ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 420

เมื่อมองดูแผ่นหลังที่เดินออกไปอย่างอ้างว้างของหญิงสาว ซูโหรวก็รีบหันไปมองลูกสาวคนรอง

“ซีเอ๋อร์ เจ้าไปอยู่ที่จวนอ๋องสักสองสามวันดีไหม?”

หลันซีพยักหน้า แล้วรีบเดินตามออกไป

ภายในห้อง

คำพูดเมื่อสักครู่ ชิวหรงได้ยินทุกคำอย่างชัดเจน

นางรู้สึกพอใจมาก ทว่าสายตาที่มองไปที่หลันชิวเหิงกลับเป็นสายตาที่รู้สึกผิด “พ่อบุญธรรมต้องขอโทษด้วยเจ้าค่ะ ข้าทำให้ท่านต้องเดือดร้อนอีกแล้ว พระชายาจะตำหนิท่านหรือไม่เจ้าคะ?”

หลันชิวเหิงถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ แล้วก็รู้ดีว่าตัวเองมีปฏิกิริยาที่รุนแรงเกินไป แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงควบคุมอารมณ์นั้นไม่ได้

“ไม่เป็นไร เจ้าพักรักษาตัวเองให้ดี เรื่องอื่นไม่ต้องเป็นกังวล”

ชิวหรงพยักหน้า

และสายตาก็มองตามหลังหลันชิวเหิงที่เดินจากไป ก่อนจะค่อย ๆ เปลี่ยนสีหน้าที่ไร้เดียงสาให้กลายเป็นสีหน้าเย็นชา

นางค่อยๆลุกตัวขึ้นนั่งช้า ๆ ชิวเซียงที่เป็นสาวใช้ข้างกายยื่นน้ำชาไปให้

“คุณหนูเจ้าคะ ข้านึกว่าตระกูลหลันจะแข็งแกร่งไม่แตกหักนง่ายๆเสียอีก ที่ไหนได้เพียงแค่ยั่วยุไม่กี่ประโยคก็พังทลายไม่เป็นท่าเช่นนี้”

ชิวหรงกวาดตามองนางด้วยความเฉยเมย ใบหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ

“ข้าก็นึกไม่ถึงว่ายาที่นายท่านให้มาจะใช้ได้ผลถึงเพียงนี้ ใช้เวลาไม่นานหรอก ตระกูลหลันก็จะวุ่นวายจากภายใน ถึงตอนนั้นข้าก็แค่รอเก็บเกี่ยวผลประโยชน์อย่างหวานหมูได้เลย”

ชิวเซียงมองนางด้วยความชื่นชม “คุณหนูเก่งมากเจ้าค่ะ วันข้างหน้าบ่าวจะคอยติดตามรับใช้คุณหนูจะได้กินดีอยู่ดีไปด้วย”

ชิวหรงยิ้มเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงที่ดังมาจากด้านนอกก็รีบกลับไปนอนลง

ซูโหรวมองคนที่นอนอยู่บนเตียง และดวงตาก็เผยความสงสัยออกมาเล็กน้อย

“ท่านป้าซู”

ชิวหรงแสร้งทำเป็นเรียกอย่างอ่อนแรงออกมา และก็ให้ชิวเซียงที่เป็นสาวใช้ค่อยๆช่วยพยุงนางลุกจากเตียงขึ้นมานั่ง

“ช่างเถิด ๆ เจ้านอนลงเถิด”

ซูโหรวโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ และก็ขี้เกียจที่จะอ่านความคิดของนางในตอนนี้

เมื่อนั่งลงแล้วก็พูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “เจ้าไม่ต้องเรียกข้าว่าท่านป้าหรอก เรียกข้าว่าฮูหยินซูเหมือนคนอื่นเถิด”

คำพูดที่พูดออกมา สื่ออย่างชัดเจนว่าต้องการเตือนสติชิวหรงถึงสถานะของนาง