ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 91

“คุณหนูฮูหยินใหญ่ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญ คุณชายใหญ่กำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องหนังสือ จึงให้ข้ามารับท่านเข้าจวนโดยเฉพาะ”

เสียงหัวเราะเบาๆของหลิ่วซีอินดังขึ้น มือของจางจิ้งหรูที่อยู่ในเเขนเสื้อกำเเน่นเข้าหากัน

นึกถึงคำพูดของมู่เหยา สุดท้ายนางก็ทนไว้

“ขอบคุณน้องหญิง”

หลิ่วซีอินได้ยินประโยคนี้ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ

นึกว่าจางจิ้งหรูจะอารมณ์ร้ายเเค่ไหน ตอนนี้ยังต้องมาทำตัวหงอต่อหน้านางอยู่ดี!

ก็เเค่ได้ชื่อว่าคุณหนูฮูหยินใหญ่เท่านั้นเเหล่ะ!

“งั้นก็เชิญ”

หลิ่วซีอินเหลือบมองสาวใช้ที่ประคองจางจิ้งหรูอย่างลำพองใจ เเล้วบิดเอวเดินนำหน้าจางจิ้งหรูผู้เป็นเจ้าสาวไปก่อน

ถึงเเม้ว่าทุกคนจะรู้ว่าหลิ่วซีอินกำลังทำตัวล้ำเส้น เเต่ก็ไม่มีใครกล้าชี้หน้าบอกตรงๆ

อีกทั้ง ตอนนี้ฮูหยินหลิวผู้ดูแลบ้านกำลังป่วยอยู่

หลิ่วซีอินจึงได้ทำตัวเป็นผู้จัดการบ้านอย่างสมใจ!

หลังจากทำพิธีเเต่งงานกับไก่ตัวผู้เสร็จ จางจิ้งหรูกลับมายังห้องหอ ก็ได้ยินเสียงออเซาะของผู้หญิงอีกครั้ง

“พี่หญิง คุณชายใหญ่ระบุว่าวันนี้ต้องการให้ข้าปรนนิบัติ เกรงว่าวันนี้คงต้องทอดทิ้งพี่หญิงเเล้ว ขอพี่หญิงโปรดอภัยด้วย”

แววตาของจางจิ้งหรูเย็นยะเยือกอย่างถึงที่สุด เเล้วกระชากผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออก

ก้าวสองสามก้าวอย่างรวดเร็ว เอื้อมมือคว้าเเขนอีกฝ่ายดึงเข้ามาตรงหน้า เเล้วง้างมือตบลงไปหลายฉาด!

ทำให้หลิ่วซีอินล้มลงทันที!

“เจ้าเป็นเเค่อนุภรรยาต่ำต้อย กล้าดียังไงมาพูดจาไม่สุภาพต่อหน้าภรรยาเอกอย่างข้า”

แม้ว่าจางจิ้งหรูจะเป็นคนอารมณ์ร้อน เเต่นางก็เติบโตมากับฮูหยินใหญ่จางตั้งเเต่เด็ก

เเน่นอนว่าย่อมได้เรียนรู้การจัดการบ้านเเละการวางกฏระเบียบมาบ้าง!

ทันทีที่นางตะโกนออกไป พลังอำนาจในตัวก็กดดันสาวใช้เเละเเม่นมที่กำลังดูเหตุการณ์ในห้องให้ตกตะลึงไปชั่วขณะ

“เจ้า! เจ้ากล้าตบข้าได้ไง! ข้าจะไปหาคุณชายใหญ่ให้เขาตัดสิน!”

เมื่อเห็นหลิ่วซีอินกำลังจะลุกขึ้นวิ่งหนี จางจิ้งหรูก็หัวเราะเยาะ

“ยังยืนอึ้งทำไม! อนุภรรยาเเพศยาหลิ่วซื่อพูดจาไม่สุภาพ ตามกฏบ้านให้โบยฝ่าเท้าสิบไม้!”

จางจิ้งหรูตะโกนสั่ง สาวใช้เเละเเม่นมที่อยู่ข้างๆก็ทำตามโดยไม่รู้ตัว พวกนางรีบดึงหลิ่วซีอินที่กำลังจะออกไปกลับมาทันที

แถมยังฉลาดพอที่จะอุดปากไว้ ก่อนจะจับนางขึ้นเก้าอี้

จางจิ้งหรูมองเห็นความหวาดกลัวในดวงตาของนาง รู้สึกสะใจเป็นอย่างยิ่ง

นางเดินเข้าไปบีบคางของหลิ่วซีอินอย่างเเรง เเรงกดในมือค่อยๆเพิ่มขึ้น

“หลิ่วซีอิน ถึงเม้คุณชายใหญ่จะโปรดปรานเจ้า เเต่จงจำไว้ว่าเจ้าเป็นเเค่อนุภรรยาต่ำต้อยตั้งเเต่ต้นจนจบ ข้าซึ่งเป็นนายหญิงสามารถขายเจ้าทิ้งได้ตามใจชอบ”

“วันนี้เป็นการลงโทษเล็กน้อย ส่วนทางด้านคุณชายใหญ่ ข้าไปสารภาพผิดเอง”

พูดจบ นางก็สะบัดมือออก เช็ดผงเเป้งที่เปื้อนมือออกด้วยความรังเกียจ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน