ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 361

“แต่ว่า ตอนนี้มีอยู่ตระกูลหนึ่งที่ยังมิอาจแตะต้องได้ นั่นคือสวี่เหนียน ขุนนางเก่าแก่ในราชวงศ์ก่อน”

“ข้าได้ส่งเทียบเชิญไปให้ฉีซื่อฮูหยินภรรยาของเขาแล้ว หากนางมา ก็จะถือโอกาสในงานเลี้ยงนี้เกลี้ยกล่อมดู หากพวกเขายินยอมมอบทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูลและกลับไปใช้ชีวิตบั้นปลายที่สวีโจว ก็มิจำเป็นต้องทำให้เรื่องนี้อื้อฉาวจนใครต่อใครรับรู้”

เมื่อได้ฟังเขาพูดเช่นนี้ มู่เหยาก็เข้าใจในทันที

คนผู้นี้ต้องเป็นผู้ที่เปี่ยมด้วยคุณธรรมและบารมีอย่างสูงในราชวงศ์ก่อนเป็นแน่

มิฉะนั้นแล้ว เยี่ยนสวินคงไม่ไว้หน้าถึงเพียงนี้!

“ข้าจะลองดูแล้วกัน ว่าแต่การล่าสัตว์วสันตฤดูจะจัดขึ้นเมื่อใดหรือ? จะตรงกับช่วงสอบฤดูใบไม้ผลิหรือไม่?”

“การสอบฤดูใบไม้ผลิอยู่ในเดือนสี่ ส่วนการล่าสัตว์วสันตฤดูอยู่ช่วงต้นเดือนสาม อาหน่วน ในการล่าสัตว์ครานี้อาจเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นได้ ช่วงหนึ่งเดือนนี้ข้าจำต้องสอนวิชาป้องกันตัวให้เจ้าบ้าง”

มู่เหยาชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อเห็นเขาพูดจาจริงจังถึงเพียงนั้น แววตาของนางก็ฉายความกังวลขึ้นมาทันที

“เจ้าค่ะ”

เมื่อเห็นนางรับปาก เยี่ยนสวินก็จูงมือนางไปยังสวนหลังบ้านทันที

ในสวนหลังบ้านมีลานว่างอยู่แห่งหนึ่ง ซึ่งจัดไว้สำหรับฝึกยุทธ์โดยเฉพาะ

ขณะนั้น ฉางชิงกำลังจัดวางอาวุธต่าง ๆ ลงบนโต๊ะยาว เมื่อเห็นคนทั้งสองมาถึงจึงประสานมือคารวะ

“ดูเถิด ลองเลือกชิ้นที่เจ้าถนัดมือ”

มู่เหยาเดินเข้าไปเลือกสรรอย่างพินิจพิเคราะห์ อาวุธเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นของผู้หญิง มีน้ำหนักเบาและเหมาะมือ

นางเดินดูจนทั่ว ก่อนจะเลือกมาสองชิ้น

ชิ้นหนึ่งคือกระบี่อ่อน และอีกชิ้นคือคันธนู

เยี่ยนสวินประหลาดใจอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ว่ากระไร “ในเมื่ออาหน่วนเลือกสองสิ่งนี้แล้ว เกรงว่าคงต้องลำบากเสียหน่อย”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ความลำบากในวัยเยาว์ไม่เคยได้ลิ้มลอง เมื่อเติบใหญ่ย่อมต้องเผชิญ”

นางเองก็ชื่นชมสตรีที่ร่ำเรียนวิทยายุทธ์ พวกนางดูองอาจกล้าหาญ ราวกับมีโลกเป็นของตนเอง

ในไม่ช้า เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของมู่เหยาก็ดังขึ้นในสวนหลังบ้าน ทว่านางไม่เคยยอมแพ้แม้แต่ครั้งเดียว ยังคงฝึกฝนต่อไป

โชคดีที่เมื่อครั้งยังเยาว์วัยเคยฝึกรำ ทำให้ร่างกายอ่อนช้อย กระบวนท่าของกระบี่อ่อนจึงพอจะเลียนแบบได้หลายส่วน ขอเพียงฝึกฝนอย่างสม่ำเสมอ การป้องกันตัวย่อมไม่เป็นปัญหา

ที่ยากลำบากอย่างแท้จริงคือการยิงธนู

เพราะเคยฝึกรำมาก่อน พละกำลังของนางจึงสู้คนอื่นไม่ได้ แต่ความอ่อนช้อยนั้นมีมากกว่า

ดังนั้น การยิงธนูจึงทำได้เพียงแค่เหนี่ยวสายให้ลูกศรพุ่งออกไปเท่านั้น แต่ก็ไปไม่ถึงเป้าหมาย