ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 438

ทั้งสองสบตากันเพียงครู่ก็ต่างเข้าใจความคิดของอีกฝ่าย

เมื่อเดินห่างออกมาแล้ว

ซวีเหย่ผ่อนฝีเท้าช้าลงแล้วหันไปมองคนข้างกายอย่างขบขัน “เจ้าคิดว่าสุดท้ายแล้วฮ่องเต้จะเลือกเจ้าหรือเลือกไท่จื่อ”

เยี่ยนสวินหาวอย่างเกียจคร้าน

“เป็นไท่จื่อเสียมากกว่า แต่ข้าดูจากท่าทีของฮ่องเต้แล้ว เหมือนท่านจะอยากรับองค์หญิงเข้าวังเสียเอง”

ยังไงนางก็เป็นองค์หญิงเพียงหนึ่งเดียวของแคว้นอัน

เบื้องหลังมีทั้งแคว้นอันที่กว้างใหญ่คอยค้ำจุน

อำนาจใหญ่เช่นนี้ หากตกไปอยู่ในมือเขาหรือไท่จื่อ ฮ่องเต้ย่อมไม่สบายใจเป็นแน่!

“ฝันไปเถอะ! ซงหลิงจะเข้าวังเป็นสนมของฮ่องเต้ได้อย่างไร!”

สีหน้าของซวีเหย่เปลี่ยนไป เขาพูดด้วยความขุ่นเคือง

ราวกับว่าหากฮ่องเต้กล้าทำจริง เขาก็พร้อมจะยกทัพไปล้อมเมืองภายในไม่กี่วัน

“แต่ก็คงจะเป็นไท่จื่อ เรื่องนี้คงต้องรอดูตอนออกล่าฤดูใบไม้ผลิ”

เยี่ยนสวินพูดปลอบเสียงเบา

ทั้งสองกลับเข้าไปยังห้องจัดเลี้ยง ต่างก็แยกย้ายกันไปหาครอบครัวของตน

ซวีเหย่ไปหาซวีซงหลิง

ส่วนเยี่ยนสวินมองหามู่เหยาไม่เจอจึงคิดจะไปตามหา

อยู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งก้าวเข้ามาขวางทางเขา

“พี่เยี่ยน”

เยี่ยนสวินเหลือบมองเห็นสีหน้าที่น้อยใจขององค์หญิงซูหรง เขาเม้มปากเล็กน้อยแล้วก้าวถอยหลังเพื่อเว้นระยะระหว่างกัน

“องค์หญิงซูหรง โปรดเรียกข้าว่าฉู่อ๋องจะเหมาะกว่า”

เมื่อได้ยินความห่างเหินในน้ำเสียงเช่นนั้น ดวงตาขององค์หญิงซูหรงก็แดงก่ำ

นางกัดริมฝีปากแน่นแล้วมองเขาด้วยสายตาเว้าวอนอันน่าสงสาร “พี่เยี่ยน เหตุใดพี่ถึงยอมให้องค์หญิงแคว้นอวิ๋นเข้าจวนฉู่อ๋อง แต่กลับไม่เลือกข้าเล่า ในสายตาของพี่ข้าช่างต่ำต้อยถึงเพียงนั้นหรือ”

เยี่ยนสวินเม้มริมฝีปาก เห็นนางก้าวเข้ามาใกล้ก็ได้แต่ถอยหลัง

“องค์หญิงซูหรง ข้าเห็นเจ้าเป็นเพียงน้องสาวเท่านั้น เรื่องนี้ข้าได้พูดชัดเจนกับเจ้าหลายครั้งแล้ว”

“น้องสาวรึ!”

น้ำเสียงขององค์หญิงซูหรงสั่นเครือ “หากไม่มีมู่เหยา ข้าต่างหากที่เป็นชายาเอกของพี่!”

“เหตุใดพี่ถึงไปหลงรักคนอื่นในยามที่ข้าต้องคอยปรนนิบัติไทเฮาอยู่เล่า!”