ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 55

เมื่อเยี่ยนสวินได้ข่าวว่ามู่เหยาถูกพิษ เขาก็รีบเดินทางกลับมาทั้งคืน แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นขุนนาง ยังคงต้องรักษาหน้าที่ของตน

ไม่สามารถมาที่จวนสกุลมู่ได้ในทันที

อีกทั้งทางเมืองฉังยังสืบพบข้าราชการทุจริตจำนวนไม่น้อย พรุ่งนี้จึงต้องเข้าเฝ้าทูลรายงานฮ่องเต้ให้ทรงทราบโดยละเอียด

เมื่อเห็นว่าเขาจะจากไป มู่เหยาจึงเรียกเขาไว้โดยไม่รู้ตัว “ท่านอ๋อง ของสิ่งนี้มอบให้ท่าน”

เยี่ยนสวินชะงักไป ก้มลงมองมือที่นางยื่นออกมา ก็เห็นถุงหอมปักลายกล้วยไม้ที่งดงามและประณีต

“เจ้าปักเองหรือ?”

มู่เหยาพยักหน้า นึกว่าเขาไม่ชอบ

ขณะที่กำลังจะดึงมือกลับ ก็เห็นเยี่ยนสวินขยับเข้ามาใกล้ ใกล้เสียจนลมหายใจของคนทั้งสองพัวพันกัน

ทำให้บรรยากาศภายในห้องอุ่นอบอวลไปด้วยความคลุมเครือ

“ช่วยข้าผูกได้หรือไม่?” เยี่ยนสวินก้มหน้าลง สายตาจับจ้องอยู่ที่ดวงตาที่สดใสราวกับลูกกวางของนาง แล้วค่อย ๆ เลื่อนต่ำลง พร้อมกับขยับลูกกระเดือกเบา ๆ

มือที่มู่เหยาถือถุงหอมอยู่นั้นร้อนผ่าวขึ้นมาทันที แม้แต่ปลายหูก็ยังร้อนระอุ

“ท่านอ๋องผูกเองจะดีกว่า...”

ยังไม่ทันที่นางจะพูดจบ ชายหนุ่มก็จับมือนางมาวางไว้ที่เอว “อีกสองวันคุณหนูมู่ก็จะมาเป็นพระชายาของข้าแล้ว ยังจะเขินอายอยู่อีกหรือ”

มู่เหยาถึงกับพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

จะว่าเยี่ยนสวินเจ้าชู้ แต่ทั้งสองก็ได้ทูลขอพระราชทานสมรสแล้ว

จะว่าเขาไม่เจ้าชู้ มู่เหยาก็กลับรู้สึกเหมือนถูกเขากุมจุดอ่อนไว้อย่างสิ้นเชิง

นางจึงได้แต่รีบผูกถุงหอมไว้ที่เอวของเขา แล้วถอยหลังไปหลายก้าวเพื่อเว้นระยะห่าง “ข้าไม่ส่งท่านอ๋องแล้วเจ้าค่ะ”

เยี่ยนสวินเลิกคิ้ว ไม่พลาดที่จะเห็นท่าทางขุ่นเคืองของนาง เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังก้องอยู่ในห้องอุ่น

เขายังไม่รีบร้อนจากไป กลับขยับเข้าไปใกล้อีก

เมื่อเห็นว่าระยะห่างระหว่างคนทั้งสองลดลงอีกครั้ง เขาก็กระซิบด้วยน้ำเสียงแฝงแววช่วงชิงว่า “ได้ยินชิงอิ่งบอกว่าคุณหนูมู่คิดถึงข้ามาก แต่เหตุใดข้าถึงมองไม่ออกเลยเล่า?”

“หรือว่า คุณหนูมู่กำลังหลอกลวงข้าอยู่?”

มู่เหยาถูกกักจนถอยไปติดเก้าอี้โดยไม่มีทางหนี นางเงยหน้าขึ้นก็สบเข้ากับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่แวบผ่านเข้ามาในแววตาของชายหนุ่ม

นางรู้สึกขุ่นเคืองขึ้นมาทันที

“ท่านอ๋องทำอันใด! คิดจะลวนลามข้าหรือไร!” มู่เหยาเชิดหน้าขึ้นจ้องมองเขา ในแววตามีแววขุ่นเคืองผุดขึ้นมา

ในสายตาของเยี่ยนสวินแล้ว กลับมองว่าท่าทางเช่นนี้น่ารักอยู่บ้าง

“เปล่า ข้าเพียงแค่คิดถึงเจ้า และก็หวังว่าเจ้าจะคิดถึงข้าเช่นกัน”

ประโยคนั้นราวกับมีบางสิ่งระเบิดขึ้นในหัวของมู่เหยา เสียงก้องดังจนนางเห็นเพียงความรู้สึกในแววตาของเขา

นางถึงกับรู้สึกได้ว่าราวกับมีบางสิ่งในอกกำลังจะกระโจนออกมา ทำให้นางตกตะลึงจนนิ่งงันไปชั่วขณะ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน