ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 348

ดูว่านางกล้าตบหน้านางหรือไม่!

“ซูหรง! เจ้าบังอาจนัก’

ในขณะที่ฝ่ามืออยู่ห่างจากใบหน้ามู่เหยาเพียงสองนิ้ว องค์หญิงใหญ่ก็รีบมาถึงพอดี เเละเปิดปากด้วยความโกรธเกรี้ยว

“องค์หญิงใหญ่โปรดให้อภัยด้วย!”

เหล่าบรรดาฮูหยินขุนนางเเละสตรีสูงศักดิ์ต่างพากันคุกเข่าลงทันที ทุกคนต่างรู้สถานการณ์ดีและก้มหน้าลง

ทันทีที่องค์หญิงใหญ่ออกปาก นางกำนัลที่อยู่ข้างองค์หญิงซูหรงก็รีบเอื้อมมือไปจับมือของซูหรงเอาไว้เเน่น

องค์หญิงใหญ่เดินไปข้างหน้าด้วยความโกรธ ท่ามกลางสายตาที่เเอบจับจ้องของทุกคน นางก็ยกมือขึ้นเเล้วตบไปหนึ่งฉาด

ทุกคนเบิกตากว้างด้วยความไม่อยากเชื่อ

กระทั่งมู่เหยายังรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

นางไม่คิดว่าการตบครั้งนี้ขององค์หญิงใหญ่จะลงบนใบหน้าของซูหรง!

“เสด็จพี่หญิง!”

ซูหรงเอามือกุมแก้มไว้ ดวงตาเเดงก่ำขึ้นมาทันที

“เห็นๆอยู่เป็นนางที่ทำเกินไป หม่อมฉันแค่พูดจาสองสามประโยคอย่างเป็นธรรมเท่านั้น ทำไมท่านถึงได้ลงโทษเเต่หม่อมฉัน!”

องค์หญิงใหญ่รู้สึกหงุดหงิดในใจ เละเริ่มเสียใจที่ให้เด็กคนนี้มาร่วมงานเลี้ยงในวันนี้

“หุบปาก! เจ้ายังไม่รู้ตัวอีกหรือว่าตัวเองผิดอะไร!”

“ชายาอ๋องฉู่ก็คือชายาอ๋อง เมื่อคนพวกนั้นพูดจาดูหมิ่นนาง ในฐานะพระชายา นางย่อมสามารถลงโทษด้วยตัวเองได้ ทำไมต้องมาให้ข้าที่เป็นองค์หญิงใหญ่ตัดสินความให้!”

ที่องค์หญิงใหญ่พูดเเบบนี้ในวันนี้ ก็เพราะไม่อยากให้เรื่องในวันนี้เเพร่ออกไป

เเละไม่อยากให้คนในวังหลวงคิดมากเกินไปอีก

เพราะสุดท้ายแล้ว นางเป็นเพียงคนที่ไม่มีอำนาจเเละอิทธิพล อาศัยเพียงสถานะพี่สาวคนโตของฮ่องเต้องค์ปัจุบันเท่านั้น จึงสามารถใช้ชีวิตอย่างสง่างามภายนอกได้

ส่วนชายาฉู่อ๋องคือชายาอ๋องจริงๆ เเม้จะต้องการขอความเป็นธรรม ก็ควรจะไปที่วังหลวง ไม่ใช่ที่นี่!

“แต่หม่อมฉัน หม่อมฉันเเค่…”

ไม่ทันที่ซูหรงจะพูดจบ องค์หญิงใหญ่ก็โบกมืออย่างไม่สบอารมณ์

“พาองค์หญิงซูหรงไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”

ฟางมามานำสาวใช้เข้ามา ไม่มีเวลาให้ซูหรงพูดอะไรอีก จึงรีบลากตัวนางออกไป

เมื่อเรื่องวุ่นวายจบลง องค์หญิงใหญ่ก็ยกมือให้บรรดาคนที่คุกเข่าอยู่