ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 422

เมื่อบรรลุเป้าหมายแล้ว ชิวหรงก็มิได้เอ่ยถึงเรื่องนี้อีก นางยิ้มบางๆเล็กน้อย แต่แววตากลับแฝงความเย็นชาเอาไว้

ทางที่ดีทะเลาะกันไปเลย เมื่อถึงตอนนั้น...มู่เหยาจะต้องกลับมาที่ตระกูลหลันอีกครั้งอย่างแน่ และนางจะได้มอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้นาง!

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

หลันซียืนอยู่หน้าประตูและส่งยิ้มบางๆไปให้คนทั้งสองที่อยู่ในห้อง “ข้ามาเยี่ยมแม่นางชิว”

“ดีเลยหลันซีเจ้ามาพอดี ช่วยดูแลแทนข้าสักครู่ ข้าจะไปหาท่านปู่ของเจ้าสักหน่อย”

หลันชิวเหิงลุกขึ้นเตรียมตัวจะไป

แต่หลันซีเดาจุดประสงค์ในการไปของเขาออก ที่ต้องการไปหานายท่านหลัน จึงได้เรียกเขาเอาไว้ “อารอง”

อีกฝ่ายหันกลับมามองด้วยความสงสัย

หลันซีเหลือบมองชิวหรงครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมา “อารอง ช่วงนี้ท่านปู่สุขภาพไม่ค่อยดี รับเรื่องที่กระทบกระเทือนใจไม่ได้ หากท่านจะไปเพราะเรื่องนั้นก็อย่าไปรบกวนท่านปู่เลย”

หลันชิวเหิงชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วก็เรียกสติกลับมาได้

เมื่อลองนึกถึงสุขภาพของนายท่าน เขาก็เม้มริมฝีปากแล้วพยักหน้าเข้าใจ

ชิวหรงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่บนใบหน้ากลับยิ้มให้หลันชิวเหิงด้วยท่าทีสบาย ๆ “พ่อบุญธรรมไม่ต้องรีบร้อนไปหรอกหนา ท่านนั่งพักก่อนดีหรือไม่?”

“ช่างเถิด ข้าขอไปดูว่าของจากเจียงหนานมาถึงแล้วหรือไม่ พวกเจ้าสองสาวมีวัยไล่ๆกัน คงจะมีเรื่องให้พูดคุยกันได้”

หลันชิวเหิงมิได้สังเกตสายตาของชิวหรงที่จับจ้องไปที่เขา เพราะในหัวเอาแต่นึกถึงสมุนไพรที่ส่งมาจากเจียงหนาน จึงทิ้งคำพูดนี้แล้วก็รีบจากไป

ภายในห้องจึงเหลือเพียงหลันซีกับชิวหรง และบรรยากาศพลันเงียบสงบลงมาทันใด

แววตาของหลันซีวูบไหว ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วนั่งลงตรงข้ามหญิงสาว จากนั้นก็จ้องไปที่นางด้วยสายตามองสำรวจอย่างไม่ปิดบัง

สายตาเช่นนี้ทำให้ชิวหรงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย นางจึงหันหน้าหนีโดยไม่รู้ตัว “คุณหนูรองจ้องมองข้าเช่นนี้ ใบหน้าของข้ามีอะไรติดอยู่หรือ?”

เมื่อเห็นนางตั้งใจหลบเลี่ยง ราวกับว่ากำลังร้อนตัว

หลันซีจึงหรี่สายตาแสร้งทำเป็นพูดเล่นๆว่า “ใบหน้าของแม่นางชิวช่างงดงามยิ่งนัก หากไม่รู้มาก่อนก็คงคิดว่าอาสะใภ้รองผู้ล่วงลับไปแล้วให้กำเนิดฝาแฝดขึ้นมาเสียอีก”

“ข้าเติบโตที่เขตชายแดนเจียงหนานใช้ชีวิตอดมื้อกินมื้อ ไม่ได้รับความไออุ่นมาตั้งแต่เด็ก หากมิใช่เพราะบังเอิญได้พ่อบุญธรรมช่วยเอาไว้ในครั้งนี้ เกรงว่าตอนนี้คงต้องอดอยากอยู่ข้างนอก”

“พ่อบุญธรรมบอกว่าข้ามีใบหน้าที่เหมือนลูกสาวที่ตายไปแล้วของเขา ข้าเห็นเขาโศกเศร้ามากจริงๆจึงเสนอตัวติดตามพ่อบุญธรรมมาด้วย มิคิดเลยว่าพอมาถึงเมืองหลวงจะทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายมากมายถึงเพียงนี้ ข้าช่างเป็นคนที่ไม่รู้กาลเทศะเอาเสียเลย”