ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 48

“หากคุณหนูไม่สบาย วันนี้ก็ไม่ไปศาลบรรพชนแล้วใช่หรือไม่?” ชิงอู้มองมู่เหยาอย่างกังวล พลางคิดในใจว่าอยากให้ท่านอ๋องเชิญหมอเทวดาเลี่ยวมาตรวจร่างกายให้คุณหนู

“ไม่เป็นไร แค่รู้สึกหนาวเล็กน้อย”

มู่เหยาโบกมือ และปล่อยให้หนิงจู๋คลุมเสื้อคลุมให้นางและเดินไปทางศาลบรรพชน

ข้างนอกมีพายุฝน ภายในศาลบรรพชนเปลวเทียนสั่นไหว

พวกคนรับใช้เห็นมู่เหยามา จึงรีบปิดหน้าต่าง เหลือเพียงช่องเล็ก ๆ

หนิงจู๋เอาข้าวของวางไว้บนพื้น และโบกมือใส่คนรับใช้ในศาลบรรพชน “พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ

คืนนี้ห้ามเข้ามาในศาลบรรพชนหากไม่มีเรื่องจำเป็น”

“เจ้าค่ะ”

เสียงฝีเท้าวุ่นวายค่อย ๆ ไกลออกไป มู่เหยาคุกเข่าบนเบาะกลม ยืดตัวตรง

ข้างนอกมีพายุฝน นัยน์ตาของนางเหลือแต่เพียงความหนาวเย็น

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ลูกมาเยี่ยมพวกท่านแล้ว” มู่เหยาน้ำเสียงราบเรียบ เบ้าตาแดงก่ำมานานแล้ว

เมื่อนึกถึงสิ่งของซึ่งได้รับมาจากชุ่นจู๋ในวันนั้น นางเม้มริมฝีปากกลั้นเสียงร้องไห้ ประสานมือและกราบป้ายวิญญาณอย่างหนัก

“บัดนี้ลูกรู้เรื่องที่ปีนั้นพวกท่านสองคนถูกคนลอบทำร้ายแล้ว ลูกต้องสืบหาความจริงให้กระจ่าง ทวงความยุติธรรมให้ท่านพ่อท่านแม่ แม้ว่าทางข้างหน้าจะมีภัยอันตรายหรือมีอุปสรรค ลูกก็ไม่เสียดาย!”

จากนั้นก้มหัวคำนับสามทีอย่างหนัก หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ มู่เหยาถึงเงยหน้าขึ้นช้า ๆ

สองตาแดงก่ำ เต็มไปด้วยความแค้นอันท่วมท้น

หนิงจู๋คุกเข่าอยู่ข้าง ๆ เห็นสายตาของคุณหนู ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด และอดหลั่งน้ำตาไม่ได้

“คุณหนู บ่าวจะปกป้องคุณหนูให้ปลอดภัย”

คำพูดของหนิงจู๋ ทำให้น้ำตาที่คลออยู่ในเบ้าตาแดงก่ำของมู่เหยาร่วงลงมา

“ข้ารู้ วันหน้าอาจจะลำบากกว่านี้ หากเจ้าไม่เต็มใจ ข้าจะหาคนดี ๆ ให้เจ้า ทำให้เจ้ามีชีวิตสงบสุข”

หนิงจู๋รีบคลานเข่าเข้าไปสองก้าว และจับแขนเสื้อของนางเอาไว้แน่น และร้องไห้ออกมาอย่างร้อนรน “คุณหนูอย่าไล่ข้าไปเลย หนิงจู๋ไม่ใช่คนรักตัวกลัวตาย หนิงจู๋ยินดีเดินหน้าถอยหลังไปพร้อมกับคุณหนู!”

มู่เหยารู้สึกซาบซึ้ง และยื่นมือไปกอดสาวใช้คนนี้ “ได้ ข้าจะไม่ทอดทิ้งเจ้า”

ทั้งสองคุกเข่าอยู่ในศาลบรรพชนอยู่นานมาก ลมเย็นพัดผ่านมา มู่เหยาอดไอเบา ๆ ไม่ได้

“คุณหนู?!”

หนิงจู๋ตกใจ กำลังจะประคองคนให้ลุกขึ้น ก็เห็นมู่เหยาตัวสั่นไหวสองครั้ง และล้มลงไปข้าง ๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน