ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 56

ชิงอู้มีฝีมือยิ่งนัก เพียงแค่ปรับเปลี่ยนการแต่งหน้าเล็กน้อย ก็ทำให้มู่เหยาดูราวกับป่วยหนักมานาน แค่ลมโชยก็พร้อมจะปลิวหายไปได้!

“คุณหนูดูเหมือนยังป่วยอยู่จริงๆ พวกคุณหนูตระกูลอื่นคงไม่กล้าเข้ามาวุ่นวายแน่เจ้าค่ะ”

ชิงอิ่งเอ่ยขึ้นพร้อมกับนำเสื้อคลุมตัวหนาสีม่วงมาสวมให้มู่เหยา

ซึ่งดูเข้ากันกับนางเป็นอย่างดี

เมื่อเห็นว่าได้เวลาอันควรแล้ว มู่เหยาจึงค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน “คืนนี้ชิงอู้ไปกับข้า ส่วนหนิงจู๋ เจ้ากับชิงอิ่งไปหาซูชิง แล้วทำตามที่ข้าสั่งไว้”

หนิงจู๋พยักหน้า ก่อนจะส่งโถน้ำร้อนให้ชิงอู้

แม้ว่าปลายเดือนสิบอากาศจะเริ่มเย็นแล้ว แต่การใช้โถน้ำร้อนในตอนนี้ก็ยังนับว่าเร็วเกินไปอยู่บ้าง

โชคดีที่ด้านนอกมีผ้าหุ้มไว้หนึ่งชั้น จึงไม่ร้อนจนเกินไป

รถม้าค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไป หนิงจูจึงละสายตาอาวรณ์แล้วพาชิงอิ่งมุ่งหน้าไปยังห้องเก็บฟืน

เขาถูกขังมาหลายวัน แถมยังถูกปิดหน้าอีกด้วย

ซูชิงตกใจจนแทบเสียสติไปแล้ว เมื่อได้ยินเสียงไขกุญแจ ร่างกายก็สั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

“ไม่ทราบว่าใต้เท้าท่านใดจับข้ามาที่นี่ ขอเพียงให้ข้าวข้ากินสักคำเถิด ข้าหิวจนทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ แค่มีอะไรให้กิน ท่านจะถามอะไรข้าก็ยอมตอบทั้งนั้น!”

ในอดีตซูชิงเคยใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในจวนผิงหยางโหว อย่าว่าแต่จะทนการสอบสวนได้เลย

แค่อดอาหารสองวัน ร่างกายก็อ่อนระทวยไปหมดแล้ว

หนิงจู๋เหลือบมองชิงอิ่ง แววตาเต็มไปด้วยความดูแคลน “นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะว่าง่ายถึงเพียงนี้ ของที่คุณหนูของข้าเตรียมไว้ดูท่าจะไม่ได้ใช้เสียแล้ว”

เมื่อได้ยินว่าเป็นเสียงของเด็กสาว ซูชิงที่ตัวสั่นอยู่ก็ชะงักไป

ขณะที่กำลังคิดจะพูดอะไรบางอย่าง ผ้าสีดำที่คลุมศีรษะอยู่ก็ถูกกระชากออก

แสงสว่างสาดส่องเข้ามาจนซูชิงต้องหยีตาลงตามสัญชาตญาณ กว่าจะปรับสายตาและค่อย ๆ ลืมตาขึ้นได้ก็ใช้เวลาอยู่พักใหญ่

บัดนี้เองเขาจึงได้เห็นสาวใช้ตัวน้อยที่ยืนอยู่เบื้องหน้า พร้อมกับสตรีใบหน้าเย็นชาที่ยืนอยู่ด้านหลังนาง

ด้วยสัญชาตญาณของหมอ ซูชิงมั่นใจได้ในทันทีว่าสตรีที่อยู่ด้านหลังนั้นเป็นผู้มีวรยุทธ์!

“ไม่ทราบว่า คุณหนูของพวกเจ้าคือผู้ใดหรือ?”

ซูชิงกลอกตาไปมา พลางขบคิดว่าตนเคยไปล่วงเกินผู้ใดไว้บ้าง?

แต่คิดอย่างไรก็ไม่พบเบาะแสใด

“นี่คืออาหาร หากเจ้าอยากกิน ก็ตอบคำถามของนางแต่โดยดี!”

น้ำเสียงของชิงอิ่งเยียบเย็นราวกับน้ำแข็งในเดือนสิบสอง ทำให้ซูชิงอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นสะท้าน

แต่เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นอาหารมันเยิ้ม เขาก็กลืนน้ำลายด้วยความโหยหา “ได้ ๆ ๆ ข้ารู้อะไรข้าย่อมพูดออกมาทั้งหมด”

ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่ง หนิงจู๋ก็เอ่ยปากถามขึ้น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน