ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 395

เมื่อนึกถึงบทสนทนากับองค์หญิงซูหรงเมื่อครู่ อวี้หลันก็ยังอดหวาดหวั่นในใจไม่ได้

โชคยังดีที่เมื่อครู่นางไม่ได้พลั้งปากพูดอะไรเกินเลยออกไป…

เมื่อเห็นว่าอวี้หลันเอาแต่นิ่งเงียบไม่เอ่ยคำใด จางจิ้งหรูก็หรี่ตามอง พลางแย้มยิ้มรินน้ำชาสองจอก แล้วเลื่อนจอกหนึ่งไปทางอวี้หลัน

“แม่นางอวี้หลัน เหตุใดจึงเงียบไปเล่า?”

เสียงของสตรีดังขึ้นข้างหู ทำให้อวี้หลันพลันได้สติกลับคืนมา

นางกะพริบตาปริบ ๆ ยิ้มพลางรับจอกชาขึ้นมาจิบหนึ่งคำ

“เพียงแต่ข้าคาดไม่ถึง ว่าจังฮูหยินจะเป็นคนของพระชายาฉู่”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จางจิ้งหรูก็ยิ้ม “เรื่องที่แม่นางอวี้หลันคาดไม่ถึงยังมีอีกมาก พระชายาฉู่ของเราผู้นี้มิใช่คนธรรมดา ดังนั้นแม่นางพึงต้องระวังตัวไว้ให้ดี”

เมื่อรู้ว่านี่คือคำเตือนที่แฝงนัยว่าอย่าได้คิดเป็นอื่น อวี้หลันจึงรีบพยักหน้า

หลังจากจิบชาไปได้ครู่หนึ่ง พอประเมินว่าได้เวลาอันสมควรแล้ว

ทั้งสองจึงแยกย้ายกันที่หน้าหอหลิวจิน

จางจิ้งหรูไปอีกเส้นทางหนึ่งเพื่อมุ่งหน้าไปหาองค์หญิงซูหรง

คาดไม่ถึงว่า องค์หญิงใหญ่ก็อยู่ที่นั่นด้วย

“หม่อมฉันจังซื่อ ถวายพระพรองค์หญิงใหญ่และองค์หญิงซูหรงเพคะ”

องค์หญิงใหญ่นั่งอยู่ที่นั่งหลัก สายตาคมกริบจับจ้องมาที่ร่างของจางจิ้งหรู

“จางจิ้งหรู ข้าจำเจ้าได้”

“แต่ข้าจำได้ว่า ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับมู่เหยานั้นไม่ธรรมดา?”

สิ้นประโยคนั้น จางจิ้งหรูก็รู้สึกราวกับว่าสายตาขององค์หญิงใหญ่ได้แปรเปลี่ยนเป็นคมดาบมาจ่ออยู่ที่ลำคอของนาง

หากพลาดท่าเพียงนิดเดียว เกรงว่าคงถูกจับผิดและจบชีวิตในดาบเดียวเป็นแน่!

“องค์หญิงใหญ่พูดถูกแล้วเพคะ หม่อมฉันสนิทสนมกับพระชายาฉู่จริง แต่นั่นเป็นเพียงเปลือกนอก แท้จริงแล้วหม่อมฉันเป็นคนขององค์หญิงซูหรงเพคะ”

“เพราะถึงอย่างไร มู่เหยาก็เป็นเพียงเด็กกำพร้า ที่มีหน้ามีตาได้ในทุกวันนี้ก็เพราะอาศัยความโปรดปรานของฉู่อ๋องเท่านั้น”

“หากเทียบกันด้วยชาติตระกูลและเบื้องหลังแล้ว มู่เหยาไหนเลยจะสู้พวกท่านได้!”

วาจาของจางจิ้งหรูนั้นเจือไปด้วยความประจบประแจงอย่างยิ่ง

แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ องค์หญิงใหญ่และองค์หญิงซูหรงกลับยิ่งพึงพอใจ

“เอาล่ะ เจ้าลุกขึ้นเถิด”

องค์หญิงใหญ่แย้มยิ้ม ส่งสัญญาณให้สาวใช้จัดที่นั่งให้

จากนั้นก็โบกมือ มีสาวใช้ยกขวดกระเบื้องสีขาวใบเล็กเข้ามา