ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 47

เสียงของมู่เหยาดังขึ้นมา คนขับรถไม่ลังเล ขับรถออกไปทันที

ล้อรถเเล่นทับภาพวาด เเต่ก็ไม่ได้ทำให้ห้องโดยสารสั่นสะเทือน

เรื่องราวในวันนี้ ถูกผู้ที่จ้องจะจับผิดเผยเเพร่ไปทั่ว

ไม่มีใครไม่เย้ยหยันว่า ลู่จื้อหลงใหลคุณหนูมู่มากขนาดนี้ มาขอโทษถึงที่นี่ครั้งเเล้วครั้งเล่า เพื่อหวังให้สาวงามเปลี่ยนใจ ช่างเป็นคนคลั่งรักเสียจริง

เเต่ก็มีบางคนกล่าวหาว่า มู่เหยาช่างหลอกลวง ไม่สมกับตำเเหน่งผู้ชนะเลิศประกวดบทกวีเลย

“นางไม่คู่ควร แล้วพวกเจ้าคู่ควรหรือไง” เสียงหญิงสาวที่สดใสคนหนึ่งดังขึ้นมาท่ามกลางกลุ่มคนที่กำลังเล่าเรื่อง

ทุกคนหันไปตามเสียง เมื่อเห็นว่าเป็นคุณหนูเจียงเจาจากจวนเเม่ทัพเจิ้นกั๋ว ก็พลันนึกถึงเรื่องที่จวนของนางและคุณหนูตระกูลมู่สนิทสนมกันในช่วงหลังนี้

สายตาที่มองเจียงเจาจึงเเฝงไปด้วยความดูหมิ่นเล็กน้อย

“คุณหนูใหญ่เจียง ได้ยินว่าตอนนี้คุณหนูเรียนกับคุณหนูตระกูลมู่ คงไม่ใช่ว่าได้เรียนรู้นิสัยของคุณหนูตระกูลมู่มาด้วยนะ”

“สมกับเป็นตระกูลขุนพล วาจาช่างหยาบคาย”

ในที่นั้นมีแต่นักปราชญ์เเละบัณฑิต ย่อมไม่เห็นขุนศึกอยู่ในสายตา

เจียงเจาหัวเราะอย่างโมโห ชี้นิ้วไปยังคนที่เพิ่งจะเสียดสีนางเเล้วพูดเสียงดังว่า “พวกเจ้าเเต่ละคนมานั่งพูดคุยกัน อวดอ้างว่าตัวเองมีความรู้มากมาย เเต่กลับมาวิพากษ์วิจารย์เรื่องการเเต่งงานเเละชื่อเสียงของหญิงสาวอย่างไม่เกรงใจ ช่างน่าละอายจริงๆ”

“เจ้า!”

บางคนโกรธจัดถึงกับตะคอกใส่เจียงเจา เดิมทีคิดว่าจะขู่ให้เด็กสาวคนนี้กลัวได้

ทว่ากลับไม่คิดว่า เจียงเจาที่เติบโตมากับแม่ทัพเฒ่าเจียง จะไม่เกรงกลัวการข่มขู่เช่นนี้เลย

นางยังเชิดคางขึ้นเล็กน้อย พ่นลมหายใจอย่างเย็นชา “คุณหนูตระกูลมู่ที่พวกเจ้าพูดว่าไม่รู้จักกาลเทศะ ไม่มีความรู้นั้น กลับใช้ชื่อเสียงของผู้ชนะเลิศการประกวดบทกวีที่พวกเจ้าเเต่ละคนใฝ่ฝัน เพื่อเเลกข้าวต้มมาช่วยชาวเมืองฉางที่ประสบภัย ส่วนพวกเจ้า…”

“วันๆเอาเเต่เที่ยวเตร่หาความสุขกับผู้หญิง พูดจาไร้สาระ ไม่ได้เรื่องอะไรสักนิด!”

คำพูดเหล่านี้ทำให้ใบหน้าของคนที่อยู่ในที่นั้นซีดสลับเเดง เเต่ก็หาคำโต้เเย้งไม่ได้

เพราะเรื่องที่คุณหนูตระกูลมู่เเลกข้าวต้มนั้น เป็นที่เลื่องลือในหมู่ข้าราชการฝ่ายพลเรือนในเมืองหลวงมาก

ไม่มีใครไม่ชื่นชม

หากพวกเขาพูดว่าคุณหนูตระกูลมู่ทำไม่ถูก เรื่องไปถึงหูของข้าราชการฝ่ายพลเรือนเหล่านั้น จะไม่เป็นการหาเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเองหรือ!

เมื่อเห็นว่าพวกเขาตอบไม่ได้ เจียงเจาก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างภาคภูมิใจ เเล้วพาสาวใช้สี่เถาออกจากโรงน้ำชาไป

ออกจากโรงน้ำชา สี่เถายิ้มเเล้วมองคุณหนูของตน “คุณหนูตอนนี้พูดจาคล่องเเคล่วราวกับร่ายบทกวี ดูเหมือนจะเรียนกับคุณหนูมู่ได้ดีมาก หากฮูหยินรู้ว่าวันนี้คุณหนูทำให้พวกนักปราชญ์เหล่านั้นพูดไม่ออก ท่านต้องจุดประทัดฉลองที่บ้านแน่ๆเลยเจ้าค่ะ”

เจียงเจาฮึดฮัดอย่างภาคภูมิใจสองครั้ง “พี่หญิงมู่เป็นคนดีขนาดนั้น ข้าก็ทนไม่ได้ที่พวกเขาพูดแบบนั้น”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน