ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 54

เสี่ยวเตี๋ยมองหลิ่วซีอินอย่างประหม่า เมื่อเห็นนางหันขวับมาแล้วยื่นมือมาหยิกตน ก็รีบกัดฟันแน่นเพื่อไม่ให้หลุดเสียงร้องออกมา

ครั้นหลิ่วซีอินระบายอารมณ์จนพอใจแล้ว จึงค่อยดึงมือกลับ

จากนั้นก็โยนเศษเงินให้นางสองสามอีแปะ “เจ้าไปจ้างคนให้ปล่อยข่าว บอกว่ามู่เหยาป่วยหนักเกินเยียวยา หากนางตายไป ทรัพย์สินทั้งหมดก็จะตกอยู่ในกำมือของตระกูลสามี”

นางจะยอมให้มู่เหยาเข้าจวนโหวไม่ได้เด็ดขาด!

หากนางได้เข้าไป นาง ก็จะเป็นได้เพียงอนุภรรยาไปชั่วชีวิต!

แม้ลู่จื้อจะยกย่องให้เป็นภรรยาเท่าเทียม ก็ยังคงเป็นรองอยู่วันยังค่ำ!

พอหนิงจู๋กลับถึงจวนสกุลมู่และได้พบกับมู่เหยา ก็รีบเล่าเรื่องที่ตนได้พบหลิ่วซีอินที่หอจินโหลวให้นางฟัง

มู่เหยาตรวจดูสีสันของกำไลทองในมือ พลางเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจนัก “นางก็แค่ต้องการหยั่งเชิงดูว่า ข้าป่วยหนักจริงหรือไม่ก็เท่านั้น”

“หากข้าคาดการณ์ไม่ผิด พรุ่งนี้คงมีคนปล่อยข่าวว่าข้าป่วยหนักเกินเยียวยา แต่งข้าเข้าจวนไปก็ได้แต่สินเดิมมหาศาลไปครองโดยเปล่า นางก็แค่ไม่อยากให้ข้าได้เข้าจวนโหวอีก เพราะหากข้าตายไป ถึงลู่จื้อจะยกนางขึ้นเป็นภรรยาเท่าเทียม ก็ยังคงต่ำกว่าอยู่ดี!”

ในหมู่ชนชั้นสูงของเมืองหลวงก็มีการแบ่งชนชั้นกัน

ยิ่งเมื่อรวมกับเรื่องที่หลิ่วซีอินเคยถูกฮ่องเต้ตำหนิ แม้แต่อนุภรรยาต่ำต้อยของบ้านอื่นก็ยังดูถูกนาง

ไม่ต้องพูดถึงสายตาดูแคลนจากเหล่าฮูหยินทั้งหลายหากนางได้เลื่อนขึ้นเป็นภรรยาเท่าเทียม!

“คุณหนู หลิ่วซีอินจะได้เลื่อนเป็นภรรยาเท่าเทียมจริงหรือเจ้าคะ? ฝ่าบาทมิใช่เคยพูดว่าชั่วชีวิตนี้นางเป็นได้เพียงอนุชั้นต่ำหรอกหรือเจ้าคะ?” หนิงจู๋เบะปาก ในใจลึก ๆ แล้วนางไม่อยากให้หลิ่วซีอินได้เป็นฮูหยินจวนโหวในอนาคตเลย

ช่างไม่คู่ควรเอาเสียเลย

มู่เหยาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พลางส่งกล่องเครื่องประดับให้ชิงอิ่ง “เรื่องนั้นคงต้องดูแล้วว่า คุณชายใหญ่ลู่ผู้นี้จะมีความสามารถเพียงใด”

“ไม่แน่ว่าปีนี้ลู่จื้ออาจสอบได้ตำแหน่งจอหงวน แล้วทูลขอพระราชทานสมรสจากฮ่องเต้เพื่อยกภรรยาก็เป็นได้?”

เดิมทีตระกูลลู่ก็มีบรรดาศักดิ์โหวอยู่แล้ว เพียงแต่มู่เหยารู้ดีว่าผิงหยางโหวยังต้องการก้าวขึ้นไปให้สูงกว่านี้อีก จึงย่อมต้องให้บุตรชายทั้งสองคนเดินในเส้นทางขุนนางด้วยการสอบเคอจวี่

และก่อนหน้านี้ผู้ที่ผิงหยางโหวฝากความหวังไว้มากที่สุดก็คือลู่จื้อ ทว่าบัดนี้...เกรงว่าคงจะไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว

“คุณชายใหญ่ลู่น่ะหรือ จะหมายปองตำแหน่งจอหงวน?” น้ำเสียงของชิงอู้แฝงแววเย้ยหยันอย่างไม่ปิดบัง เมื่อเห็นทุกคนมองมาที่ตน จึงค่อยเล่าเรื่องที่ตนเห็นลู่จื้อที่หอคณิกาเมื่อคืนวานให้ฟัง

เมื่อได้ยินคำว่าหอคณิกา มู่เหยาก็ขมวดคิ้ว

“พอแล้ว ไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องของจวนผิงหยางโหวอีก สั่งให้ห้องครัวเล็กเตรียมสำรับให้พร้อม ท่านอ๋องน่าจะมาทานอาหารค่ำที่นี่”

ครั้นมู่เหยาสั่งการลงไป คนในจวนสกุลมู่ต่างก็พากันปิดปากเงียบสนิท

แสดงท่าทีว่าจะไม่แพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปอย่างเด็ดขาด

ต่อให้มีใครเอาเงินมาให้ ก็จะไม่มีทางล้วงข้อมูลออกไปได้!

สำรับมื้อค่ำเพิ่งจะจัดเตรียมเสร็จและยกไปยังห้องอุ่นได้ไม่ทันไร มู่เหยาก็เหลือบไปเห็นเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่ระเบียงทางเดิน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน