ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 362

ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวได้ส่งเทียบเชิญสำหรับงานเลี้ยงออกไปแล้ว นางมองบ่อปลาหลีฮื้อในสวนที่ผิวน้ำเริ่มปรากฏระลอกคลื่น

แววตาของนางล้ำลึกลง “งานเลี้ยงครั้งนี้ เกรงว่าจะต้องเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นอีกเป็นแน่ ฟังอวิ๋น เจ้าจงจำหน้าคนเหล่านั้นที่ยืนอยู่ข้างกายองค์หญิงใหญ่ไว้ให้ดี ต่อจากนี้ไป ข้าจะไม่ปล่อยให้รอดไปแม้แต่คนเดียว!”

ฟังอวิ๋น คือชื่อของแม่นมฟังนั่นเอง

แม่นมฟังมีสีหน้าจริงจัง “ฮูหยินผู้เฒ่าวางใจเถิดเจ้าค่ะ บ่าวจะจดจำใบหน้าของพวกนางไว้ในใจ ไม่ลืมเลือนอย่างเด็ดขาดเจ้าค่ะ!”

ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวแค่นเสียงเย็นชา “รอจนกว่าฮองเฮาจะตั้งครรภ์ เรื่องบางเรื่องก็สมควรที่จะต้องชำระสะสางเสียที เมื่อถึงเวลานั้น ท่านพ่อก็จะสามารถกลับมาจากดินแดนอันแร้นแค้นนั้นได้”

แม่นมฟังมองฮูหยินผู้เฒ่าด้วยความเห็นใจ “เรื่องเหล่านั้น จะต้องให้ท่านอ๋องน้อยรับรู้หรือไม่เจ้าคะ?”

“ไม่จำเป็น!”

“หากให้เขารู้ มีแต่จะทำให้อาสวินต้องเสียใจ หากเขาล่วงรู้ว่าบิดาของตนเองเพื่อที่จะ... ช่างเถิด ปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ ความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าเซียวก็ราวกับจะท่วมท้นกลืนกินนาง

ความอำมหิตในแววตาก็ถาโถมเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

แม่นมฟังเช็ดน้ำตาด้วยความเจ็บปวดใจ “หลายปีมานี้หากมิใช่เพราะมีฮูหยินผู้เฒ่าอยู่ จวนฉู่อ๋องจะรุ่งโรจน์ถึงเพียงนี้ได้อย่างไร ฮูหยินผู้เฒ่า บ่าวได้ยินมาว่า ทางแคว้นอันจะส่งคนมาคุ้มกันองค์หญิงเพื่อแต่งงนเชื่อมไมตรี หากคนผู้นั้นคือ…”

แม่นมฟังยังกล่าวไม่ทันจบ ก็ถูกฮูหยินผู้เฒ่าเซียวตวาดขัดจังหวะอย่างเกรี้ยวกราด

“จะใช่หรือไม่ใช่ ฉู่อ๋องผู้เฒ่าแห่งแคว้นอวิ๋นก็ได้ตายไปแล้ว!”

ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวหันขวับกลับมา ดวงตาทั้งสองแดงก่ำด้วยเพลิงโทสะ คล้ายคนบ้าคลั่งที่ยังคงมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน เมื่อกล่าวจบนางก็หัวเราะออกมา

“ทั้งชีวิตของข้า ล้วนถูกสารเลวนั่นวางแผนหลอกใช้! มิเช่นนั้นแล้ว ข้าจะถูกกักขังอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตได้อย่างไร ฟังอวิ๋น เจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนที่ข้ารู้ข่าวจากท่านพ่อ ข้าชิงชังเพียงใด!”

แม่นมฟังก้าวเข้าไปกุมมือของฮูหยินผู้เฒ่าไว้อย่างแนบแน่น “ฮูหยินผู้เฒ่า เรื่องมันผ่านไปแล้ว ทุกอย่างผ่านไปแล้วนะเจ้าคะ บัดนี้ท่านอ๋องน้อยก็เติบใหญ่เป็นผู้ใหญ่แล้ว พระชายาก็เป็นคนดี”

“ย่อมต้องยืนอยู่เคียงข้างฮูหยินผู้เฒ่าอย่างแน่นอน ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้วนะเจ้าคะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวหลับตาลง หยาดน้ำตาไหลทะลักออกมา

นางโผเข้ากอดแม่นมฟังแล้วร่ำไห้โฮออกมา ราวกับเมื่อครั้งยังเป็นคุณหนูอยู่ในเรือน

คล้ายกำลังคร่ำครวญถึงความเสียใจตลอดชั่วชีวิตนี้ ร่ำไห้ให้กับหัวใจที่ถูกคนอื่นหลอกลวงปิดบัง ร่ำไห้ให้กับสถานะที่นางจะไม่มีวันสลัดทิ้งไปได้

“เอาล่ะ ไปเตรียมการเรื่องงานเลี้ยงเถิด”