ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 356

พลอยทำให้บ่าวไพร่ไม่ใส่ใจไปด้วย

“แต่หากท่านยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ท่านจะต้องป่วยตายในเรือนแห่งนี้เป็นแน่” อวิ๋นเยี่ยนเงยหน้าขึ้น สบสายตาบุรุษด้วยแววตากังวล

ซวีเหย่เพียงยิ้มบางเบา ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดอีก เพียงทอดสายตาไปยังประตูเรือน

ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังแว่วมาจากด้านนอกที่ใกล้เข้ามาทุกขณะ

วินาทีต่อมา ประตูเรือนราชบุตรเขยก็ถูกผลักออกอย่างแรง อีกฝ่ายใช้กำลังมากเกินไป จนบานประตูไม้ที่ผุพังหลุดกระเด็นลงไปกองกับพื้น

ฝุ่นควันที่ฟุ้งกระจาย จนผู้คนต้องขมวดคิ้วถอยหนี

“ชิ” องค์หญิงใหญ่ยกแขนเสื้อขึ้นปิดจมูกอย่างรำคาญใจ สายตาคมปานน้ำแข็งกวาดมองร่างสองร่าง ทั้งใหญ่และเล็ก ที่ยืนอยู่ใต้ระเบียง

เมื่อเห็นอวิ๋นเยี่ยนที่ยืนอยู่ด้านหลังซวีเหย่ นางก็ไม่ได้ก้าวเดินต่อไป แต่กลับหัวเราะเยาะ “ข้านึกอยู่แล้วว่าสารเลวนี่จะหนีไปที่ใดได้! เป็นเจ้าจงใจสั่งการใช่หรือไม่?”

แววตาของซวีเหย่ฉายแววหม่นหมอง ใบหน้าซีดขาวราวกับจะสลายไปได้ทุกเมื่อภายใต้แสงอาทิตย์ยามอัสดง

รูปโฉมอันงดงามเช่นนี้ องค์หญิงใหญ่เคยโปรดปรานมาก่อน

แต่จะมีผู้ใดอยากดูแลคนป่วยกระเสาะกระแสะกันเล่า!

“อวิ๋นเยี่ยนเพียงเห็นว่าข้าไม่มียาให้ดื่ม จึงออกไปหายาต้มมาให้เท่านั้น”

“ในเมื่อองค์หญิงใหญ่ไม่ยอมให้ข้าออกนอกจวน ก็คงไม่อยากให้ข้าป่วยตายอยู่ในจวนองค์หญิงใหญ่ ให้คนนอกนินทาได้หรอกกระมัง”

ซวีเหย่เข้าใจเจตนาของอวิ๋นเยี่ยนที่จงใจไม่กลับไปอยู่ข้างกายเตียวมามา เขาย่อมไม่ทำให้ความกล้าหาญของเด็กคนหนึ่งต้องสูญเปล่า

สิ่งที่ควรได้ ย่อมต้องทวงคืนมา!

“หึ!” องค์หญิงใหญ่ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว จ้องซวีเหย่อย่างเย็นชา “นี่เจ้ากำลังข่มขู่ข้าหรือ?”

ซวีเหย่สบตานางแวบหนึ่ง แล้วก้มหน้าลงอย่างว่าง่าย “กระหม่อมมิกล้า ขอองค์หญิงใหญ่โปรดให้กระหม่อมได้ยื้อชีวิตอยู่ต่อไปด้วยเถิด”

บางทีอาจเป็นเพราะคำว่ายื้อชีวิตอยู่ต่อไปทำให้ผู้ที่อยู่เบื้องหน้าพอใจ

ความเย็นชาในแววตาขององค์หญิงใหญ่จางหายไปบ้าง

นางก้าวเข้าไป ใช้ปลายนิ้วเรียวเชยคางของซวีเหย่ขึ้น จ้องมองใบหน้าที่แม้แต่สตรียังต้องอิจฉา นึกถึงภาพตอนที่เก็บเขาได้คราแรก แววตาก็หม่นหมองลงเล็กน้อย

“มองหน้านี้นาน ๆ เข้าก็รู้สึกว่าไม่เท่าใด เมื่อก่อนเหตุใดข้าถึงได้ดึงดันจะแต่งตั้งเจ้าเป็นราชบุตรเขยให้ได้?”

คำพูดนี้คล้ายกับถามซวีเหย่ แต่ก็คล้ายกับถามตัวนางเองมากกว่า

ซวีเหย่ยังคงก้มหน้าไม่สบตา เม้มปากนิ่ง ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “กระหม่อมไร้บิดามารดา ย่อมแล้วแต่ฝ่าบาทจะบงการ”