ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 51

“ข้ารู้ดี ข้ารู้สึกซาบซึ้งใจในตัวท่านอ๋องของเจ้าเหลือเกิน”

แววตาของชิงอิ่งฉายแวสงสัย นางจ้องมองสีหน้าของมู่เหยาอย่างพินิจพิเคราะห์

ในใจเกิดเป็นข้อสันนิษฐานอันอาจหาญ: หรือท่านอ๋องจะยังมิได้บอก ว่าคนที่เขาเฝ้าคิดถึงตลอดหลายปีมานี้คือพระชายา?

ชิงอิ่งทำท่าจะเอ่ยปากพูด ทว่ายังมิทันได้พูดก็ถูกหนิงจู๋ที่ยกโจ๊กเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน

“คุณหนู ดื่มโจ๊กให้ร่างกายอบอุ่นสักหน่อยเถิดเจ้าค่ะ!”

มู่เหยาพยักหน้า มองโจ๊กขาวที่ไอความร้อนกรุ่นอยู่ตรงหน้าแล้วค่อย ๆ กิน

ทว่าในใจนางกำลังขบคิดเรื่องอื่นอยู่ จึงมิได้มีความอยากอาหารสักเท่าใดนัก

นางดื่มไปเพียงครึ่งถ้วยเล็ก ก็ให้หนิงจู๋นำออกไป

ด้านนอกห้องอุ่นมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น

คนในห้องจึงมองออกไป ก็เห็นชิงอู้เดินเข้ามาด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข

“คุณหนู เป็นสาส์นจากนกพิราบสื่อสารของท่านอ๋องเจ้าค่ะ”

มู่เหยาชะงักไป รับกระดาษแผ่นนั้นมาโดยสัญชาตญาณ

เมื่อคลี่ออก สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาคือลายมืออันทรงพลังและหนักแน่นของบุรุษ ข้อความที่เขียนนั้นทำให้นางอดที่จะยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มมิได้

“รอข้ากลับไป จะระบายความแค้นให้เจ้า”

มู่เหยามอบกระดาษแผ่นนั้นให้หนิงจู๋ แล้วเงยหน้ามองชิงอู้ “เรื่องทางนี้ พวกเจ้าบอกท่านอ๋องของพวกเจ้าหมดแล้วหรือ?”

ชิงอู้ยังมิทันได้เอ่ยคำใด ชิงอิ่งก็คุกเข่าลงกับพื้นเสียก่อน

“ขอคุณหนูโปรดอภัย พวกเราสองพี่น้องมิได้ตั้งใจจะแพร่งพรายข่าว ทว่า…”

มิทันที่พวกนางจะพูดจบ มู่เหยาก็ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ทั้งสองคนลุกขึ้น

“ข้าเข้าใจดี พวกเจ้าแม้จะติดตามข้า ทว่าอย่างไรเสียเจ้านายที่แท้จริงก็ยังคงเป็นเขา อีกทั้งพวกเจ้าก็เป็นคนที่เขาส่งมาอยู่ข้างกายข้าเพื่อคุ้มครองข้า เกิดเรื่องอันใดขึ้นย่อมต้องรายงานให้เขาทราบเป็นธรรมดา”

มู่เหยาสามารถเข้าใจได้

ยิ่งไปกว่านั้น นางยังรู้สึกว่าชิงอิ่งและชิงอู้เป็นคนรู้จักที่รู้จักควร

มิใช่นำเรื่องราวทุกอย่างไปเล่าสู่ภายนอก

สองพี่น้องสบตากัน เมื่อมองไปยังมู่เหยาอีกครั้ง แววตาของพวกนางก็เปี่ยมไปด้วยความซาบซึ้งใจ

การที่พวกนางกระทำการโดยพลการเช่นนี้ หากเป็นบ้านอื่นแล้วไซร้

เกรงว่า…คงถูกโยนไปทิ้งที่ป่าช้าแล้วกระมัง!

“คุณหนูวางใจเถิดเจ้าค่ะ พวกเราสองพี่น้องรู้ขอบเขต เรื่องราวของจวนสกุลมู่ พวกเรามิได้แจ้งแก่ท่านอ๋อง”

“เพียงแต่แจ้งเรื่องความเป็นอยู่ของคุณหนู และก็…เรื่องที่คุณชายใหญ่ลู่ยังคงพัวพันอยู่กับคุณหนูเจ้าค่ะ”

ไม่รู้เหตุใด พอได้ยินประโยคสุดท้ายที่ชิงอิ่งกล่าว

มู่เหยาก็พลันรู้สึกผิดขึ้นมา

“เรื่องของคุณชายใหญ่ลู่ ต่อไปก็ไม่ต้องแล้ว ยังไงตระกูลลู่ก็คงจะพัวพันได้อีกไม่นาน”

รอเพียงราชโองการมาถึง ความคิดเหล่านั้นของจวนผิงหยางโหว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน