ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 440

เฉินเสวี่ยไอออกมาเบาๆ พลางกำชายแขนเสื้อของไท่จื่อไว้แน่นอย่างอ่อนแรง

“เมื่อครู่ไท่จื่อเฟยชวนหม่อมฉันไปล่องเรือ พวกเรากำลังพูดถึงเรื่องขององค์หญิงผิงหยาง อาจเป็นเพราะเสียงท่านอ๋องดังขึ้นกะทันหัน ทำไท่จื่อเฟยสะดุ้งตกใจจึงไม่ทันระวังเหยียบตะไคร่น้ำพลาดพลัดตกลงไปในน้ำเพคะ”

มู่เหยากล่าวปิดเรื่องอย่างนิ่งสงบโดยสีหน้าไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย

เมื่อได้ยินดังนั้น

แววความสงสัยในดวงตาของไท่จื่อก็ลดลงไปบ้าง แม้ยังมีความคลางแคลงอยู่ในใจ

แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะซักถามต่อไป

“เช่นนั้นพระชายาฉู่ช่วยกราบทูลต่อฮองเฮาว่าข้าจะพาไท่จื่อเฟยกลับไปก่อน”

มู่เหยาพยักหน้ารับด้วยท่าทีเย็นชาห่างเหินดังเคย

มองตามแผ่นหลังของทั้งสองที่เดินจากไป เยี่ยนสวินก็เอื้อมมือมาจับมู่เหยาไว้ “เจ้าไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่น มีอันใดเกิดขึ้นกันแน่”

มู่เหยาจึงเล่าเรื่องทั้งหมดที่เพิ่งได้ยินมาจากซวีซงหลิงให้ฟังโดยไม่ปิดบังแม้สักคำ

ชายหนุ่มฟังแล้วก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นทุกที

เห็นได้ชัดว่าเขาตกตะลึงเพียงใด

“เรื่องแบบนี้ เหตุใดข้ากลับไม่เคยสืบรู้เลย”

สิ่งนี้ทำให้เยี่ยนสวินประหลาดใจยิ่งนัก

ตามหลักแล้ว คนของเขาไม่มีทางที่จะตรวจสอบไม่เจอ

หากไม่ใช่ไม่เคยสืบทิศทางนี้มาก่อน

ก็คงเป็นเพราะมีคนทรยศ

ทว่าในใจเขากลับเอนเอียงไปทางอย่างแรกมากกว่า

ใครจะคาดคิดเล่าว่า ไท่จื่อผู้มีท่าทีอ่อนโยนเรียบร้อยนั้น ภายใต้เบื้องหลังกลับเป็นคนที่ชอบหยามเหยียดและทำร้ายบ่าวสาวในเรือน!

“เฉินเสวี่ยก็ถูกเขาทำร้ายเช่นกันหรือ” เยี่ยนสวินพลันนึกขึ้นได้ จึงรีบถามด้วยสีหน้าแปลกใจ

มู่เหยาถอนหายใจเบาๆ ก่อนพยักหน้ารับ

“เรื่องนี้ต้องไตร่ตรองให้รอบคอบนัก อีกทั้งนางก็เป็นถึงไท่จื่อเฟย วิธีทั่วไปคงใช้มิได้ หากถูกให้หย่าหรือถูกขับไล่ สำหรับสตรีแล้วก็มิแตกต่างจากการตายทั้งเป็น”

คำพูดของเยี่ยนสวินก็ตรงกับที่มู่เหยาคิดไว้เช่นกัน

ทั้งสองสบตากัน ต่างถอนหายใจยาว

“กลับไปยังงานเลี้ยงก่อนเถิด”

มู่เหยาพยักหน้ารับ แล้วทั้งสองคนจูงมือกันจากไป