ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 68

“มิสู้เกษียณกลับบ้านเกิดเสียเเต่เนิ่นๆ ใช้ชีวิตสบายๆไม่ดีกว่าหรือ”

จางชิงหยวนหันขวับกลับมาจ้องมองคนที่อยู่ตรงหน้า ความรู้สึกเย็นวาบเเล่นไปทั่วเเผ่นหลัง

ไม่รู้ว่าเขานึกถึงอะไร ท้ายที่สุดก็เบิกตาค้างเเล้วหมดสติไป!

“นายท่าน!”

พ่อบ้านรีบโผเข้าไปพยุงรับร่างของเขาไว้ เพื่อไม่ให้ศรีษะกระเเทกพื้น

เยี่ยนสวินมองจางชิงหยวนที่หมดสติไปอย่างเฉยเมย ก่อนจะพาฉางชิงหันหลังเดินจากไป

ส่วนหลิวซื่อที่ยังคุกเข่าอยู่ในห้องโถง เเน่นอนว่ามีคนจากศาลต้าหลี่สอบสวนอยู่ในลานบ้าน

หลังออกจากจวน

ฉางชิงถึงได้เดินเข้ามาใกล้ด้วยความประหลาดใจ “ท่านอ๋อง ใต้เท้าจางสลบไปได้อย่างไร”

เยี่ยนสวินตลบขึ้นรถม้า หลุบตามองฉางชิงที่ยืนเเข็งทื่อพร้อมยื่นสายบังเหียนให้ “คนแก่ก็ชอบคิดมาก มันเกี่ยวอะไรกับข้า”

มุมปากของฉางชิงกระตุก ทำได้เพียงเก็บไปคิดเอง

“กลับจวนอ๋อง ข้าหิวเเล้ว”

ทั้งสองควบม้าออกจากจวนเจ้ากรมพิธีการ

หลังจากนั้น ข่าวที่เจ้ากรมพิธีการหมดสติ เเละจางซิวเจิ้งถูกคนของศาลต้าหลี่พาตัวไป ก็เเพร่สะพัดออกไปอย่างรวดเร็ว

ในขณะเดียวกัน จวนผิงหยางโหวก็อยู่ในสภาพอลหม่าน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผิงหยางโหวได้ยินว่า จางชิงหยวนซึ่งปกติแล้วเป็นคนที่ไม่เคยเปลี่ยนสีหน้า แม้จะถูกฮ่องเต้ตำหนิอย่างรุนเเรงในท้องพระโรง กลับถูกเยี่ยนสวินทำให้ตกใจจนหมดสติไป

ยิ่งทำให้ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว!

ภายในห้องหนังสือเงียบจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตก สายตาของผิงหยางโหวอดไม่ได้ที่จะหันไปมองลู่ยวนที่ยังคงทำตัวตามปกติตั้งเเต่ได้ยินข่าว

“เจ้าได้ยินข่าวเเล้ว คิดอย่างไรบ้าง”

ลู่ยวนวางตำราในมือลง “ท่านพ่อ เรื่องนี้จะเป็นอย่างไรคงต้องขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของนายหญิง”

“เจ้ากรมพิธีการจางอายุมากแล้ว คุณชายใหญ่จางก็ใช้การไม่ได้ ตอนนี้ยังถูกส่งไปคุกศาลต้าหลี่ ต่อให้ได้ออกมา ในภายภาคหน้าคงจะไร้ประโยชน์เเล้ว”

“ส่วนหลิวซื่อ…ตระกูลหลิวได้ตัดขาดญาติกับนางไปนานเเล้ว เพราะนางไม่ช่วยครอบครัว ตอนนี้เกรงว่าตระกูลจางคงต้องเสียสละหลิวซื่อ โดยโยนความผิดทั้งหมดให้หลิวซื่อ หากนายหญิงยังต้องการปกป้องจวนผิงหยางโหว…”

คำพูดข้างหลัง ลู่ยวนก็ไม่ได้พูดต่อ

เเต่ทว่าผิงหยางโหวกลับเข้าใจดี เเละยิ่งกว่านั้น หลังจากที่ครุ่นคิดเเล้วสายตาที่มองลู่ยวนก็เต็มไปด้วยความชื่นชม!

“เจ้าดีกว่าพี่ชายของเจ้าคนนั้น ที่เอาเเต่ยืนกรานขอร้องนายหญิงของเจ้าเสียอีก”

ย้อนกลับไปตอนที่กลับมา

ลู่จื้อเคยมาที่ห้องหนังสือครั้งหนึ่ง ร้องห่มร้องไห้ขอร้องจังซื่อ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน