ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 447

ฮูหยินเฒ่าเซียวมีสีหน้าสับสนชั่วครู่ ก่อนถอนหายใจเบา ๆ “ข้าไม่อาจโทษเขาได้ ขอเพียงเขามีชีวิตอยู่ก็พอแล้ว”

“หากเขามีครอบครัวจริง ข้าก็ยินดีรับบุตรของเขาไว้ด้วย อย่างไรเสีย ข้าก็มีเพียงเยี่ยนสวินผู้เดียว จวนฉู่อ๋องที่ใหญ่โตเช่นนั้นก็ดูเงียบเหงาเกินไป”

ในใจของเซี่ยชิงหลวนดังก้องด้วยสัญญาณอันตราย

“ฮูหยินเฒ่าช่างใจกว้างถึงเพียงนั้นจริงหรือ?”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายถามไม่หยุด ฮูหยินเฒ่าเซียวจึงมองอย่างแปลกใจ “อายุปานนี้แล้วยังมีสิ่งใดให้ข้าคิดมากอีกหรือ?”

มู่เหยาก้มหน้าลง เก็บรอยยิ้ม

คำพูดของฮูหยินเฒ่าทำให้ดูราวกับอายุเลยครึ่งร้อย ทั้งที่ความจริงยังไม่ถึงสี่สิบด้วยซ้ำ

ทว่า คำพูดนั้นกลับทำให้แววตาของเซี่ยหงเฟยที่นั่งอยู่พลันวูบวาบขึ้น

เขามองอาหารเลิศรสตรงหน้า แล้วนึกถึงถ้อยคำของฮูหยินเฒ่า ความคิดที่เคยซ่อนลึกในใจพลันผุดขึ้นมาชัดเจน

หากเขาได้กลายเป็นบุตรของจวนฉู่อ๋องจริง ๆ

ต่อไปภายหน้าคงรุ่งโรจน์ไร้ที่สิ้นสุด

หากใช้กลอุบายอีกสักหน่อย ไม่แน่ว่า....ตำแหน่งฉู่อ๋องอาจตกเป็นของเขาเอง

ตอนนั้นยังจะมีใครกล้าดูแคลนเขาอีกหรือ

ยิ่งคิด เซี่ยหงเฟยก็ยิ่งเห็นว่านี่เป็นทางที่ควรเดิน

เพราะฮูหยินเฒ่าเซียวพูดเอง

เพียงแต่คิดได้ว่าท่านแม่ยังอยู่ตรงหน้า เซี่ยหงเฟยจึงไม่อาจเผยความคิดในใจออกมา

“ฮูหยินเฒ่าช่างใจกว้างนัก หากเป็นข้า ต่อให้ร้องไห้จนตายก็ยังทำใจยอมรับไม่ได้”

เซี่ยชิงหลวนยกริมฝีปากอย่างฝืนใจ ความรู้สึกว่าตนด้อยกว่าผู้อื่นทำให้นางอึดอัดใจอย่างยิ่ง

แต่เมื่อเห็นเยี่ยนอวิ๋นเฉินและลูก ๆ ไม่มีท่าทีใดๆ

นางจึงค่อยโล่งอกขึ้นเล็กน้อย

ดีที่ยังมีลูกชายกับอวิ๋นเฉินอยู่ข้างตน

เพียงแต่สิ่งที่นางไม่รู้คือ แต่ละคนต่างก็มีความคิดของตนเอง

โดยเฉพาะเซี่ยหงเฟยกับเยี่ยนอวิ๋นเฉิน ในสมองของทั้งคู่เต็มไปด้วยคำพูดของฮูหยินเฒ่าเซียวเมื่อครู่

หัวใจของเยี่ยนอวิ๋นเฉินยิ่งลุกเป็นไฟร้อนแรงกว่าใคร

เพราะหากเขาเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง เมื่อกลับไปก็จะได้ครองตำแหน่งฉู่อ๋องผู้เฒ่า!