ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 43

ส่วนทางด้านเยี่ยนสวิน พอเขากลับมานางย่อมรู้สึกซาบซึ้งใจโดยปริยาย!

“ถ้าอย่างนั้นต่อไปพวกเจ้าก็ทำเป็นสาวรับใช้ข้างกายข้าดีไหม” มู่เหยาเห็นว่าทั้งสองมีสถานะไม่ธรรมดา เกรงว่าจะเป็นองครักษ์เงาที่เยี่ยนสวินฝึกมาเป็นพิเศษ

ชิงอู้ชิงอิ่งสบตากัน “เจ้าค่ะ”

“คนนี้…” มู่เหยาเหลือบมองคนชุดดำบนพื้น แววตาฉายความเย็นชา “พวกเจ้าทำให้เขาเคลื่อนไหวไม่ได้ เเละไม่ให้เขาตายได้หรือไม่”

ชิงอู้ชะงักไปเล็กน้อย “พระชายาอยากจะสอบสวนด้วยตัวเองหรือ”

มู่เหยากระพริบตา “ต่อไปพวกเจ้าเรียกข้าว่าคุณหนูเถอะ คนผู้นี้ข้าอยากจะถามจริงๆ”

คำว่าชายาสองคำนี้ นางยังคงไม่ชินในตอนนี้

“ตกลง ถ้างั้นบ่าวกับน้องสาวจะช่วยพระชายาอยู่ข้างๆ”

มู่เหยาพยักหน้า ให้ทั้งสองพาหนิงจู๋กลับห้องก่อน จากนั้นจึงพาลุงหวังไปที่ห้องเก็บฟืนที่ขังคนชุดดำไว้

ระหว่างทางก็ไม่ลืมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ลุงหวังฟัง ทำให้ลุงหวังตกใจมาก เเละมองสำรวจนางอยู่นาน

“ชา…คุณหนู คนฟื้นเเล้ว บ่าวใช้ยาสลายกล้ามเนื้อ ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดเเต่กัดลิ้นฆ่าตัวตายไม่ได้”

มู่เหยาพยักหน้า เเล้วพยักเพยิดให้ลุงหวังยกของที่เตรียมไว้เข้ามา

นั่นก็คือกระถางไฟ ในกระถางไฟมีกรรไกรยาว มีดสั้นเเละสิ่งของอื่นๆ

ดูเหมือนจะเป็นของใช้ธรรมดาในบ้าน

“ใครส่งเจ้ามาฆ่าข้า เเละใครส่งพวกเจ้ามาเฝ้าชุ่ยจู๋”

มู่เหยาเดินเข้าไปหาคนชุดดำ สายตาเย็นชาเต็มไปด้วยเเรงกดดันอันเเข็งเเกร่ง ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว

เห็นอีกฝ่ายไม่ยอมปริปาก มู่เหยายิ้มที่มุมปากพร้อมเลิกเปลือกตาขึ้น “ข้าชอบดูหนังสือภาพมาตลอด มีเรื่องประหลาดกล่าวไว้ว่า เนื้อของสัตว์สองเท้าเป็นยาบำรุงชั้นเลิศในโลก ข้ากำลังคิดว่า ถ้าตัดเนื้อเจ้าออกมาให้เจ้ากินเอง จะบำรุงได้มากเเค่ไหน”

คนชุดดำเบิกตากว้าง เหมือนไม่คิดว่ามู่เหยาที่ดูบอบบางอ่อนหวาน จะพูดคำพูดที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ออกมาได้

ในใจมู่เหยาไม่ใส่ใจ ตราบใดที่นางสามารถสอบถามข้อมูลที่เป็นประโยชน์ออกมาได้

แม้จะต้องใช้วิธีที่น่ารังเกียจเเค่ไหนก็ไม่เสียดาย!

“เจ้าอย่าหวังว่าจะได้รู้!” คนชุดดำกัดฟันพูดออกมาประโยคหนึ่ง เเล้วจ้องมู่เหยาเขม็ง แววตาฉายเเววดูถูกเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าเขาคิดว่านางเเค่ปากเก่ง ไม่กล้าลงมือทำอะไรตามอำเภอใจ

“โอ๊ย!”

กรรไกรที่ร้อนจัดเสียบเข้าไปที่ต้นขาของชายหนุ่มทันที คนชุดดำอ้าปากจะกรีดร้อง เเต่ถูกชิงอิ่งใช้ผ้าอุดปากไว้อย่างรวดเร็ว

ลุงหวังมองมู่เหยาที่ถือกรรไกรลงมืออย่างคล่องเเคล่วด้วยความตกตะลึง เมื่อได้สติกลับมาก็เหลือเพียงความสงสาร

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน