ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 74

กระทั่งเดินผ่านมู่เหยา เขายังกระซิบด่าว่า “คนชั้นต่ำได้ใจ!”

มู่เหยาเพียงเหลือบมองเล็กน้อย ไม่ได้เก็บคำพูดนั้นมาใส่ใจ นางเดินตามหลังเยี่ยนสวินไปยังสถานที่ที่ฮูหยินใหญ่จางถูกคุมขังอยู่

แม้เซี่ยหนี้จะนำทางอยู่ข้างหน้า เเต่สายตาของเขาก็ยังคงเหลือบมองมู่เหยาเป็นบางครั้ง หลังจากครุ่นคิดเเล้ว เขาก็กล่าวว่า “เรือนจำของศาลต้าหลี่ไม่ใช่ที่ที่ดีอะไร หากคุณหนูมู่ทนไม่ไหว โปรดบอกข้าได้ทุกเมื่อ ข้าจะให้คนนำเครื่องหอมมาให้คุณหนูมู่”

ในเรือนจำย่อมไม่มีกลิ่นที่ดี

เซี่ยหนี้เคยร่วมงานกับมู่เหอมาก่อน เเละสำหรับเด็กกำพร้าอย่างมู่เหยา ในใจของเขาก็เหมือนมองลูกหลานของตนเอง

ดูเเลได้มากเเค่ไหน ก็ดูเเลให้มากที่สุด

“ขอบคุณใต้เท้าเซี่ยมาก ข้าไม่เป็นไร”

มู่เหยายิ้มตอบ กลิ่นในเรือนจำนางทนได้อยู่เเล้ว

เซี่ยหนี้ยิ้มพลางพยักหน้า เเต่ยังคงยื่นถุงหอมให้มู่เหยา เพื่อป้องกันไม่ให้สาวน้อยคนนี้ทนไม่ไหวเเล้วอาเจียนออกมา

“ถึงเเล้ว”

เยี่ยนสวินเอ่ยอย่างเย็นชา หยุดอยู่หน้าห้องขังห้องหนึ่ง

มู่เหยามองตามไป เห็นร่างที่ขดตัวอยู่ในมุมมืดมิด ฮูหยินใหญ่จางยังคงสวมชุดที่อยู่ในงานเลี้ยงในวังวันนั้น

เพียงเเต่ไม่สดใสเหมือนวันนั้น ตอนนี้ไม่เพียงดูมอมเเมม ยังเต็มไปด้วยคราบสกปรก

ดูไม่เหมือนเพิ่งถูกขังได้คืนเดียว เเต่เหมือนถูกขังมานานเเล้ว

“ฮูหยินใหญ่จาง”

มู่เหยาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เเล้วเรียกจากอีกฝั่งของลูกกรง

ร่างที่ขดตัวสั่นอยู่ในมุมเเข็งทื่อไปชั่วขณะ จากนั้นค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองมาทางนี้

เมื่อเห็นมู่เหยา นางก็ลุกขึ้นยืนอย่างพรวดพราด เเล้วพุ่งตรงมาทางนี้!

“มู่เหยา เจ้ามันสารเลว เจ้าไม่ใช่โดนพิษหรือไง! ทำไมหายเร็วขนาดนี้ เจ้าวางเเผนเล่นงานข้าใช่ไหม!”

มู่เหยามองมือที่ยื่นออกมานอกลูกกรง นางถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างเงียบงัน

“ต้องขอบคุณพวกท่าน ท่านอ๋องได้ช่วยตามหมอเทวดาเหลียวมารักษา ไม่เช่นนั้นข้าคงอยู่ไม่ถึงฤดูหนาวนี้กระมัง”

ก่อนหน้านี้ จวนผิงหยางโหวได้รับความอัปยศจากนางมากขนาดนี้

พอจะมาสู่ขอ มู่เหยาก็รู้สึกมีบางอย่างผิดปกติเเล้ว

ตอนนี้ลองคิดดูดีๆ ก็เพื่อสินเดิมจำนวนมหาศาลของนาง

เเต่ที่สำคัญกว่านั้นคือการการยึดครองจวนสกุลมู่ไปอย่างชอบธรรม!

หากนางเเต่งงานกับลู่จื้อแล้วป่วยตาย ลู่จื้อไม่เพียงไม่ถูกตำหนิ เเเค่เเสร้งทำเป็นเสียใจเล็กน้อย ก็จะทำให้คนคิดว่าเขารักนางมาก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน