ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 382

“ผู้ใดกัน! ไม่เห็นข้าหรืออย่างไร!” องค์หญิงซูหรงเจ็บจนต้องตวาดออกมา พอหันไปก็สบเข้ากับสายตาประหลาดใจของฮูหยินใหญ่เจียง ความโกรธก็มอดลงในทันที

ฮูหยินใหญ่เจียงตกใจจนต้องยกมือขึ้นปิดปาก แต่กลับไม่มีทีท่าว่าจะเข้ามาช่วยพยุงแม้แต่น้อย “โอ๊ย นี่ เหตุใดคนที่ขวางประตูอยู่ถึงเป็นองค์หญิงใหญ่กับองค์หญิงซูหรงเล่า ข้านึกว่าเป็นบ่าวไพร่ไร้ตาจากจวนไหนเสียอีก บาปกรรมเสียจริง”

วาจาที่ด่าทอองค์หญิงใหญ่และองค์หญิงซูหรงซึ่งหน้าเช่นนี้ ทำให้ผู้คนรอบข้างต่างตกตะลึง

แต่จะทำกระไรได้ ในเมื่อคนตรงหน้าคือฮูหยินใหญ่เจียง!

“ดูท่าฮูหยินใหญ่เจียงคงไม่ได้ออกจากจวนเสียนาน สายตาถึงได้ฝ้าฟางไปบ้าง วันหน้าเห็นทีคงต้องออกมาเดินเล่นบ่อย ๆ แล้ว”

องค์หญิงใหญ่กัดฟันกรอดมองไปยังฮูหยินใหญ่เจียง แล้วสะบัดมือสาวใช้ที่คอยประคองออกอย่างแรง

แววตาฉายชัดถึงความขุ่นเคืองและอาฆาตแค้นอย่างปิดไม่มิด

ทำให้เหล่าฮูหยินที่คิดจะเข้าไปช่วยประจบเอาหน้าต้องล้มเลิกความคิดไปในทันใด

“องค์หญิงใหญ่พูดถูกแล้วเพคะ ดูสิ วันนี้ข้าถึงได้มองพลาดไป แต่ว่า องค์หญิงใหญ่ให้ความสำคัญกับขนบธรรมเนียมที่สุดมิใช่หรือ เหตุใดจึงมายืนขวางทางเข้าอยู่เล่า หรือว่ากำลังรอผู้ใดอยู่หรือเพคะ?”

ฮูหยินใหญ่เจียงเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยรอยยิ้มที่ไม่ได้มาจากใจจริง

สีหน้าขององค์หญิงใหญ่ดำคล้ำ ทำได้เพียงหาข้ออ้างส่งเดชไปว่า “ข้าเห็นว่าทิวทัศน์ตรงประตูงดงามดี เลยเผลอชมเพลินไปหน่อยเท่านั้น”

ฮูหยินใหญ่เจียงขานรับอย่างมีความหมายลึกซึ้ง

องค์หญิงใหญ่ขมวดคิ้วคิดจะเอ่ยปากต่อ

แต่ฮูหยินใหญ่เจียงกลับไม่คิดจะสนใจนาง หันไปกวักมือเรียกหลันอิ๋ง “สะใภ้รีบเข้ามาเถิด จะไปยืนตากลมหนาวอยู่หน้าประตูทำไมกัน?”

หลันอิ๋งกลั้นยิ้มสุดกำลัง ก่อนจะรีบเดินไปหาท่านแม่สามีอย่างรวดเร็ว และคำนับให้แก่องค์หญิงใหญ่และองค์หญิงซูหรง

นางก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้เห็นสีหน้าดำคล้ำของคนทั้งสอง

ในใจยิ่งนับถือแม่สามีของตนเองมากขึ้นทุกที!

ด้วยบารมีของฮูหยินใหญ่เจียง เหล่าฮูหยินที่ยืนตากลมอยู่ด้านนอกก่อนหน้านี้ก็ได้ทยอยกันเข้าเรือน แต่ทุกคนต่างก็มีสีหน้าเฉยเมยต่อองค์หญิงใหญ่และองค์หญิงซูหรง

น่าขันสิ้นดี

คนทั้งสองจะหาเรื่องมู่อย่างไรก็ช่างเถิด แต่นี่ยังลากพวกนางเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย ใครจะไปยินดีกันเล่า?

แขกบุรุษที่เรือนหน้าเองก็ย่อมได้ยินข่าวนี้เช่นกัน

ขุนนางจำนวนไม่น้อยที่สนิทสนมกับองค์หญิงใหญ่ ต่างก็มีสีหน้าย่ำแย่ยิ่งนัก

เจียงมั่วเหยียนเลิกคิ้วขึ้น หันไปมองลู่เหวินเจิ้งอย่างจงใจ “ข่าวลือในเมืองหลวงช่วงนี้ ใต้เท้าลู่เคยได้ยินบ้างหรือไม่?”