ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 87

ฮ่องเต้มองดูสมุดรายชื่อกับของพวกนั้น แล้วโมโหอีกครั้ง

ความเคลื่อนไหวใหญ่โตของจวนจาง ทำให้ขุนนางคนอื่น ๆ ในเมืองหลวงต่างอกสั่นขวัญแขวน ต่างคนต่างคิดทบทวนว่ามีความผิดอะไรหรือไม่ เช้าวันพรุ่งจะได้เข้าวังไปขอรับโทษก่อน

ส่วนมู่เหยา กลับนั่งเหงื่อซกกินอาหารอยู่หน้าหม้อแกง

“คุณหนู ท่านกินต่อไม่ได้แล้ว!”

หนิงจู๋กอดจานใส่นมตุ๋นเอาไว้แน่น “ท่านกินไปสามถ้วยแล้ว! หากกินต่อจะท้องเสียนะเจ้าคะ!”

มู่เหยาแบะปาก เมื่อเหลือบไปเห็นเงาร่างที่ปีนกำแพงเข้ามา ก็ชี้นิ้วไปทันที “ท่านอ๋องต้องอยากกินแน่ ใช่ไหมท่านอ๋อง”

เยี่ยนสวินไม่ทันได้สติ ก็พยักหน้าทันที

มู่เหยาฉวยโอกาสตอนหนิงจู๋เหม่อลอย รีบหยิบมาถ้วยหนึ่ง แต่ทำให้สาวใช้โมโหไม่น้อย

แต่หลังจากนางกินไปครึ่งถ้วยหวังดีกับเจ้า ก็โดนมืออันเรียวยาวอีกข้างแย่งไป

“หนิงจู๋หวังดีกับเจ้า วันพรุ่งค่อยกินอีก กินเนื้อเยอะ ๆ ข้ายังไม่ได้กินข้าวเย็นพอดี”

พูดจบก็เอานมตุ๋นที่เหลือส่งให้หนิงจู๋ เขาหยิบถ้วยกับตะเกียบ และส่งสัญญาณให้ชิงอู้เอาเนื้อใส่ลงในหม้อแกงอีกหน่อย

เมื่อเห็นหนิงจู๋เอานมตุ๋นที่เหลือวิ่งหนีไป มู่เหยาก็ทำได้เพียงเก็บสายตา “ท่านอ๋อง ท่านปีนกำแพงเข้ามามันไม่ค่อยดีหรือเปล่า?”

“ไม่มีใครเห็น…ข้าหิว คุณหนูมู่ไม่สงสารหรือ?”

มือที่ถือถ้วยกันตะเกียบของมู่เหยาสั่นเทา จิตใจสงบลงทันที “ในเมื่อท่านอ๋องหิวก็กินให้เยอะ ๆ ห้องตำราของข้ายังมีข้าวของต้องจัดการ ต้องขอตัวก่อน!”

เมื่อเห็นนางลุกขึ้นอยากจะหนีไป เยี่ยนสวินก็เลิกคิ้วขึ้นทันที “ไม่อยากอยู่กับข้าขนาดนี้เชียวหรือ?”

คำพูดนี้เข้าไปในหูของมู่เหยา รู้สึกน้อยใจเล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูก

นางเก็บเท้าที่ก้าวออกไปทันที

“เปล่า แค่มีข้าวของต้องจัดการจริง ๆ”

ถึงแม้จดหมายตอบกลับจะเขียนว่าวันเวลายังอีกยาวไกล แต่พอเผชิญกับคนตรงหน้าจริง ๆ มู่เหยากลับรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

นางจ้องแผ่นหลังของชายหนุ่มอย่างเงียบ ๆ

เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่พูด และกำลังคิดว่าจะใช้อะไรมาคลายบรรยากาศอึดอัดนี้ ก็เห็นเขาวางถ้วยกับตะเกียบและค่อย ๆ ลุกขึ้น จากนั้นก็เดินมาตรงหน้านาง

“ในเมื่อคุณหนูมู่ไม่อยากเห็นข้า ข้ากลับไปก็ได้”

เมื่อสังเกตได้ถึงความเย็นชาที่ปะปนอยู่ในน้ำเสียงของเขา รวมไปถึงการเรียกที่เปลี่ยนไป มู่เหยาดวงตาเป็นประกาย ยื่นมือไปจับแขนเสื้อของเขาโดยไม่รู้ตัว

“ท่านอ๋องรอก่อน ข้สมีบางอย่างจะให้ท่าน”

มู่เหยาหาข้ออ้างให้กับการกระทำของตัวเองแทบจะในทันที

“อืม”

เยี่ยนสวินขานตอบอย่างเย็นชา แต่พอเห็นภาพแผ่นหลังของหญิงขณะเดินจากไป ในใจกลับคาดหวังมากขึ้นเล็กน้อย

ฉางชิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ สังเกตเห็นสีหน้าของเจ้านายตน ก็อดยกมุมปากไม่ได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน