ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 373

ส่งสัญญาณให้หนิงจู๋เอาเสื้อคลุมมาให้ สวมเเล้วจึงให้ชิงอิ่งไปเปิดประตู

“เข้ามาเถอะ”

ฉางชิงก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก้มหน้าอย่างนอบน้อม

“ว่ามา มีเรื่องอะไรถึงได้รีบร้อนขนาดนี้”

ฉางชิงเห็นว่าในห้องมีเเต่คนกันเอง จึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องหนังสือทั้งหมดอย่างละเอียด

“ขอให้พระชายาไปเกลี้ยกล่อมท่านอ๋อง ผู้น้อยกลัวว่าท่านอ๋องจะคิดมากจนทำร้ายตัวเองอีก”

ตอนที่ท่านอ๋องยังเด็ก หลังจากที่รู้ข่าวว่าท่านอ๋องเฒ่าตายในสนามรบ ก็กินไม่ได้นอนไม่ได้หลับ เกือบจะสิ้นใจ!

มู่เหยายังมึนงง เห็นได้ชัดว่ายังย่อยข้อมูลมหาศาลนี้ไม่หมด

ไม่ต้องพูดถึงเรื่ององค์หญิงใหญ่กับราชบุตรเขย เเค่ข่าวท่านอ๋องเฒ่าฉู่ที่สิ้นพระชนม์ไปแล้ว ก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน!

“เรื่องนี้เป็นความจริงหรือ”

นางประหลาดใจอย่างยิ่งเเละถามฉางชิงอย่างจริงจัง

“เซ่อเจิ้นหวังเเห่งเเคว้นอันเเละท่านอ๋องต่อยตีกันตั้งแต่เด็ก มีบางเรื่องที่สามารถเชื่อถือได้ ยิ่งกว่านั้น เขาใช้ข่าวนี้มาเเลกกับยาแก้พิษ”

ชิงอิ่งกับฉางชิงอยู่ข้างกายเยี่ยนสวินมาตลอด จึงเข้าใจสถานการณ์ของคนทั้งสองอยู่บ้าง

มู่เหยากลืนน้ำลายลงคอ บนใบหน้าของนางไม่มีสิ่งใด นอกจากการเเสดงความประหลาดใจ

นางหลับตาลง พยายามเก็บอาการตกใจ สายตาที่เฉียบคม เเละเเฝงไว้ด้วยเเววสังหารจ้องมองไปยังหนิงจู๋ ชิงอิ่งเเละชิงอู้ รวมไปถึงฉางชิงที่คุกเข่าอยู่บนพื้น

“ถ้าข่าวนี้รั่วไหลออกไป เเม้พวกเจ้าจะอยู่กับข้าเเละท่านอ๋องมาหลายปี ก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย พวกเจ้าเข้าใจไหม”

ทั้งสี่คนคุกเข่ารับคำสั่งทันที

จากนั้นมู่เหยาจึงลุกขึ้น เเละตรงไปที่ห้องหนังสือ

เเต่เดินไปได้ครึ่งทาง ก็พลันนึกอะไรขึ้นมาจึงหยุดฝีเท้า

ฉางชิงที่เดินนำหน้าหันกลับมามอง

“พระชายา?”

มู่เหยาขมวดคิ้ว ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเเล้วตรงไปที่ห้องหนังสือ

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น เยี่ยนสวินก็ตะโกนออกมาอย่างหงุดหงิดว่า “ไสหัวออกไป!”

มู่เหยาจึงโบกมือให้ทุกคนออกไป จากนั้นปิดประตูห้องอย่างช้าๆ

“ท่านอ๋อง”

เพียงคำว่าท่านอ๋อง ก็ทำให้เยี่ยนสวินเหม่อลอยไปชั่วขณะ เขาเงยหน้าขึ้นมองมู่เหยาอย่างไม่รู้ตัว

เเละแน่นอนว่าทำให้เห็นดวงตาที่เเดงก่ำของเขา