ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 419

โชคดีที่ชิงอิ่งและชิงอู้อยู่ข้างหลังนาง จึงยื่นมือออกไปคว้าไว้ได้ทันก่อน

ฉางชิงทำสีหน้าบึ้งตึงเข้ามาขว้างหน้า และเอาดาบยาวในมือจ่อไปที่หน้าของหลันชิวเหิง “นายท่านรองหลัน โปรดขอโทษพระชายาด้วย!”

คมดาบอันวาววับที่ถูกดึงออกมากะทันหัน ทำให้บรรยากาศในโถงใหญ่ตึงเครียดยิ่งนัก

ซูโหรวก้าวเข้าไปดูมู่เหยาก่อน เมื่อเห็นว่านางไม่เป็นอะไรก็มองไปที่ชิวหรงอย่างพอใจ

“แม่นางชิว ไม่ทราบว่าอาหน่วนของข้าทำอะไรให้เจ้า? เจ้าถึงได้ร้องไห้ขึ้นมาอย่างไร้ซึ่งเหตุผล?”

ชิวหรงทำท่าทางตกใจและทำหน้าซีดไปหลบอยู่ข้างหลังหลันชิวเหิง ท่าทางของนางราวกับกระต่ายน้อยที่กำลังตกใจกลัว

“ขอ...ขอโทษ ข้าแค่เป็นคนขี้กลัวเท่านั้น ท่าทางของพระชายาเมื่อครู่นี้ ทำให้ข้าคิดว่านางโกรธ ต้องขอโทษด้วยขอโทษเจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยินว่าเป็นเพราะเหตุผลนี้สีหน้าของหลันชิวเหิงก็ไม่ค่อยสู้ดีนัก

เขาไม่กล้ามองหน้ามู่เหยาตรงๆ ได้แต่ขมวดคิ้วแล้วหันไปตำหนิ “ชิวหรง ต่อไปเจ้าจะเป็นแบบนี้ไม่ได้ แต่ไหนแต่ไรมาพระชายาก็ปฏิบัติแบบนี้กับคนที่ไม่สนิทด้วยอยู่แล้ว”

ชิวหรงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “พระชายาขอประทานอภัยด้วยเจ้าค่ะ”

ภายในใจของมู่เหยาคละคลุ้งไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย “ในเมื่อเป็นคนขี้กลัวเช่นนั้น สองสามวันนี้ก็พักอยู่ที่บ้านเสียเถิด รอให้มีความกล้ามากกว่านี้ค่อยออกจากจวนไปไหนมาไหน จะได้ไม่ไปรบกวนคนอื่น”

ชิวหรงตาแดงเล็กน้อย แล้วตอบรับอย่างระมัดระวัง

หลันชิวเหิงมองไปที่ใบหน้านั้น ในใจก็รู้สึกสงสารขึ้นมาเล็กน้อย

“ในเมื่อเป็นคนขี้กลัว ก็ต้องออกไปเดินบ่อย ๆ พ่อบุญธรรมจะคอยปกป้องเจ้าเอง จะไม่ให้เกิดอะไรผิดพลาดขึ้นได้!”

คำพูดนี้ฟังดูเหมือนตั้งใจจะพูดหาเรื่องมู่เหยาเลย

หลันเอ้าเซวียนและนายท่านหลันแอบสบตากัน ทั้งสองคนต่างก็เห็นความผิดปกติของหลันชิวเหิง

ท่าทางของหลันชิวเหิงในตอนนี้ราวกับว่าเขากำลังจมอยู่กับเรื่องของเยว่อิงมากเกินไป ไม่ยอมฟังความผู้อื่นเลย!

มู่เหยามองไปที่หลันชิวเหิง และมือที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อก็กำเข้าหากันแน่น

“ในเมื่อน้ารองจะคอยปกป้อง เช่นนั้นก็เป็นข้าที่พูดเกินความจำเป็นไป”

มู่เหยาค่อย ๆ คลายมือที่ซูโหรวจับเอาไว้ แล้วก็ก้มหน้าให้ทุกคน “ยามนี้ก็สายมากแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน ไว้วันหลังจะมาเยี่ยมท่านตา ท่านน้าและท่านน้าสะใภ้ใหม่”

ว่าจบนางก็หมุนตัวหมายจะออกไป แต่ไม่คาดคิดว่าชิวหรงที่แอบหลบอยู่ข้างหลังหลันชิวเหิงพลัน จะวิ่งพรวดเข้าหามู่เหยากะทันหัน

“พระชายาอย่าเพิ่งไป เป็นความผิดของข้า...”

ฉางชิงชักดาบยาวออกมาตามสัญชาตญาณ แล้วก็รีบชักกลับแล้วถอยหลัง

แต่แขนของชิวหรงก็ถูกบาดเป็นแผลตื้น ๆ และร่างทั้งร่างก็ล้มลงบนพื้น!