ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 85

“มู่เหยา! เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เจ้าทรมานแม่ของข้าใช่หรือไม่!”

เมื่อเห็นนางพุ่งเข้ามาจะทำร้ายตน มู่เหยาก็เบี่ยงตัวหลบ

“หลิวซื่อรอเจ้าอยู่ข้างใน หากเจ้ายังอยากเจอแม่ของเจ้า ก็อย่าได้โวยวายอีก!”

จางซิ่วหรูเบิกตากว้างจ้องมองนางเขม็ง แต่ก็ไม่ได้ลงมืออีก “เช่นนั้นไยเจ้ายังไม่พาข้าไปพบแม่ข้าอีกเล่า! หากข้าพบว่าเจ้าทรมานแม่ข้าเป็นการส่วนตัว ข้าจะฟ้องร้องฝ่าบาทแน่นอน!”

มู่เหยาคร้านจะต่อล้อต่อเถียง จึงก้าวนำพาคนไปยังห้องขังของหลิวฉิงฮวน

เมื่อมองดูร่างที่ทรุดกายนั่งอยู่ในห้องขัง จางซิ่วหรูก็ยืนนิ่งตะลึงงันอย่างไม่กล้าเชื่อ ว่าคนที่มอมแมมไปทั้งร่างราวกับคนบ้าข้างถนนตรงหน้านี้ เป็นแม่ของนางอย่างนั้นหรือ?

“ท่านแม่?”

เมื่อได้ยินเสียงหยั่งเชิงนี้ มู่เหยาก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างนึกขัน “อะไรกัน คุณหนูใหญ่จางรังเกียจแม่ของตนแล้วหรือ?”

“เจ้าพูดจาเหลวไหล!” จางซิ่วหรูตวาดลั่น พลางยื่นมือผลักมู่เหยาไปด้านหลัง “เจ้าไสหัวไป! ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้า! เป็นเพราะเจ้า! แม่ข้าถึงต้องมีสภาพเช่นนี้!”

มู่เหยาทรงตัวให้มั่น พร้อมกับรั้งชิงอู้ที่หมายจะเอาคืนไว้

“เวลาไม่มากแล้ว รีบพูดธุระเถิด”

คำพูดนี้ย่อมหมายถึงหลิวฉิงฮวน

นางทรุดกายนั่งอยู่ตรงนั้น จ้องมองบุตรสาวของตนนับตั้งแต่ที่จางซิ่วหรูเข้ามา

“ซิ่วหรู”

หลิวฉิงฮวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า น้ำตาก็ไหลพรากออกมาอีกครั้ง

เมื่อได้ยินเสียงเรียกขานนี้ จางซิ่วหรูจึงมั่นใจว่าคนตรงหน้าคือแม่ของนางจริง ๆ นางร่ำไห้พร้อมกับทรุดกายคุกเข่าลงหน้าลูกกรง ยื่นมือออกไปจับมือหลิวซื่อไว้

“ท่านแม่ ท่านแม่ ไฉนท่านจึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ พวกเขาทำทารุณท่านหรือเจ้าคะ?”

หลิวฉิงฮวนส่ายหน้า พลางจับมือนางไว้แน่น มองบุตรสาวที่ตนเฝ้าถนอมรักใคร่มาแต่เล็กด้วยความละโมบ

“นังแพศยาจางชิวอิ่งนั่นตบตีเจ้าใช่หรือไม่? เจ็บหรือไม่?”

จางซิ่วหรูมองดูมารดาที่ถึงแม้จะตกอยู่ในสภาพเช่นนี้แล้วก็ยังไม่ลืมที่จะห่วงใยนาง น้ำตาก็ยิ่งไหลหลั่งมากขึ้น “ท่านแม่ ข้ามันไร้ประโยชน์ ข้าไปขอร้องผิงหยางโหว แต่พวกเขากลับขับไล่ข้าออกมา ทั้งยังบอกว่าจะถอนหมั้นกับข้าอีกด้วยเจ้าค่ะ”

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แม่จัดการทุกอย่างให้เจ้าหมดแล้ว ต่อไปภายหน้าเจ้าจะต้องเชื่อฟังมู่เสี้ยนจู่ แม่ได้ตกลงกับมู่เสี้ยนจู่ไว้แล้วว่าจะให้เจ้านั่งในตำแหน่งฮูหยินน้อยตระกูลลู่ได้อย่างมั่นคง ต่อไป ต่อไปเจ้าก็จะได้เป็นฮูหยินจวนโหวแล้ว”

หลิวฉิงฮวนเช็ดน้ำตาให้จางซิ่วหรูด้วยความเจ็บปวดใจ โดยไม่ทันได้สังเกตเห็นสีหน้าเหลือเชื่อของจางซิ่วหรูหลังจากที่นางพูดจบ

“ท่านแม่ เหตุใดข้าต้องเชื่อฟังมู่เหยาด้วย หากไม่ใช่เพราะนาง ท่านก็คงไม่ต้องลงเอยเช่นนี้!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน