ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 60

ทำไมถึงดูไม่เรียบร้อยเลย!

“ท่านพี่ ฮือฮือฮือ ข้ากลัวจังเลย!”

จางซิ่วหรูถูกลู่จื้อช่วยไว้ทัน พอเห็นคนรอบข้างเข้ามามุง นางไม่เพียงไม่ยอมปล่อยมือ แต่ยังแกล้งทำเป็นตกใจ และโถมตัวไปในอ้อมกอดของลู่จื้อ

การโถมตัวนี้ ทำให้ลู่จื้อเกือบยืนไม่อยู่ เขาปรับท่ากอดโดยไม่รู้ตัว รู้สึกถึงความนุ่มในฝ่ามือ

“ไอหยา! มันอะไรกันเนี่ย!”

มีฮูหยินสูงศักดิ์คนหนึ่งร้องออกมา และห้ามไม่ให้ลูกสาวของตนดู

ฮูหยินใหญ่จางโมโหจนเกือบจะเป็นลม รีบเข้าไปดึงทั้งสอง และบอกให้ลู่จื้อเอามือออกจากหน้าอกของลูกสาวตน

“เจ้า! เจ้า! เจ้าทำแบบนั้นได้อย่างไร!”

ลู่จื้อสีหน้าซับซ้อน เมื่อมองจางซิ่วหรูที่คลุมเสื้อผ้า และนึกถึงความนุ่มนวลเมื่อครู่ ก็พูดออกมาโดยไม่คิดว่า

“ข้าจะรับผิดชอบน้องหญิงเอง”

ประโยคนั้นของลู่จื้อ ทำให้เสียงเอะอะโวยวายหายไปทันที เหลือเพียงความเงียบงัน

ตอนจังซื่อมาถึง ก็ได้ยินลูกชายของตนพูดประโยคนั้น นางถึงกับยืนไม่อยู่เล็กน้อย

โชคดีแม่นมฟังที่อยู่ข้าง ๆ ประคองไว้ จึงไม่อับอายต่อหน้าทุกคน

“ท่านพี่…” จางซิ่วหรูรู้สึกดีใจ

นางถูกคนเอาไปเปรียบกับมู่เหยาตั้งแต่เล็ก แม้แต่การหมั้นก็ช้ากว่ามู่เหยาไปหนึ่งก้าว จึงพลาดตำแหน่งซื่อจื่อเฟย!

ถึงแม้คนตกน้ำจะไม่ใช่มู่เหยา แต่สำหรับผลลัพธ์นี้

จางซิ่วหรูถือว่าพอใจ!

“เจ้าวางใจ ข้าจะ…”

ไม่รอให้ลู่จื้อพูดจบ ก็โดนคนลากไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว!

จังซื่อโมโหจนตัวสั่น สายตาที่มองไปทางจางซิ่วหรู ไม่มีความอ่อนโยนอีกแม้แต่น้อย

“น้องหญิงของเจ้าตกน้ำ เจ้าลงไปช่วยเป็นเรื่องธรรมดา รับผิดชอบอะไรกัน?!”

จังซื่อมาช้า จึงไม่รู้ว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น

แต่คนในเหตุการณ์ล้วนฉลาดทันคน เห็นท่าทางตัดความเกี่ยวข้องเช่นนี้ ใครจะไม่เข้าใจว่าจังซื่อมีจุดประสงค์อะไร!

สายตาที่มองสองคนนั้นก็ยิ่งดูแคลนมากขึ้น!

ฮูหยินใหญ่จางสีหน้ามืดมน นางไม่อยากให้ลูกสาวไปตระกูลลู่ก็เรื่องหนึ่ง แต่ลู่จื้อทำเรื่องแบบนั้น จังซื่อยังไม่ยอมรับ

นี่กำลังฉีกหน้านางอยู่ไม่ใช่หรือ!

“ฮูหยินผิงหยางโหวมาช้าไป คงไม่รู้ว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น ลูกชายของเจ้าลวนลามลูกสาวของข้า ท่านจะพูดว่าเป็นพี่น้องกันแล้วจะจบเรื่องง่าย ๆ ไม่ได้!”

หากจวนผิงหยางโหวไม่รับผิดชอบจริง ๆ มีคนเห็นมากมายเช่นนี้ อยากจะบีบให้ลูกของนางกระโดดน้ำหรือ!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน