ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 400

“ถึงเวลาเมื่อองค์หญิงใหญ่เข้ามาในจวน ก็คงไม่ใช่เเค่ตำเเหน่งอนุภรรยา เกรงว่าจะต้องให้ตำเเหน่งชายาเอกเท่าเทียมกับเจ้า”

องค์หญิงใหญ่จ้องมองไปที่มู่เหยาด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนยิ้มเเต่ก็ไม่ใช่ เเล้วหยุดพูดไปชั่วครู่ ไม่รีบพูดต่อ

มู่เหยารู้ว่าองค์หญิงใหญ่ต้องการอะไร จึงจงใจพูดตามน้ำไป

“องค์หญิงใหญ่พูดถูกแล้ว หากถึงตอนนั้นต้องเป็นชายาเท่าเทียมจริงๆ ข้าก็จะรับใช้ท่านอ๋องร่วมกับองค์หญิงอย่างเเน่นอน”

คิดจะใช้เรื่องนี้มาทำให้นางใจอ่อน เพื่อที่จะให้ซูหรงเข้ามาในจวนฉู่อ๋องงั้นหรือ

ฝันไปเถอะ!

เมื่อเห็นนางจงใจทำเป็นไม่เข้าใจ ใบหน้าขององค์หญิงใหญ่ก็เริ่มเเสดงความไม่พอใจ

“ถ้าอย่างนั้น ข้าก็ไม่มีอะไรจะคุยกับเจ้าเเล้ว”

“วันนี้ได้เห็นเเล้ว เจ้าก็พาคนกลับไปได้เลย”

เเต่มู่เหยาก็ไม่ได้รีบลุกขึ้น กลับถอนหายใจออกมาหนึ่งครั้ง เเล้วค่อยๆหันหลังเดินจากไป

เเละครั้งนี้มู่เหยาเดินช้ามาก

นางจงใจเดินชมสวนในจวนขององค์หญิงสองรอบ จากนั้นก็ฟังการพูดคุยของเหล่าบ่าวไพร่ เเล้วจึงค่อยออกจากจวนไป

ดูท่า…บนตัวขององค์หญิงใหญ่จะไม่มีเเม่หนอน

ไม่อย่างงั้น ตอนนี้คงจะส่งใครไปตามหาคนเเล้ว!

ระหว่างทาง มู่เหยาไม่ได้พูดคุยอะไรกับอวี้หลันอีก

ส่วนอวี้หลันก็เอาเเต่ก้มหน้าคิดอะไรบางอย่าง

เมื่อรถม้ากลับมาถึงจวนฉู่อ๋อง อวี้หลันก็รีบลงมาจากรถม้าอย่างใจจดใจจ่อ

เเต่เดินไปได้เเค่สองก้าว ก็ถูกคนข้างหลังเรียกไว้

“อวี้หลัน”

เสียงที่ดังขึ้นกระทันหัน ทำให้อวี้หลันใจกระตุก นางหันกลับไปมองมู่เหยาอย่างนอบน้อม

“พระชายา ท่านยังมีอะไรจะรับสั่งอีกหรือ”

มู่หยาก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ บรรยากาศรอบตัวเเผ่อำนาจกดดันอวี้หลันจนรู้สึกได้ทันที

“อวี้หลัน เจ้าอย่าทำให้ข้าผิดหวังเป็นอันขาด”

ประโยคที่เเฝงความหมายลึกซึ้งนี้ ทำให้อวี้หลันรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งใจ

เมื่อสบตากับมู่เหยา ความรู้สึกหนาวเย็นอย่างบอกไม่ถูกก็เเผ่ซ่านไปทั่วทั้งเเผ่นหลังของนาง