ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 83

คำพูดของนางทำให้หลิวฉิงฮวนนึกถึงประโยคนี้ขึ้นมาจริง ๆ!

“เจ้าพูดจาเหลวไหล! ข้าพูดเช่นนั้นตอนไหนกัน! ข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้!” หลิวฉิงฮวนหลบสายตา ท้ายที่สุดถึงกับแสร้งทำเป็นบ้าคลั่ง ใช้มือสางผมตัวเอง

เมื่อเห็นว่านางเริ่มแสดงท่าทีวิกลจริต มู่เหยาจึงก้าวไปข้างหน้า สีหน้าถมึงทึง จ้องนางอย่างไม่ละสายตา

“หากเจ้าต้องการแสร้งบ้าก็ย่อมได้”

“อย่างไรเสียจางซิ่วหรูตอนนี้ก็อยู่ข้างนอก ข้าได้ยินมาว่าเมื่อวานจังซื่อโบยตีนางที่จวนโหว บัดนี้จังซื่อของพวกเจ้าพัวพันกับคดีทุจริต ฮ่องเต้ทรงส่งคนมาสืบสวนแล้ว”

“อ้อ จริงสิ คนที่ชี้เป้าก็คือผิงหยางโหว หากเรื่องนี้เป็นความจริง เจ้าคิดว่าลูกสาวของเจ้าจะได้เป็นฮูหยินน้อยแห่งจวนโหวต่อไป หรือจะถูกจังซื่อโยนออกมาให้เผชิญชะตากรรมตามยถากรรมกัน?”

“หรือว่า หลังจากที่พวกเจ้าถูกตัดสินโทษแล้ว ก็สร้างอุบัติเหตุอะไรสักอย่างขึ้นมา ให้นางไปกับพวกเจ้าด้วย?”

มู่เหยาเอียงศีรษะเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง ๆ

ราวกับกำลังเล่าถึงบั้นปลายชีวิตอันน่าเวทนาของสตรีผู้หนึ่งในนิทาน

แต่หลิวฉิงฮวนกลับหวาดหวั่นต่อผลลัพธ์ที่อาจเกิดขึ้นจากคำพูดเหล่านั้น

แววตาของนางค่อย ๆ ฉายแววหวาดผวา เพราะนางรู้ดีว่าการทุจริตเป็นเรื่องจริง

ปีนั้นอุทกภัยที่เมืองอวิ๋นรุนแรงถึงเพียงนั้น พวกเขายังยักยอกเงินจากเหตุการณ์นี้ ต่อให้ฮ่องเต้เพียงต้องการแสดงความรับผิดชอบต่อราษฎร

โทษเบาก็คือเนรเทศ โทษหนักก็คือประหาร…

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลิวฉิงฮวนก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นสะท้านขึ้นมา นางค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองเด็กสาวอายุเพียงสิบหกปีตรงหน้า

ทันใดนั้นนางก็พุ่งเข้าไปข้างหน้า สองมือจับลูกกรงตรงหน้าไว้แน่น

“ข้าต้องการพบลูกสาวข้า! ข้าต้องการพบลูกสาวข้า!”

มู่เหยาถอยหลังไปครึ่งก้าว น้ำเสียงราบเรียบยิ่ง “บอกความจริงมา แล้วข้าจะให้เจ้าพบนาง”

“มิฉะนั้น ข้าไม่รังเกียจที่จะเติมเชื้อไฟเข้าไปอีก”

หลิวฉิงฮวนกัดฟันกรอด สองมือเขย่าลูกกรงตรงหน้าอย่างบ้าคลั่ง ราวกับต้องการจะพุ่งออกมาทำร้ายคนตรงหน้า

“นังสารเลว! นังเด็กสารเลว! เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาข่มขู่ข้า! มีสิทธิ์อะไร!”

มู่เหยาไม่สนใจว่าเซี่ยหนี้จะอยู่ด้วยหรือไม่ นางเอ่ยถ้อยคำด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนทำให้คนตรงหน้าเย็นสันหลังวาบ

“หลิวฉิงฮวน ข้าให้เวลาเจ้าเพียงครึ่งก้านธูป หลังจากครึ่งก้านธูป ไม่ว่าเจ้าจะพูดสิ่งที่ข้าอยากรู้หรือไม่ก็ตาม ชาตินี้ตราบใดที่จางซิ่วหรูยังอยู่ในเมืองหลวง ก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่อย่างสุขสบาย!”

พูดจบนางก็หันหลังเดินจากไป ไม่สนใจเสียงด่าทอจากเบื้องหลัง

เมื่อออกมาจากคุกที่มืดมิดและอ้างว้าง ร่างกายอาบไล้ด้วยแสงตะวัน ขอบตาของนางแดงก่ำ เกือบจะหลั่งน้ำตาออกมา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน