ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 418

ถึงกระนั้นเยี่ยนสวินก็ยังอดเป็นกังวลมิได้จึงสั่งให้ฉางชิงติดตามไปด้วย หากเกิดอะไรขึ้นอย่างน้อยก็ยังช่วยเหลือได้

มู่เหยารู้สึกตลกเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร เพราะการทำเช่นนี้ถึงจะทำให้เขารู้สึกสบายใจได้

ระหว่างทางไปจวนหลันมู่เหยาก็หลับตาเพื่อพักผ่อน เมื่อคืนนอนดึกจนเกินไป ตอนนี้จึงรู้สึกง่วงเล็กน้อย

“พระชายา คนผู้นั้นหน้าตาเหมือนคุณหนูสามตระกูลหลันทุกประการ เหมือนกับที่ในจดหมายบอกเอาไว้เลยหรือ?”

คำถามที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นของหนิงจู๋ที่ถามขึ้น เป็นสิ่งที่ชิงอิ่งและชิงอู้ก็สงสัยเช่นกัน

ทั้งสามคนมองไปที่มู่เหยาพร้อมกัน และรอคำตอบจากนาง

“แม้คนที่เป็นฝาแฝดกันก็แค่หน้าตาเหมือนกันเท่านั้น แต่นิสัยและบุคลิกย่อมแตกต่างกัน ท้ายที่สุดแล้วจะเป็นคนละคนหรือคนเดียวกัน เมื่อไปถึงจวนหลันก็จะรู้เอง”

พอพูดจบ รถม้าก็หยุดลง

เสียงของฉางชิงดังมาจากข้างนอก “พระชายา ถึงจวนหลันแล้วขอรับ”

มู่เหยาจึงลงจากรถม้าโดยมีสาวใช้คอยช่วยพยุง

ซูโหรวออกมาต้อนรับด้วยสีหน้าแปลกๆ “อาหน่วน คนผู้นี้หน้าตาเหมือนพี่สามของเจ้าไม่มีผิดเพี้ยนเลย!”

เมื่อได้ยินสิ่งที่นางพูด ดวงตาของมู่เหยาก็เผยความประหลาดใจออกมาเล็กน้อย “นิสัยเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ไม่เหมือนเยว่อิง นางดูบอบบางมาก น้ารองของเจ้าบอกว่านางร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง ตอนนี้กำลังให้หมอประจำจวนดูอาการให้อยู่”

ซูโหรวพูดขึ้นมาเบา ๆ และเมื่อเข้าใกล้โถงด้านหน้าก็หยุดพูด

เมื่อทุกคนในตระกูลหลันเห็นมู่เหยาเข้าประตูมา ก็ลุกขึ้นทำความเคารพให้

มู่เหยารีบก้าวไปพยุงนายท่านหลันให้กลับไปนั่ง “คนกันเองทำไมต้องมากพิธีด้วยเจ้าค่ะ”

“ไม่ได้หรอก ตอนนี้เจ้าเป็นถึงพระชายา ธรรมเนียมปฏิบัติย่อมละเลยไม่ได้” นายท่านหลันยิ่มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับตบมือของมู่เหยาเบาๆ

เพื่อส่งสัญญาณให้นางมองไปอีกด้านหนึ่ง

มู่เหยามองไปที่คนสองคนที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่ง สายตาของนางมองไปยังหลันชิวเหิงก่อน “ไม่ได้เจอกันนานเลย ท่านน้ารองดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย คงจะเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางน่าดู เมื่อกลับมาแล้วก็พักผ่อนเยอะๆนะเจ้าค่ะ”

หลันชิวเหิงพยักหน้าเรียบ ๆ สายตาเลือนไปมองคนข้างกายอีกครั้ง

เมื่อเห็นหมอประจำจวนชักมือกลับมา เขาก็ถามด้วยความกังวลว่า “ร่างกายดีขึ้นหรือไม่?”

ชิวหรงชักมือกลับ และใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากแล้วไอสองครั้งเบา ๆ