ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 50

มู่เหยาพยักหน้า หันไปนั่งลงบนเก้าอี้ไม้สาลี่ “ลุงหวัง เมื่อครั้งที่ข้าตกน้ำหมดสติไป ท่านอาเป็นกังวลร้อนใจดั่งไฟเผา ตอนนั้นผู้ใดเป็นคนบอกให้ท่านอาไปขอเทียบยากัน?”

ลุงหวังนั่งลงตามที่นางส่งสายตาให้ ก่อนจะครุ่นคิดถึงเรื่องราวในอดีตอย่างละเอียด “เมื่อครั้งนั้น นายท่านและฮูหยินเพิ่งออกจากเมืองหลวงได้ไม่นาน คุณหนูใหญ่บังเอิญพาคุณหนูไปเป็นแขกที่จวนสกุลลู่พอดี ตอนนั้นดูเหมือนคุณหนูจะกำลังเล่นอยู่กับคุณหนูสกุลลู่ขอรับ”

“จู่ ๆ ไม่ทราบด้วยเหตุใดจึงพลัดตกน้ำไปแล้วหมดสติไม่ฟื้นคืน คุณหนูใหญ่เองก็ทำอะไรไม่ถูกในชั่วขณะนั้น ตอนนั้นเอง ฮูหยินใหญ่สกุลลู่ ซึ่งก็คือฮูหยินผิงหยางโหวในปัจจุบัน ได้เอ่ยขึ้นว่านอกเมืองมีหมอเทวดาท่านหนึ่ง จึงได้พาคุณหนูใหญ่ไปหา”

“บ่าวไม่วางใจจึงได้ติดตามไปด้วย หมอเทวดาท่านนั้น... ดูเหมือนจะแซ่ซู ชื่อตัวเดียวว่าชิงขอรับ”

ซูชิง?

ในหัวของมู่เหยามีเงาร่างหนึ่งผุดขึ้น เป็นหมอประจำจวนที่เคยรักษาลู่จื้อมาก่อน

“ซูชิงผู้นี้ ปัจจุบันเป็นหมอประจำจวนผิงหยางโหวใช่หรือไม่?”

น้ำเสียงของมู่เหยาลุ่มลึกเย็นชา แววตาเย็นเยือกจนน่ากลัว

แววตาของลุงหวังวูบไหว เห็นได้ชัดว่าคิดบางอย่างออก สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ รีบพยักหน้า “คุณหนูพูดถูกแล้วขอรับ คนผู้นี้ปัจจุบันอยู่ที่จวนผิงหยางโหว”

“ลุงหวังแน่ใจหรือไม่ ว่าเทียบยานี้ซูชิงเป็นผู้สั่งจ่าย?” มู่เหยาถามย้ำอีกครั้งเพื่อความรอบคอบ

นางไม่ต้องการใส่ร้ายผู้ใดส่งเดช และก็ไม่ต้องการปล่อยให้คนผิดแม้แต่คนเดียวลอยนวล!

“บ่าวรับประกันได้เลยขอรับ! ตอนนั้นคุณหนูใหญ่ได้เทียบยามาก็รีบกลับมาต้มยา คนที่เกี่ยวข้องล้วนเป็นคนที่คุณหนูใหญ่ไว้วางใจ ไม่มีทางที่จะมีการเปลี่ยนเทียบยาเด็ดขาดขอรับ”

เมื่อได้ฟังถ้อยคำของลุงหวัง แววตาของมู่เหยาก็ยิ่งมืดทะมึนลง

มือที่วางอยู่บนที่เท้าแขนเก้าอี้ก็เผลอกำแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“ท่านพ่อท่านแม่ออกจากเมืองหลวงไปไม่ทันไร ข้าก็พลัดตกน้ำอย่างกะทันหัน ในเทียบยากลับมีตัวยาสองอย่างที่ขัดกันจนกลายเป็นยาพิษออกฤทธิ์ช้า ท่านอาก็มาปลิดชีพตนเองที่บ้าน ทั้งหมดนี้มันจะบังเอิญเกินไปหรือไม่?”

น้ำเสียงเย็นเยียบของมู่เหยาดังก้องอยู่ในห้องอบอุ่นภายในเรือน ทำเอาผู้ฟังรู้สึกเย็นสันหลังวาบ!

ลุงหวังและหนิงจู๋ต่างก็หวาดกลัว จนไม่กล้าแม้แต่จะคิดให้ลึกซึ้งถึงสาเหตุการตายอย่างกะทันหันของเจ้านายหลายคน

เนิ่นนานผ่านไป

มู่เหยาจึงได้ผ่อนลมหายใจออกมา มือที่กำที่เท้าแขนเก้าอี้แน่นก็คลายออกเล็กน้อย

“ลุงหวัง ไปแจ้งข่าวแก่จวนแม่ทัพเจิ้นกั๋ว บอกว่าข้าป่วยหนัก ก่อนงานเลี้ยงรวมญาติวันไหว้พระจันทร์คงต้องพักฟื้นร่างกายอยู่ที่จวนตลอด นอกจากนี้ ท่านไปสืบที่จวนผิงหยางโหวด้วยว่าซูชิงผู้นั้นกลับบ้านเวลาใดในแต่ละวัน”

มู่เหยาเชื่อมั่นว่าท่านอาไม่มีทางทำร้ายนางเด็ดขาด!

ในเมื่อเทียบยานี้เป็นฝีมือของซูชิง เช่นนั้นก็หาโอกาสจับตัวมาสอบสวน ก็ย่อมต้องได้ความจริงออกมา!

“ขอรับ บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน