ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 423

ยังไม่ทันที่นางจะพูดจบ ชิวหรงก็ตวาดเสียงดังตัดบท “หุบปาก! ตอนที่อยู่ในจวนหลันห้ามเอ่ยถึงนายท่านออกมาแม้แต่คำเดียว!”

ชิวเซียงสะดุ้งตกใจ แล้วก็รีบก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าพูดอะไรอีก

“คำพูดของหลันซีแสดงออกชัดเจนว่ากำลังเตือนข้าอยู่ หากข้าไปหานายท่านเพื่อขอให้พาไปร่วมการล่าสัตว์ในวสันตฤดูที่จะถึง พวกเขาย่อมต้องสืบลึกลงไปอีกแน่นอน ถึงครานั้นคงจะยุ่งยากกว่าเดิม”

เมื่อคิดไปคิดมาแล้วนางคงทำได้เพียงไปหาหลันชิวเหิง เพื่อให้เขาช่วยหาทางออกให้!

...

จวนฉู่อ๋อง

“ได้ยินมาว่าที่จวนหลันมีเด็กสาวคนหนึ่งมาอยู่ด้วย หน้าตาของนางเหมือนพี่สามของเจ้าไม่มีผิดเพี้ยนเลยใช่หรือไม่?”

ฮูหยินเฒ่าเซียวที่กำลังนอนอาบแดดอยู่ที่เก้าอี้โยกกลางเรือนกับมู่เหยาเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น ท่าทางราวกับอยากจะไปดูด้วยตาตัวเองก็ไม่ปาน

“ท่านแม่ทราบข่าวได้ไวเหลือเกินเจ้าค่ะ”

มู่เหยาหาวเล็กน้อยก่อนเอ่ย “เป็นเด็กสาวที่ฉลาดทีเดียว หน้าตาก็เหมือนกันจริง ๆ แต่ก็มิอาจรับประกันได้ว่าเป็นตัวจริง”

ฮูหยินเฒ่าเซียวทำเสียงจิ๊จ๊ะ “ข้าไม่เชื่อว่าจะมีคนหน้าตาเหมือนกันถึงเพียงนั้น ดูท่าจะเป็นการแสร้งตายเพื่อหนี และก็อยากจะกลับมาสร้างความเดือดร้อนให้ตระกูลหลันของพวกเจ้ามากกว่ากระมัง?”

คำพูดนี้ทำให้นางกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ นางจึงหันไปมองฮูหยินเฒ่า “ท่านแม่มั่นใจถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?”

ฮูหยินเฒ่าเซียวชี้ไปที่น้ำมันทาเล็บข้าง ๆ เพื่อส่งสัญญาณให้สาวใช้ จากนั้นก็เอนหลังหลับตาลงไปนอนต่ออย่างสบายอารมณ์ “พวกหนังสือนิทานก็จะเขียนเช่นนี้มิใช่หรือ”

มู่เหยาถูกทำให้หัวเราะ แต่เมื่อนึกถึงประเภทของหนังสือนิทานที่ฮูหยินเฒ่าเซียวอ่านในช่วงนี้ รอยยิ้มที่มุมปากของนางก็กว้างขึ้นอีกเล็กน้อย

“ท่านอ๋องกล่าวว่าทูตจากแคว้นอันได้เดินทางมาถึงโรงเตี๊ยมที่เขตชานเมืองหลวงแล้ว คาดว่าพรุ่งนี้คงจะเข้ามาในเมืองและก็เข้าพักที่จวนทูต พรุ่งนี้ท่านแม่จะไปชมอะไรสนุกๆที่หอจู๋เซียงด้วยกันกับข้าหรือไม่?”

ฮูหยินเฒ่าเซียวพลันลืมตาขึ้นมา ก่อนจะหันไปมอง “เจ้าว่าข้าควรทำเหมือนในหนังสือนิทานพวกนั้นไหม ตั้งใจจ้องมองชายสารเลวนั้นเหมือนคนโง่เขลา แล้วทำให้เขารู้สึกผิด เพื่อจะได้กลั่นแกล้งพวกเขาดีหรือไม่?”

ความคิดนี้ทำให้มู่เหยาถึงกับตะลึงงันไปชั่วขณะ

เมื่อคิดดูแล้วนางก็ส่ายหน้า “ท่านแม่ หากเขารู้สึกผิดจริง ๆ ก็คงไม่ทำเรื่องเช่นนี้ อีกอย่างหากท่านทำเช่นนั้น ไม่แน่ว่าคนผู้นั้นอาจจะคิดว่ายังสามารถทำอย่างนั้นกับท่านต่อได้อีก”

ฮูหยินเฒ่าเซียวทำเสียงจิ๊จ๊ะด้วยความรังเกียจ ความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีต่อฉู่อ๋องผู้เฒ่าได้สลายไปไม่เหลือเยื่อใยนานแล้ว

“ถ้าเช่นนั้นมิสู้หาจอมยุทธ์สักหลายคนๆมาสังหารเขาทิ้งไปเลยจะดีกว่า”

มู่เหยายิ้มอย่างจนใจและพูดเกลี้ยกล่อมอยู่ครู่ใหญ่กว่าจะทำให้ฮูหยินเฒ่าละทิ้งความคิดที่ไม่มีทางเป็นจริงนี้ลงได้