ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 42

ขณะที่เท้าของมู่เหยากำลังจะก้าวออกจากห้อง นางเหลือบไปเห็นเเสงเทียนที่จุดอยู่ด้านข้าง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็หยิบเทียนไขขึ้นมาโยนไปที่เตียง

นางต้องไม่ทิ้งร่องรอยให้คนที่ทำร้ายชุ่ยจู๋ได้พบ!

“คุณหนู! เร็ว!”

ลุงหวังเร่งอยู่ที่ประตู มู่เหยาดึงหมวกลงเล้วรีบก้าวขึ้นรถม้า

ขณะที่รถม้าเคลื่อนตัวออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ก็ค่อยๆเห็นเเสงไฟที่ลุกโชนขึ้นจากด้านหลัง

มู่เหยานั่งอยู่บนรถม้า สองมือกำกล่องไม้จันทร์ที่เปื้อนเลือดชุ่ยจู๋ไว้เเน่น จนปลายนิ้วซีดขาว

เมื่อมาถึงจวนสกุลมู่ได้อย่างปลอดภัย มู่เหยาก็เซไปชั่วครู่ โชคดีที่หนิงจู๋รออยู่ที่หลังประตูแต่เนิ่นๆช่วยประคองไว้ ทำให้นางไม่ล้มลงไปที่พื้น

“คุณหนู…คุณหนูทำไมมือของท่านมีเเต่เลือด บาดเจ็บหรือ!” หนิงจู๋ร้องอุทานด้วยความตกใจ ใบหน้าซีดเผือด

มู่เหยากลืนน้ำลายลงคอ เสียงเเหบเล็กน้อยเนื่องจากกลั้นสะอื้นไว้ “ข้าไม่ได้บาดเจ็บ หนิงจู๋ไปต้มน้ำร้อนมาหน่อย ข้าจะล้างมือ”

ลุงหวังรับเสื้อคลุมมา มองมู่เหยาที่ใบหน้าซีดเผือดเล็กน้อยด้วยความสงสาร

“รู้แต่เรกว่าคืนนี้จะเจอเรื่องเเบบนี้ บ่าวควรจะไปเอง”

มู่เหยาได้สติกลับมาดื่มชาร้อนๆ จึงรู้สึกว่าความหนาวเย็นรอบกายหายไปบ้าง “ถ้าเจ้าไป ชุ่ยจู๋ก็คงไม่บอกสิ่งของที่ซ่อนไว้ให้เจ้ารู้หรอก”

ไม่เจอกันหลายปี ทว่าชุ่ยจู๋จำนางได้ทันที

แสดงว่าชุ่ยจู๋อยู่รอบตัวนางมาโดยตลอด เพียงเเต่ว่าไม่สามารถเข้าใกล้เพื่อมอบของให้นางได้

ถ้าคืนนี้นางไม่ได้ไป เกรงว่าของที่ท่านอาเก็บไว้ นางคงไม่มีวันได้รู้ไปตลอดชีวิต!

“ลุงหวัง พรุ่งนี้เช้าเจ้าไปอีกครั้ง จัดการฝังศพนางให้ดีๆ” มู่เหยาถอนหายใจออกมา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเศร้า

หากนางไปเร็วกว่านี้ ชุ่ยจู๋อาจจะไม่ตาย?

ทันใดนั้นเววตาของมู่เหยาพลันเปล่งประกาย มือที่วางอยู่บนเก้าอี้กระชับเเน่นขึ้น “ลุงหวัง เจ้าว่าจะมีใครรู้เรื่องที่เราไปหาชุ่ยจู๋ไหม ไม่อยากให้นางเปิดเผยอะไร เลยชิงลงมือฆ่าปิดปากก่อนเราก้าวนึง?”

ดวงตาทั้งคู่ของลุงหวังเบิกกว้างขึ้นทันที เห็นได้ชัดว่าในใจเขามีความสงสัยเช่นนี้อยู่เเล้ว

มู่เหยาหายใจเข้าลึกๆ หลับตาลงชั่วครู่ เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นเเละความโกรธ

“ไม่ว่าจะเป็นอย่างนั้นหรือไม่ หากพวกเขาไม่พบสิ่งใดที่ชุ่ยจู๋ ก็จะหันมาจับตามองจวนมู่ ท่านเตรียมรับมือไว้ให้ดี ช่วงนี้จัดหาคนที่มีที่มาที่ไปชัดเจนมาเป็นมือปราบประจำที่เรือนด้านหน้าให้มากขึ้น”

“ขอรับ!”

ลุงหวังรีบก้าวจากไป เพื่อหาคนรับใช้เเละมือปราบใหม่ตามจุดต่างๆเสียใหม่

และต้องดูด้วยว่าช่วงนี้มีคนเเปลกหน้าเข้ามาในจวนหรือไม่!

หลังจากลุงหวังจากไป หนิงจู๋ก็ยกน้ำร้อนเข้ามาในห้อง “คุณหนู ได้เตรียมน้ำอุ่นในอ่างไม้ไว้เเล้ว คุณหนูจะอาบหรือไม่เจ้าคะ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน