ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 437

“วิธีการเฉพาะงั้นหรือ” มู่เหยาเลิกคิ้ว นางจินตนาการบางอย่างออก หวังว่าจะไม่ไปถึงขั้นนั้น

“จริงสิ เยี่ยนอวิ๋นเฉินคนนั้น เมื่อครู่นี้ข้าได้ยินเจินจูที่อยู่กับข้าพูดถึง ดูเหมือนว่าจะเอาแต่จ้องไปทางแม่สามีของเจ้า ดูสิว่านางเสียใจทีหลังสักนิดหรือไม่”

เมื่อสบสายตาของเด็กสาวที่ซุบซิบ หลังจากที่มู่เหยาหัวเราะเล็กน้อยแล้ว นางจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง

เล่าจบ

ก็เห็ยซวีซงหลิงขบกรามเล็กน้อย “เจ้าสุนัขนี่โลภมาไม่รู้จักพอ!”

“หรือว่าจ้าให้เสด็จลุงรีบลงมือ ทำให้เขาใช้การไม่ได้เสียกระมัง”

เห็นท่าทีร้อนรนของนางแล้วมู่เหยาก็หัวเราะออกมาอย่างเบิกบาน

“ไม่ต้อง ไม่ต้อง แม่สามีข้าอยากจะเล่นสนุกอีกสักสองวัน ของแค่เจ้าช่วยแพร่ข่าวในกลุ่มมฑูตของพวกเจ้าก็พอ”

ดวงตาทั้งสองข้างของซวีซงหลิงเป็นประกาย นางเจ้าใจคำพูดของมู่เหยาทันที

“วางใจเถอะ ข้าจะแพร่ข่าวให้ครบทุกคนเลย”

ทั้งสองคนสบตากัน ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

เพียงแต่ทางด้านห้องทรงพระอักษรบรรยากาศไม่ได้ดีเช่นทางนี้

องค์รัชทายาคุกเข่าอยู่กลางตำหนัก ซวีเหย่นั่งอยู่อย่างเกียจคร้าน

เยี่ยนสวินยืนอยู่อีกด้าน

“องค์รัชทายาท เจ้ารู้ความผิดหรือไม่”

ดวงตาของรัชทายาทสว่างวาบ “กระหม่อมมิทราบ ขอเสด็จพ่อโปรดชี้แนะด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้อวิ๋นแค่นเสียงออกมาเล็กน้อย ถ้วยชาในมือแตกแทบเท้าของรัชทายาททันที “เจ้ายังมีหน้ามาพูดอีก! ในเมื่อองค์หญิงแคว้นอันเลือกเจ้า ทำไมเจ้าไม่ตกลง!”

“เจ้าคิดว่าข้าดูเจ้าไม่ออกหรือ!”

องค์รัชทายาทค้อมกายต่ำกว่าเดิม “กระหม่อมโง่เขลาแล้ว ขอเสด็จพ่ออย่ามีโทสะเพราะลูกเลยพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้อวิ๋นถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ เขาใช้มือโบกปัด “เอาเถอะ ลุกขึ้นได้”

อาศัยจังหวะที่องค์รัชทายาทกำลังลุกขึ้น

สายตาฮ่องเต้อวิ๋นก็ค่อยๆ เลื่อนไปยังเยี่ยนสวินที่ไม่พูดไม่จาด้านข้าง

“องค์หญิงแคว้นอันเลือกเจ้าแล้ว เจ้ามีอะไรจะพูดหรือไม่”

เยี่ยนสวินไม่คิดเลยว่าเรื่องนี้จะเปลี่ยนมาที่เขาเร็วขนาดนี้ เขาตกใจเพียงเล็กน้อย จากนั้นก็ก้มหน้าพูดว่า “กระหม่อมเชื่อการตัดสินใจของฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้อวิ๋นหรี่ตาลงเล็กน้อยมองดูเยี่ยนสวินที่มีท่าทีนอบน้อม จิตใจของเขาก็เย็นชาเล็กน้อย