ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 59

เพื่อจะได้ไม่เป็นที่น่าสงสัยของผู้คน

“ไม่ทราบว่าซื่อจื่อลู่มีธุระอันใดกับข้าหรือ?” มู่เหยาเอ่ยถามเสียงเบา สำหรับลู่เยวนแล้ว นางชื่นชมเขาอยู่เสมอ

เพราะวันนั้นมีเพียงเขาที่สามารถต่อบทกวีของนางได้

“คุณหนูมู่เปี่ยมด้วยความสามารถด้านบทกวี ข้าชื่นชมในตัวท่านยิ่งนัก เพียงแต่ก่อนจะออกมาวันนี้ ข้าบังเอิญได้ยินท่านพ่อและฮูหยินใหญ่สนทนากัน ว่าวันนี้ท่านพ่ออาจจะใช้บางสิ่งเพื่อทูลขอให้ฝ่าบาทมีราชโองการอีกครั้ง เพื่อให้ได้หมั้นหมายกับคุณหนูมู่ใหม่”

มู่เหยาขมวดคิ้ว ไม่คิดเลยว่าผิงหยางโหวจะยอมทุ่มเทถึงเพียงนี้

นางมองไปยังลู่ยวน “ขอบคุณซื่อจื่อที่แจ้งให้ทราบ เพียงแต่ความปรารถนาของผิงหยางโหวในวันนี้เกรงว่าจะต้องสูญเปล่าเสียแล้ว”

“ซื่อจื่อมีทั้งสติปัญญาและความสามารถเป็นเลิศ ในภายภาคหน้าหากได้สืบทอดตำแหน่งโหว จวนโหวคงจะเจริญรุ่งเรืองยิ่งขึ้นไปอีกเป็นแน่”

ลู่ยวนฟังคำของนางแล้วก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

“เช่นนั้นข้าก็ขอบคุณสำหรับคำชมของคุณหนูมู่”

มู่เหยาพยักหน้า แล้วหันหลังจากไป

ลู่ยวนก็กลับไปยังที่นั่งของตน แต่เพิ่งจะนั่งลง ก็มีเงาร่างหนึ่งทาบทับลงมาเบื้องหน้า

ไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมองก็รู้ว่าผู้มาคือใคร

“เจ้าไปหามู่เหยาทำไม!”

เสียงเกรี้ยวกราดของลู่จื้อดังขึ้น ลู่ยวนเงยหน้าขึ้นยิ้มบาง ๆ ใบหน้ายังคงเปี่ยมด้วยท่าทีอ่อนน้อมถ่อมตนเช่นเคย

“หากพี่ใหญ่ต้องการทราบ ไยไม่ไปถามคุณหนูมู่โดยตรงเล่า?”

เมื่อเห็นเขาไม่ตอบ ลู่จื้อจึงจ้องเขม็งอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะลดเสียงลงเตือน

“อย่าคิดว่าตอนนี้เจ้าได้ตำแหน่งซื่อจื่อของข้าไปแล้วจะเหิมเกริมได้ สักวันข้าจะเอามันกลับคืนมา! แล้วก็อย่าคิดจะแย่งของที่เป็นของข้า!”

ทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ลู่จื้อก็สะบัดหน้าจากไปอย่างฉุนเฉียว

ลู่ยวนเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง สายตามองตามร่างที่เดินจากไป พลางหัวเราะเยาะในใจ

ช่างโง่เง่านัก!

งานเลี้ยงในวังถูกจัดขึ้นในอุทยานหลวง ซึ่งเป็นช่วงฤดูกาลที่ดอกไม้นานาพรรณกำลังเบ่งบานสะพรั่ง

มู่เหยากำลังยืนชมบัวสายที่ลอยอยู่ในสระน้ำ พลันได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง ทำให้นางเลิกคิ้วขึ้น

ชิงอู้หันกลับไปก่อน พร้อมกับขวางคนผู้นั้นไว้ “คุณชายใหญ่ลู่ โปรดหยุดอยู่ตรงนั้น”

ลู่จื้อขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าระเบียงทางเดินนี้ไม่มีผู้ใดอยู่ เสียงของเขาจึงดังขึ้นไม่น้อย “มู่เหยา เจ้าหมายความว่าอย่างไรกันแน่!”

มู่เหยาหันมามองเขา สายตาเรียบเฉยไร้ระลอกคลื่น “ไม่ทราบว่าคุณชายใหญ่ลู่หมายถึงเรื่องใดหรือ?”

เมื่อเห็นท่าทางไม่ใส่ใจของนาง ลู่จื้อก็รู้สึกขบขัน “สภาพของเจ้าเป็นเช่นนี้ นอกจากข้าแล้วยังจะมีใครต้องการอีก?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน