ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 394

สีหน้าของซูหรงดุดันขึ้น นางตบใบหน้าของอวี้หลันอย่างแรง

เล็บอันแหลมคมทิ้งรอยเลือดจาง ๆ ไว้บนใบหน้าอวี้หลัน

เหล่าฮูหยินและคุณหนูโดยรอบเมื่อเห็นภาพนี้ ต่างก็สูดลมหายใจด้วยความตกตะลึง

สายตาที่มองไปยังซูหรงล้วนแฝงไว้ด้วยความรังเกียจยิ่งขึ้น

โบราณว่าไว้ ตบตีผู้ใดมิควรทำร้ายใบหน้า

ท่าทีโหดเหี้ยมของซูหรงเช่นนี้ ยากที่จะไม่ทำให้ผู้คนคิดว่านางกำลังอิจฉาริษยา!

ท้ายที่สุดแล้ว ในที่แห่งนี้มีผู้ใดบ้างไม่รู้ว่านางปรารถนาจะแต่งเข้าจวนฉู่อ๋องเพียงใด!

“องค์หญิง หม่อมฉันทำสิ่งใดผิดเพคะ ท่านถึงได้ลงมือหนักเช่นนี้?”

อวี้หลันมองเลือดที่ติดปลายเล็บของซูหรง แววตาเหม่อลอยไปชั่วขณะ ก่อนจะรีบตั้งสติแล้วร้องไห้ฟูมฟายตัดพ้อ

“นังแพศยา! วันนี้ต่อให้ข้าจะโบยตีเจ้าจนตายแล้วจะอย่างไร!”

ซูหรงตวาดลั่น “ใครก็ได้ มาโบยตีนังนี่ให้ข้า! คนไร้ยางอายที่กล้าปีนเตียงเช่นนี้ สมควรถูกตีให้ตายนัก!”

เพียงคิดว่าสุราโอสถนั้นกลับกลายเป็นส่งเสริมนังบ่าวชั้นต่ำผู้นี้

ซูหรงก็โกรธจนตัวสั่น

เหตุใดจึงไม่ใช่นาง!

เหตุใดนังบ่าวหน้าตาธรรมดาคนหนึ่ง ถึงได้รับสิ่งที่นางต้องการไปอย่างง่ายดาย!

จางจิ้งหรูซึ่งอยู่ชั้นล่างได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย จึงส่งสัญญาณให้แม่นมดูแลเด็ก ๆ รออยู่ชั้นล่าง ส่วนตนเองก็พาสาวใช้ขึ้นไปบนตึก

“องค์หญิงซูหรง โปรดไตร่ตรองด้วยเพคะ”

เสียงของจางจิ้งหรูทำให้ทุกคนหันไปมอง

ซูหรงขมวดคิ้ว “เกี่ยวอะไรกับเจ้า! องค์หญิงผู้นี้จะสั่งสอนบ่าวไพร่สักคนไม่ได้หรือไร!”

เมื่อเห็นท่าทีเกรี้ยวกราดของนาง จางจิ้งหรูจึงรีบเดินเข้าไปกระซิบอย่างนอบน้อม “องค์หญิงจะลดตัวไปถือสานังบ่าวผู้หนึ่งทำไมกันเพคะ อย่างไรเสียนางก็เป็นคนของจวนฉู่อ๋อง ตอนนี้ผู้คนมากมายกำลังจับตามอง การที่องค์หญิงจะลงโทษเป็นเรื่องเล็ก แต่ข่าวลือกลับทำร้ายคนได้นะเพคะ”

กล่าวถึงตรงนี้ จางจิ้งหรูก็หยุดแล้วขยับเข้าไปใกล้ซูหรงอีกนิด “อีกประการหนึ่ง เหตุใดองค์หญิงไม่ลองเปลี่ยนศัตรูให้กลายเป็นมิตรเล่าเพคะ ไม่แน่ว่าคนผู้นี้อาจช่วยให้ความประสงค์ของท่านสมหวังได้”

พูดจบ จางจิ้งหรูก็ถอยกลับไปอย่างสุภาพ

แววตาของซูหรงไหววูบ เห็นได้ชัดว่านางเริ่มคล้อยตามคำพูดของจางจิ้งหรู

พลางนึกถึงการล่าสัตว์วสันตฤดูที่กำลังจะมาถึง…