ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 371

อวิ๋นเยี่ยนเบือนหน้าหนีรอยช้ำบนร่างกายของชายหนุ่ม ได้เเต่ยืนอยู่กับที่เป็นเวลานานไม่กล้าเดินไปหา

ดวงตาของซวีเหย่พลันหม่นลง เขารีบดึงเสื้อผ้าขึ้นมาปกปิดรอยต่างๆบนร่างกายอย่างรวดเร็ว ราวกับไม่อยากให้เด็กคนนี้เห็นเเล้วต้องแปดเปื้อนสายตา

“ข้าไม่เป็นไร เจ้าพยุงข้าไปห้องข้างๆ”

ห้องข้างๆมีน้ำสำหรับอาบ เตรียมไว้ทุกครั้งตามคำสั่งขององค์หญิงใหญ่

เขาไม่คู่ควรที่จะมีกลิ่นของนางติดตัว

ซวีเหย่รู้สึกขยะเเขยงกลิ่นหอมบนร่างกายอย่างที่สุด ถึงขั้นที่ว่าอยากจะเปลี่ยนเนื้อเเละผิวหนังทั้งตัวเสียใหม่

หากไม่ใช่เพราะตอนเเรกที่เจอกันเขายังคงสลบอยู่

องค์หญิงใหญ่ที่ละโมบในรูปลักษณ์ของเขา จึงบังคับป้อนยาพิษในตอนที่เขายังไม่ได้สติ ตอนนี้เขาจะมาติดเเหง็กอยู่ในจวนองค์หญิงได้อย่างไร!

“ได้” อวิ๋นเยี่ยนพยุงเขาไปห้องข้างๆอย่างระมัดระวัง ความไม่พอใจต่อองค์หญิงใหญ่ยิ่งเพิ่มมากขึ้นอีกหลายส่วน

…

ตกดึก มู่เหยาเหนื่อยจนผล็อยหลับไป

ส่วนเยี่ยนสวินจุดเทียนไขขึ้นมาเล่มหนึ่ง เเละตรวจสอบจดหมายในมืออย่างละเอียด

เมื่อเห็นตราประทับบนเเผ่นสุดท้าย สายตาของเขาก็พลันจับจ้องเเน่น

“ฉางชิง”

มีเสียงดังขึ้นมาจากนอกหน้าต่าง

“ไปจวนองค์หญิงใหญ่ที พาราชบุตรเขยมาที่ห้องหนังสือของข้า

ฉางชิงที่อยู่นอกหน้าต่างตกใจเล็กน้อย เขารีบเปิดหน้าต่างเพื่อมองดู เเละเมื่อเเน่ใจว่าเป็นเจ้านายของตัวเองก็เเสดงสีหน้าประหลาดใจอย่างยิ่ง

เเต่เขาก็ไม่กล้าเสียเวลา จึงหายตัวไปจากจวนฉู่อ๋องทันที

ส่วนเยี่ยนสวินก็สวมเสื้อคลุมตัวนอก เเล้วถือตะเกียงน้ำมันรออยู่ในห้องหนังสือ

หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ฉางชิงก็พาคนผู้หนึ่งเข้ามาในห้องหนังสือ

เมื่อถอดผ้าคลุมออก เยี่ยนสวินได้เห็นใบหน้าของราชบุตรเขยที่มักถูกขังอยู่ในจวนองค์หญิงใหญ่ เมื่อเขามองเห็นก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนที่จะหัวเราะออกมาเสียงดัง

“ข่าวลือว่าเซ่อเจิ้นหวังเเคว้นอันหายสาบสูญไปนาน เเท้จริงเเล้วกลายเป็นราชบุตรเขยที่ถูกองค์หญิงใหญ่เเคว้นอวิ๋นเลี้ยงดูอย่างลับๆหรือ”

ฉางชิงตกใจมาก เเละในพริบตาเดียวดาบยาวในมือก็จ่อไปที่ลำคอของซวีเหย่

ตราบใดที่เขามีท่าทีไม่เป็นมิตรเเม้เเต่นิดเดียว ก็พร้อมจะปลิดชีวิตเขาได้ในทันที!

ซวีเหย่หน้าตาบูดบึ้งมองเยี่ยนสวินที่หัวเราะเยาะออกมา เขายกมือขึ้นปัดดาบยาวที่จ่ออยู่ที่คอออก