ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 355

เมื่อสาวใช้สองสามคนเดินเข้ามา ก็ช่วยเตือนให้ซูหรงปล่อยมือออก

“มู่เหยา เจ้าอย่าได้ใจไปหน่อยเลย!

ซูหรงกัดฟันกรอดเเล้วพูดเตือน เเต่ไม่ได้มีผลอะไรกับมู่เหยา

นางถึงกับอยากหัวเราะออกมา

ในขณะเดียวกันนางก็ตระหนักได้ถึงเรื่องหนึ่ง…ฮ่องเต้ไม่ต้องการให้ซูหรงเเต่งงานกับจวนฉู่อ๋อง

ถ้าหากต้องการจริง คงมีพระราชโองการออกมานานเเล้ว

ซูหรงเเละองค์หญิงใหญ่คงไม่มาใช้ความพยายามมากมายขนาดนี้ใช่ไหม

มู่เหยาออกไปแล้ว คนอื่นๆที่อยู่ในงานเลี้ยงก็เเยกย้ายกันไป

แผนการที่วางไว้ไม่ได้ผล องค์หญิงใหญ่โกรธมากจนตบหน้าซูหรงที่สาวใช้นำตัวกลับมาไปหลายครั้ง!

ซูหรงในฐานะองค์หญิง ถูกตบหน้าหลายครั้งเเต่กลับไม่กล้าพูดอะไรสักคำ ซ้ำยังคุกเข่าลงบนพื้นทันที

“สิ่งที่ข้าพูดกับเจ้าเมื่อคืน เจ้าลืมไปหมดเเล้วใช่ไหม ข้าว่าเจ้ามันสมองหมู!”

องค์หญิงใหญ่ตำหนิด้วยความโกรธ สาวใช้ภายในห้องต่างคุกเข่าลง

เเม้แต่ฝางมามาที่กลับมาก็ยังมองซูหรงด้วยสายตาที่เเสดงถึงความรังเกียจเล็กน้อย

“ข้า ข้าเเค่อับอายจนทนไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะมู่เหยา ตอนนี้เมื่อข้าออกไปข้างนอกก็ยังคงเป็นองค์หญิงน้อยที่ทุกคนรักใคร่ เเละได้เเต่งงานกับพี่เยี่ยนสวินตามที่หวังไว้ ข้าเเค่…เเค่อยากให้นางตาย!”

ซูหรงเอามือปิดหน้าเเละร้องไห้ด้วยความโกรธ

เเต่เมื่อองค์หญิงใหญ่เห็นสภาพของนาง ในใจของนางก็รุ้สึกหงุดหงิดไม่น้อย

“เจ้าได้บอกเรื่องการเเต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับเเคว้นอันหรือยัง”

องค์หญิงใหญ่ถามด้วยเสียงเเผ่วเบา พร้อมกับส่งสายตาให้ฝางมามา

ฝางมามาพาเหล่าสาวใช้ส่วนเกินออกไป เพื่อให้ทั้งสองคนได้คุยกัน

“ข้าบอกเเล้ว เเต่มู่เหยานังสารเลวนั่นบอกว่า ยอมที่จะเอาองค์หญิงเเคว้นอันเเต่ไม่ยอมเอาข้า!”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ซูหรงก็ยิ่งโกรธ

นางไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมมู่เหยาถึงได้จงใจเป็นปฏิปักษ์กับนาง!

“ดี” องค์หญิงใหญ่พิงผนักพิงไปด้านหลังอย่างเกียจคร้าน ในแววตาของนางปรากฏความเยาะเย้ยขึ้นมา “ไม่รู้จักกาลเทศะ เเต่ในเมื่อนางอยากได้ ก็หาวิธีทำให้นางได้ไปเถอะ องค์หญิงเเคว้นอันคนนั้นไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายๆ”

เมื่อนึกถึงข่าวที่นางสืบมาได้ นางก็มองไปที่ซูหรงที่คุกเข่าตรงหน้า

นางย่นคิ้วด้วยความรังเกียจเเละโบกมือ “เอาล่ะเอาล่ะ รีบกลับไปที่เรือนเพื่อลดอาการบวมสะ คืนนี้พ่อ…พี่ห้าของเจ้าจะมา”

จิ้นอ๋องมีลำดับที่ห้า ซูหรงต้องเรียกว่าพี่ห้า