ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 359

นางปัดมือของชายหนุ่มที่บีบแก้มของนางออก พลางโบกกระดาษแผ่นเล็กในมือไปมาด้วยสีหน้าจริงจัง “นี่มันของจริงหรือของปลอมกันแน่?”

เยี่ยนสวินยิ้มพลางรวบร่างนางเข้าสู่อ้อมแขน ก่อนจะหยิบกระดาษในมือนางมาดู “จริงแท้แน่นอนอยู่แล้ว เป็นแม่นมฟังส่งมาให้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของมู่เหยาก็ยิ่งแสดงความรู้สึกที่ยากจะบรรยายออกมา

“องค์หญิงใหญ่ผู้นี้ ก็ช่างกินทุกอย่างได้ลงคอจริง ๆ ส่วนลู่เหวินเจิ้งที่เป็นถึงขุนนางฝ่ายบุ๋น ก็ยังกล้าทำเรื่องเช่นนี้ได้ลงคอ หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป มิใช่ว่าเป็นโทษหนักถึงขั้นประหารชีวิตหรอกหรือ?”

“องค์หญิงใหญ่จึงทำเช่นนี้ เพราะแบบนี้ลู่เหวินเจิ้งถึงจะยอมทำงานให้นาง”

เยี่ยนสวินเอื้อมมือไปจัดเส้นผมที่ปรกลงมาด้านหลังของนางให้เข้าที่ ในใจเขาก็รู้สึกยากจะอธิบายกับการกระทำขององค์หญิงใหญ่เช่นกัน

“ข้าจำได้ว่าเมื่อก่อนมีข่าวลือหนาหู ว่าบุตรขององค์หญิงใหญ่กับราชบุตรเขยต้องสิ้นไป ก็เพราะอนุที่ราชบุตรเขยเลี้ยงไว้นอกจวน เรื่องนี้จริงเท็จเช่นไร?”

มู่เหยานึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้กะทันหัน จึงถือโอกาสเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนองค์หญิงใหญ่เมื่อตอนกลางวันให้เขาฟัง

โดยเน้นย้ำเรื่องของอวิ๋นเยี่ยนเป็นพิเศษ

“นั่นเป็นเพียงข่าวลือที่ปล่อยออกไปภายนอก เท่าที่ข้ารู้ ราชบุตรเขยป่วยมาหลายปี ไม่เคยย่างเท้าออกจากจวนเลย อีกทั้งเรื่องที่ทั้งสองไม่มีทายาท ก็เป็นความตั้งใจขององค์หญิงใหญ่เอง”

“องค์หญิงใหญ่ไม่ต้องการมีบุตรกับราชบุตรเขยหรือ?” มู่เหยารู้สึกประหลาดใจ

เพราะข่าวลือภายนอกส่วนใหญ่ล้วนบอกว่าทั้งสองรักใคร่ปรองดองกันยิ่งนัก

“อืม องค์หญิงใหญ่เห็นว่าราชบุตรเขยมีชาติกำเนิดต่ำต้อย จึงไม่ต้องการมีบุตรกับเขา แต่ก็เพราะราชบุตรเขยมาจากตระกูลที่ตกต่ำ องค์หญิงใหญ่จึงไม่ถูกฝ่าบาทจับตามอง”

คำพูดของเยี่ยนสวินทำให้มู่เหยาเม้มปาก “เช่นนั้นที่ผ่านมาท่านทำทีสนิทสนมกับองค์หญิงใหญ่ ก็เป็นการเสแสร้งด้วยหรือ?”

คำถามที่แทงใจดำนี้ ทำให้เยี่ยนสวินถึงกับกะพริบตาปริบ ๆ

“แน่นอนอยู่แล้ว แต่ตอนนั้นเป็นองค์หญิงใหญ่ที่อยากจะชักจูงข้าไปเป็นพวก ข้าก็บ่ายเบี่ยงเลี่ยงตอบอย่างคลุมเครือมาตลอด นางจึงหมดความอดทนไปเอง”

มู่เหยาพยักหน้าอย่างเข้าใจ

มิน่าเล่า หลังจากองค์หญิงใหญ่กลับมาครั้งนี้จึงเป็นเหมือนคนละคน ไม่มีสีหน้าดี ๆ ให้พวกเขาสามีภรรยาเลย

“ชักจูงท่านหรือ?” มู่เหยาได้สติและตระหนักถึงเรื่องที่สำคัญกว่า “นางคิดจะชักจูงท่านไปทำไม? หรือว่านางหมายจะชิงบัลลังก์?”

แม้จะเป็นเพียงคำพูดที่หลุดปากออกมา

แต่เมื่อสบเข้ากับสายตาที่ยิ้มแต่ไม่ตอบของเยี่ยนสวิน ทำให้มู่เหยาที่ตอนแรกไม่ได้ใส่ใจ ตกใจขึ้นมาทันที