ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 436

ซ่งซวีหลิงยิ้มพลางหยักหน้า เมื่อนางกลับไปมองซูชิงชิงอีกครั้ง ดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความรังเกียจ

“แม้ว่าเจ้าจะพูดเช่นนี้ แต่เรื่องนี้ข้าเองก็จะพูดกับเสด็จลุงฮ่องเต้ ให้เสด็จลุงฮ่องเต้ตักเตือนจิ้นอ๋องเสียหน่อยว่าให้สั่งสอนคนรอบกายให้ดี!”

สีหน้าของซูชิงชิงซีดลงทันที

นางแทบจะดึงแขนเสื้อของซวีซงหลิงอย่างไม่รู้ตัว “องค์หญิงเพคะ หม่อมฉันพูดจาไม่ระวัง ไม่แยกแยะผิดถูก เรื่องเล็กเช่นนี้ไม่จำเป็นต้องให้ท่านอ๋องของหม่อมฉันทราบกระมังเพคะ”

เมื่อเห็นนางพูดเช่นนี้

ซวีซงหลิงก็ยิ้มอย่างนึกสนุก นางคลายมือที่จับข้อมือของมู่เหยาเอาไว้

“ก็ได้ พระชายาจิ้นอ๋องขอโทษข้ากับพระชายาฉู่แล้วกัน หลังจากนี้จะได้จำเอาไว้ อย่าได้กลับกลอกนอกบ้านอีก”

“น่าขายหน้าจริงๆ”

สีหน้าของซูชิงชิงเขียวคล้ำจัด

แต่นางเองก็ให้จิ้นอ๋องรู้ไม่ได้จริงๆ

อ๋องจิ้นรักหน้าตาเป็นที่สุด ถ้าหากให้เขารู้เรื่องนี้ ไม่รู้ว่าเขาจะลงโทษนางเช่นไรบ้าง!

“เป็นความผิดของข้าเอง ขอให้องค์หญิงกับ...พระชายาฉู่ยกโทษให้ข้าด้วย”

มู่เหยาเลิกคิ้วเล็กน้อย “ให้องค์หญิงให้อภัยเจ้าก็แล้วกัน”

ซวีซงหลิงยิ้มพร้อมมองนางแวบหนึ่ง จากนั้นหันไปทางสะบัดมือใส่ซูชิงชิงอย่างรำคาญว่า “ก็ได้ ก็ได้ นานๆ จะอารมณ์ดีเหมือนวันนี้ ข้าไม่อยากอารมณ์ไม่ดีเพราะเจ้า รีบออกไปได้แล้ว อย่าได้มาเกะกะลูกตาข้า!”

ซูชิงชิงรับคำ นางถลึงตาใส่มู่เหยาอย่างแค้นเคือง จากนั้นใบหน้าถมึงทึงของนางจ้องไปยังเหล่าคนที่กำลังคึกคักแล้วจากไป

เมื่อนางจากไปแล้ว

ซวีซงหลิงลากมู่เหยาไปยังสถานที่มีคนน้อย หลังจากนั้นใบหน้าของนางก็กลับไปเป็นเช่นก่อนหน้านี้

“วันนี้ข้าเสแสร้งทั้งวันจนเหนื่อยแทบแย่ แต่เจ้ากับฉู่อ๋องกล่าวถูกแล้วจริงๆ ฮ่องเต้เฒ่านั่นไม่ยอมตกลงง่ายๆ จริงๆ”

มู่เหยาส่งน้ำผลให้ถ้วยหนึ่งแล้วจึงพูดว่า “เมื่อครู่นี้เจ้าทำให้ข้าตกใจจริงๆ ข้านึกว่าเจ้าคิดไม่ได้ โชคดีที่เป็นกลยุทธ์ในการหลีกเลี่ยง”

ดื่มน้ำผลไม้แล้วซวีซงหลิงรู้สึกว่าคำคออันแห้งผากของนางชุ่มขึ้นไม่น้อย

“ข้าได้ยินเสด็จลุงฮ่องเต้บอกว่า พระชายาองค์รัชทายาทคือเพื่อนของเจ้า เช่นนั้นเจ้ารู้นิสัยส่วนตัวขององค์รัชทายาทหรือไม่”

มู่เหยาชะงักไป นางกระพริบตาปริบอย่างมึนงง

เห็นปฏิกิริยาของนางเช่นนี้ซวีซงหลิงก็รู้ว่านางต้องไม้รู้เรื่องแน่

นางจึงเหล่าเรื่องที่นางรู้พูดออกมาจนหมด