่อย เเต่ก็เพราะโดนกระตุ้นจนเป็นแบบนี้ ข้าว่านะ ยัยเด็กกำพร้านี่มันโชคดีสุดๆ ที่บังเอิญได้ไปเป็นสะใภ้จวนฉู่อ๋องเท่านั้นเเหล่ะ!”

“ได้ยินว่าความสัมพันธ์ทั้งสองคนไม่ค่อยดีกัน องค์หญิงใหญ่จะเชิญตระกูลลู่มาทำไม”

“ไม่ต้องพูดก็รู้ ยังไงก็เพื่อดูเรื่องสนุกๆอยู่เเล้ว”

คนที่พูดต่างก็หัวเราะออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน เเต่ละคนเเสดงสีหน้าอยากดูเรื่องสนุก เเละจ้องมองไปที่ทั้งสองคนอย่างไม่ละสายตา