ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 357

“เรื่องราวเหล่านี้มิได้เกี่ยวข้องกับพวกเรา ตั้งใจกินข้าวเถิด”

ซวีเหย่เก็บงำความคิดไว้ในใจ พลางคีบหมูสามชั้นตุ๋ชิ้นหนึ่งให้อวิ๋นเยี่ยน

มามาที่เฝ้ารออยู่ด้านนอก รอจนกระทั่งทั้งสองกินอาหารเสร็จแล้วจึงเข้ามาเก็บกล่องข้าวและจากไป

นางไปเพื่อรายงานบทสนทนาบนโต๊ะอาหารของคนทั้งสองให้องค์หญิงใหญ่ทราบ

ขณะนั้นองค์หญิงใหญ่กำลังเอนกายอยู่บนตั่งกุ้ยเฟย รอบกายมีสาวใช้สี่ห้าคนคอยนวดไหล่บ่าให้อยู่

“อ้อ? พอได้ยินชื่อแคว้นอันเขาก็มีปฏิกิริยาถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?”

องค์หญิงใหญ่เอ่ยขึ้นอย่างเกียจคร้าน ดวงตาไม่ได้เปิดขึ้นด้วยซ้ำ “ก็แค่มดปลวกไร้พ่อไร้แม่ที่มีดีเพียงรูปโฉม จะมีความคิดอ่านอะไรได้อีก ช่างเถิด เขาต้องการอะไรก็ให้ไป หากใครยังกล้าละเลยไม่ใส่ใจอีก ก็ส่งไปขายให้หมด”

“เพคะ”

มามาหันหลังจากไป

องค์หญิงใหญ่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น นึกถึงสถานที่ที่นางเก็บซวีเหย่ได้ในตอนนั้น ดูเหมือนว่าจะเป็นบริเวณใกล้เคียงกับแคว้นอันเช่นกัน

หรือว่า เขาจะเป็นคนของแคว้นอัน?

ไม่สิ หากเป็นคนของแคว้นอันจริง เขาคงส่งข่าวกลับไปให้บิดามารดานานแล้ว

ตลอดห้าหกปีมานี้ ซวีเหย่ไม่เคยย่างเท้าออกจากจวน และไม่เคยมีผู้ใดมาตามหาเขาเลย

เห็นทีคงเป็นเพียงบุคคลไร้ชื่อเสียงเรียงนาม ไม่คู่ควรให้นางต้องสิ้นเปลืองความคิดอีกต่อไป!

“เหตุใดองค์หญิงใหญ่ยังเก็บราชบุตรเขยไว้เพคะ?”

เป็นฝางมามาที่ไม่เข้าใจและก้าวเข้าถาม ในมุมมองของนาง ราชบุตรเขยที่ป่วยกระเสาะกระแสะเช่นนั้น ตายไปเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น

จะได้ไม่ต้องมาเป็นตัวถ่วงขององค์หญิงของนาง

“เจ้าจะเข้าใจอะไร การมีราชบุตรเขยอยู่เช่นนี้ ผู้อื่นจึงไม่กล้าส่งคนเข้ามาในจวนของข้า อีกทั้งตอนนี้โลกภายนอกต่างเล่าลือกันว่าข้าปฏิบัติต่อราชบุตรเขยเป็นอย่างดี เรื่องนี้มีแต่ประโยชน์ ไม่มีโทษแม้แต่น้อย”

แผนการใหญ่ของนาง ยังต้องการการสนับสนุนจากเหล่าบุรุษ และต้องการการสนับสนุนจากราษฎรเช่นกัน

ชื่อเสียงที่ดีงาม ย่อมเป็นประโยชน์ต่อแผนการใหญ่ของนางอย่างมหาศาล!

“เป็นเช่นนี้นี่เอง เป็นบ่าวที่โง่เขลาไปเองเพคะ”

“ไม่เป็นไร” องค์หญิงใหญ่จู่โบกมือ นึกถึงการพบปะกับจิ้นอ๋องในวันนี้ จึงเอ่ยเสริมขึ้น “เตรียมสุราดอกท้อไว้ด้วย คืนนี้ข้ากับจิ้นอ๋องไม่เมาไม่เลิกรา”

ฝางมามาหันหลังจากไป

ส่วนองค์หญิงใหญ่ก็หลับตาพักผ่อนต่อไป

ณ เรือนอันเซียง ในลานทิศตะวันตกของจวนองค์หญิงใหญ่