ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 53

นัยน์ตาของมู่เหยาไหววูบ นางจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าข่าวลือเกี่ยวกับนางในเมืองหลวงยิ่งเลวร้ายลงทุกที

ถึงกับมีคนไม่น้อยคาดเดาว่า ที่นางล้มป่วยหนักกะทันหัน ก็เพื่อหลีกเลี่ยงงานเลี้ยงครอบครัวเทศกาลไหว้พระจันทร์!

“คุณหนู กล้วยไม้เจ้าค่ะ”

เสียงของหนิงจู๋ทำให้มู่เหยาตื่นจากภวังค์ นางเลือกมาจำนวนหนึ่งแล้วจึงใช้ผ้านุ่มห่อไว้ มัดปากถุงแล้วยัดใส่ในถุงหอม

กล้วยไม้ส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ อบอวล พกติดตัวไว้ก็ช่วยป้องกันยุงและแมลงได้บ้าง

หากนำไปวางไว้ข้างหมอนในยามค่ำคืน ก็จะช่วยให้นอนหลับสบายตลอดคืน!

ขณะเดียวกัน ณ จวนผิงหยางโหว

จังซื่อเหลือบมองลู่จื้อที่กำลังทบทวนตำราอยู่ในห้องตำรา แววตาของนางกวาดไปมองหลิ่วซีอิน ก่อนจะแค่นเสียงเย็นชา “ความประสงค์ของพ่อเจ้าคือ ในงานเลี้ยงครอบครัวเทศกาลไหว้พระจันทร์วันมะรืนนี้ จะให้ทูลขอพระกรุณาเพื่อแต่งคุณหนูสกุลมู่ใหม่”

“พรุ่งนี้เจ้าไปร่วมงานเลี้ยง อย่าได้พาอนุชั้นต่ำคนนี้ไปอีก!”

มือที่กำลังฝนหมึกของหลิ่วซีอินชะงักไป นางรีบคุกเข่าลงตรงหน้าจังซื่อ “ท่านแม่โปรดวางใจ ซีอินรู้ว่าสิ่งใดควรมิควร พรุ่งนี้จะไม่ติดตามคุณชายใหญ่ไปเป็นอันขาดเจ้าค่ะ”

จังซื่อหัวเราะเยาะ แล้วเหลือบมองลู่จื้อ แสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากจะสนใจนาง

“เจ้าได้ยินหรือไม่”

ลู่จื้อมีท่าทีรำคาญใจอยู่บ้าง เขาโยนพู่กันขนหมาป่าทิ้ง “รู้แล้ว พรุ่งนี้ลูกจะทำตัวให้ดี... ท่านแม่ ข้าได้ยินมาว่าช่วงนี้มู่เหยาป่วยหนักกะทันหัน เห็นชัดว่าต้องมีโรคร้ายที่ปิดบังไว้ หากแต่งเข้ามาแล้วตายจะทำอย่างไร? ท่านไม่รังเกียจว่าจะอัปมงคลหรือไร!”

หากเป็นเมื่อก่อน เมื่อเห็นรูปโฉมอันงดงามของมู่เหยาอีกทั้งสินเดิมเหล่านั้น ลู่จื้อก็ยังคิดอยากจะแต่งนางเข้ามา

แต่เมื่อได้ฟังข่าวลือในเมืองหลวงตอนนี้ ความคิดของเขาก็ย่อมเปลี่ยนไปอีก ไม่อยากจะเพิ่มเรื่องอัปมงคลให้ตนเองโดยใช่เหตุ!

จังซื่อแทบจะถูกวาจาของลู่จื้อทำให้นางโมโหจนสิ้นสติไป นางคว้าส้มในจานแล้วขว้างใส่ทันที

“เจ้าโง่! ข้าคลอดเจ้าคนโง่เง่าเช่นนี้ออกมาได้อย่างไรกัน!”

ลู่จื้อเบ้ปากแล้วหลบไป

จังซื่อสะบัดแขนเสื้อลุกขึ้นยืน “อย่างไรก็ตาม พรุ่งนี้เจ้าก็ทำตามที่พ่อเจ้าจัดการไว้ ตอนนี้มู่เหยาป่วยหนักเช่นนี้ ยิ่งไม่มีใครอื่นต้องการนาง ขอเพียงเจ้าแสดงความห่วงใยออกมาบ้าง นางจะต้องใจอ่อนกับเจ้าแน่”

เมื่อเห็นลู่จื้อรับคำอย่างขอไปที ในอกของจังซื่อก็พลันบังเกิดความขุ่นเคืองขึ้นมาอีกระลอก

นางจึงรีบพาแม่นมฟังจากไปทันที มิเช่นนั้นเกรงว่าจะถูกเจ้าลูกชายโง่เขลาผู้นี้ทำให้โมโหจนสิ้นสติอยู่ที่นี่เป็นแน่!

ครั้นจังซื่อจากไปแล้ว หลิ่วซีอินที่คุกเข่าอยู่บนพื้นพลันมีแววตาประกายวูบขึ้น ในสมองขบคิดถึงคำพูดของจังซื่อ นางหันไปออดอ้อนบุรุษ “คุณชายใหญ่ ซีอินอยากไปซื้อเสื้อผ้าสักสองสามชุดเจ้าค่ะ”

ลู่จื้อยิ้มพลางรวบร่างนางเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน ยื่นถุงเงินใส่มือให้ “ไปเถิด แต่อย่าได้ก่อเรื่องวุ่นวายอันใด จนทำให้ท่านแม่ต้องโมโหอีกเล่า”

หลิ่วซีอินขานรับอย่างแช่มช้อย เมื่อเดินออกจากห้องตำราแล้ว นัยน์ตาก็ปรากฏประกายเจ้าเล่ห์

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน