ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 92

“หนิงจู๋ ท่านตาของข้ามีข่าวอะไรมาบ้างไหม”

ตามหลัก คนควรมาถึงเเล้ว

“พ่อบ้านหวังยังไม่ได้รับข่าวเลยเจ้าค่ะ คาดว่าคงใกล้ถึงแล้ว คุณหนูไม่ต้องกังวล ท่านอ๋องบอกว่าจะส่งคนติดตามไปด้วยไม่ใช่หรือเจ้าคะ”

“คิดว่าคงไม่มีเรื่องใหญ่อะไรเกิดขึ้นหรอกเจ้าค่ะ”

เยี่ยนสวิน…

มู่เหยารู้สึกปวดหัวมากขึ้นไปอีก นางจึงลุกขึ้นพาหญิงรับใช้ทั้งสองดื่มยา ก็ผล็อยหลับไป

เเต่ในความฝัน นางมักจะเห็นภาพที่เลือนลางบางอย่าง

ทุกครั้งที่นางพยายามมองภาพให้ชัดเจน นางก็จะตกลงไปในความมืดมิด

เเต่ภาพเหล่านั้นกลับเป็นภาพที่คุ้นเคยสำหรับนางมากเป็นพิเศษ

ราวกับเป็นความทรงจำที่นางหลงลืมไป

“เจ้ารอข้ากลับมานะ”

เด็กชายตัวเล็กๆที่พูดอยู่ในความฝันมองไม่เห็นใบหน้า เเต่นางกลับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอาลัยอาวรณ์อันเข้มข้นนั้น

อยากจะรีบวิ่งเข้าไปถามให้กระจ่าง เเต่ภาพตรงหน้ากลับพลิกผันอย่างรวดเร็ว

นางได้เเต่มองท่านอาที่ปกป้องนาง ถูกธนูยิงทะลุหัวใจ เลือดที่พุ่งกระฉูดออกมา สาดกระเซ็นใส่ใบหน้า ร้อนระอุเป็นพิเศษ

“เหยาเหยา วิ่งเร็ว!”

ท่านอาล้มลงจมกองเลือด ใช้เเรงทั้งหมดที่มีตะโกนใส่นาง

มู่เหยาพยายามจะขยับตัวตามสัญชาตญาณ เเต่เท้าทั้งสองข้างราวกับถูกหลอมด้วยตะกั่ว หนักอึ้งจนขยับไม่ได้

กว่านางจะได้สติ หันกลับไป ก็เห็นคนผู้หนึ่งกำลังยกดาบใหญ่พุ่งตรงมาหานาง!

แทบจะทันที มู่เหยาเบิกตาโพลงลุกขึ้นนั่ง

นานทีเดียว กว่าจะได้สติกลับมา

“คุณหนู?”

ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว หนิงจู๋รีบเดินเข้ามา เปิดม่านออก

เเสงเเดดภายนอกสาดส่องเข้ามา ทำให้สีหน้าหวาดกลัวของมู่เหยาค่อยๆจางหายไป

ลมพัดผ่านไปแวบหนึ่ง นางก็รู้สึกว่าแผ่นหลังชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ

“อุ้ย! ทำไมสีหน้าของคุณหนูดูไม่ดีอย่างนี้ หรือว่าฝันร้ายเจ้าคะ”

หนิงจู๋รีบใช้ผ้าเช็ดหน้าอุ่นๆเช็ดเหงื่อเย็นๆที่หน้าผากของมู่เหยา พลางส่งสัญญาณให้ชิงอู้เอาเสื้อคลุมมา อย่าให้คุณหนูหนาวสั่น!

มู่เหยาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ปัดเป่าทุกสิ่งในความฝันออกไป มองแสงเเดดที่สาดส่องเข้ามาในห้อง พลางถามด้วยความสงสัยว่า “ตอนนี้ยามใดเเล้ว”

หนิงจู๋เเต่งตัวปรนนิบัติมู่เหยาไปพลางตอบไปพลางว่า “ยามอี่เเล้วเจ้าค่ะ” (ประมาณเก้าถึงสิบเอ็ดโมงเช้า)

ปกตินางจะตื่นตั้งเเต่เช้าตรู่

วันนี้นางกลับตื่นสายขนาดนี้

“คุณหนู?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน