ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 360

“วันนั้นที่กลับไปเยี่ยมบ้าน ท่านลุงรองกำลังป่วย อาหน่วนจึงมิได้พบท่านลุงรอง วันนี้จึงมาส่งท่านเจ้าค่ะ”

เมื่อสิ้นคำพูดนี้

ในใจของหลันชิวเหิงก็เต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน

“เจ้า เหตุใดเจ้าต้องลำบากมาส่งข้าด้วย” เขาทอดถอนใจ ก้าวเข้าไปพินิจมองเด็กสาวตรงหน้าอย่างละเอียด พลันหวนนึกถึงบุตรสาวคนโตของตน

แววตาของเขาวูบไหวเล็กน้อย ก่อนจะสลัดภาพเงาร่างนั้นออกไปจากห้วงคำนึง

“อากาศหนาวเหน็บเช่นนี้ยังอุตส่าห์มาแต่เช้าตรู่ ลำบากเจ้าแล้ว”

หลันชิวเหิงยื่นมือออกไปลูบศีรษะเล็ก ๆ ของมู่เหยาด้วยความเอ็นดู เหมือนเช่นที่เคยทำ

ทว่าครั้งนี้ กลับมีม่านกั้นที่มองไม่เห็นขวางกลางระหว่างคนทั้งสอง ความผูกพันทางสายเลือดราวกับเจือจางลงไปหลายส่วน

มือของมู่เหยาสั่นระริกเล็กน้อย อาจเพราะสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงนี้ หรืออาจเพราะการลาจากที่กำลังจะมาถึง ขอบตาของนางจึงร้อนผ่าวขึ้นมา

“ท่านลุงรอง เดินทางระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ อย่าลืมส่งข่าวกลับมาบ่อย ๆ อาหน่วนยังไม่เคยออกไปที่ใด อยากจะเห็นทิวทัศน์ของสถานที่ต่าง ๆ ผ่านจดหมายของท่านลุงรองเจ้าค่ะ”

หลันชิวเหิงถอนหายใจเงียบ ๆ ดึงมือกลับมาอย่างเชื่องช้า

“ได้”

ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะ มู่เหยาหยิบห่อผ้าที่เตรียมไว้ล่วงหน้าออกมา “นี่คือของที่ข้ากับท่านอ๋องเตรียมไว้ให้ท่านลุงรอง ท่านลุงรองอย่าได้ปฏิเสธเลยนะเจ้าคะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น

หลันชิวเหิงที่เดิมทีตั้งใจจะปฏิเสธก็จำต้องรับไว้

“เอาล่ะ กลับไปเถิด ข้าเองก็ต้องไปแล้ว”

“ฝากดูแลคนตระกูลหลันแทนข้าด้วย”

ไหล่ของนางถูกคนตรงหน้าตบเบา ๆ แต่มู่เหยายังคงยืนอยู่ที่เดิมมิได้หันกลับไป

นางสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงวาจาที่อยากเอ่ยแต่ต้องกล้ำกลืนลงไปของหลันชิวเหิง และเข้าใจดีว่าเหตุใดเขาจึงเป็นเช่นนั้น

มู่เหยาถอนหายใจแผ่วเบา ผ่านไปเนิ่นนาน นางจึงหันกลับไปมองยังท่าเรือ

เรือลำนั้นแล่นออกไปไกลแล้ว ค่อย ๆ กลายเป็นเพียงจุดดำเล็ก ๆ และหายลับไปจากสายตาของนาง

“พระชายา” ชิงอู่ก้าวเข้ามา

มู่เหยาจึงก้มหน้าลงซับหยาดน้ำตาที่หางตา พลางยิ้มแล้วพยักหน้า “ไปเถิด พวกเราก็สมควรกลับกันได้แล้ว”

ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นเช่นไร หลันชิวเหิงก็ยังคงเป็นท่านลุงรองของนางเสมอ