ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 448

“เจ้าเด็กคนนี้ เอาแต่ล้อข้าอยู่ได้ ดูท่าทางเยี่ยนอวิ๋นเฉินคงเริ่มมีใจขึ้นมาจริง ๆ เพียงแต่…ของที่อยู่ในถุงหอมนั่น จะไม่ถูกพบเข้าหรือ?”

มู่เหยารู้ดีว่าฮูหยินเฒ่าเซียวกำลังกังวลว่า พิษที่ใส่ไปนั้นจะไม่แรงพอ

“ท่านแม่วางใจเถิด มีอ๋องผู้สำเร็จราชการอยู่ ยังไงพิษนี้ก็ต้องถึงตัวเขาแน่”

มู่เหยาฉุกคิดถึงสีหน้าของเซี่ยหงเฟย จึงเอ่ยขึ้นว่า “ท่านแม่ เซี่ยหงเฟยเมื่อครู่ได้ฟังคำพูดของท่านเข้าไป เกรงว่าเขาอาจกลับมาทดลองอะไรอีกหรือไม่?”

เพียงนึกถึงคนทั้งครอบครัวนั้น ฮูหยินเฒ่าเซียวก็รู้สึกขยะแขยง ยิ้มเย็นพลางกล่าวว่า “จะมาทดลองก็ช่างเถิด ข้าอยากรู้เหมือนกันว่าเด็กนั่นจะสันดานเดียวกับเขาหรือไม่”

มู่เหยาก้มหน้าลง ปิดบังความแข็งกร้าวที่ซ่อนอยู่ในดวงตา

เซี่ยหงเฟยนั่น ดูยังไงก็ไม่ใช่คนดีนัก

หากว่า…

ช่างเถิด หากยังไม่ถึงเวลานั้น นางก็ยังไม่คิดลงมือ

เมื่อออกจากหอจู๋เซียง มู่เหยาก็พาฮูหยินเฒ่าเซียวกลับไปยังจวนฉู่อ๋อง

พอฮูหยินเฒ่านอนแล้ว นางจึงให้ชิงอู้ไปเรียกรถม้า

เมื่อถึงจวนหลัน ก็ได้ยินเสียงโต้เถียงดังมาจากโถงหน้าไม่ขาดสาย

ฟังจากเสียงแล้ว คล้ายหลันเอ้าเซวียนกำลังดุหลันชิวเหิง

มู่เหยาไม่ได้เข้าไปใกล้ เพียงสั่งให้พ่อบ้านไปบอกซูโหรวว่าตนมาถึงแล้ว ก่อนหันหลังไปยังเรือนหลังเพื่อหาหลันซี

“พี่รอง”

หลันซีกำลังนั่งเหม่อบนเฉลียง สีหน้าเต็มไปด้วยความจนใจ เห็นได้ชัดว่านางได้ยินเสียงทะเลาะจากโถงหน้า

“อาหน่วน!”

มู่เหยารีบก้าวเข้าไปจับมือนาง “เหตุใดมือจึงเย็นเช่นนี้ รีบไปที่ห้องอุ่นเถิด”

เห็นนางไม่ขยับ แต่กลับมองไปทางโถงหน้าอย่างลังเล

มู่เหยาก็รู้ทันทีว่านางกังวลอะไร “ท่านลุงใหญ่นั้นรู้กาละเทศะดี คงกำลังเกลี้ยกล่อมท่านลุงรองอยู่ พวกเราเป็นเด็กไม่ควรเข้าไปยุ่งจะดีกว่า”

“ก็จริง…ในเมื่อพี่มาแล้ว คงได้ยินข่าวลือในจวนมาบ้าง ชิวหรงนั่นไม่ใช่คนดีเลยจริง ๆ …”

หลันซีเดินไปทางห้องอุ่นพลางเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ให้ฟัง

เมื่อได้ยินว่าชิวหรงพลัดตกน้ำ ตอนนั้นมีเพียงเจินจู สาวใช้ข้างกายซูโหรวอยู่ มู่เหยาก็เข้าใจทันทีว่าทำไมถึงทะเลาะกันรุนแรง

“ท่านแม่แกล้งตีเจินจูแล้ว แต่เจินจูกับชิวหรงไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกัน เหตุใดจะต้องผลักนางตกน้ำด้วยเล่า!”