ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 100

เมื่อออกมาจากจวนเสิ่นท้องฟ้าก็เริ่มมืดเล็กน้อย

ฟางกงกงรีบเดินลงมาจากรถม้า และถามด้วยความเป็นกังวล "อาการบาดเจ็บของคุณหนูเสิ่นเป็นอย่างไรบ้าง?"

"ไม่เป็นอะไรมากแล้ว เพียงแค่รักษาปากแผลให้ดีก็จะสมานเข้าด้วยกันได้" ไป๋ชิงหลิงชำเลืองมองฟางกงกง

และเห็นว่าเบ้าตาของเขาเป็นสีม่วงคล้ำเล็กน้อย และสีหน้าของเขาดูเหน็ดเหนื่อยราวกับมีเรื่องไม่สบายใจ จึงได้ถามออกไป "ฟางกงกงอยู่รอข้าที่นี่ตลอดเวลาเลยหรือ"

"ขอรับ ฝ่าบาทสั่งให้บ่าวติดตามหมอหญิงไป๋ออกจากวัง เช่นนั้นก็ต้องรอให้หมอหญิงไป๋ออกมา บ่าวถึงจะกล้ากลับไปพบฝ่าบาทได้ขอรับ" ฟางกงกงโค้งคำนับเล็กน้อยและกล่าวออกมา

ไป๋ชิงหลิงเดินไปถึงหน้ารถม้าและหยุดฝีเท้าลง จากนั้นหันไปมองฟางกงกงอีกครั้ง "ฟางกงกงมีเรื่องอะไรไม่สบายใจอย่างนั้นหรือ"

ฟางกงกงใจสั่น จากนั้นได้เงยหน้าขึ้นมองไป๋ชิงหลิง เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้นและก้มหน้ากลับไปเหมือนเดิม จากนั้นเขากล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "อิงอู๋ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำมาถามบ่าวอยู่หลายครั้งว่าเมื่อไรท่านจะกลับวังหลวง"

"ท่านอ๋องหรง?" ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้ว "เกิดอะไรขึ้นกับท่านอ๋องหรงอย่างนั้นหรือ อาการบาดเจ็บของเขาเป็นอย่างไรบ้าง?"

นางจำได้ว่าคืนนั้นที่นางออกจากวังหลวงมา ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล

เรื่องนี้คาดว่าคงจะไม่ดีแล้วกระมัง

หากไม่มียาปฏิชีวนะ บาดแผลไม่มีทางหายได้อย่างง่ายดายแน่ๆ และอาจถึงแก่ชีวิตได้ ไม่แปลกเลยที่ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำมาหานางที่จวนเสิ่น

พวกเขารู้ว่านางมียาที่สามารถรักษาบาดแผลของท่านอ๋องหรงได้

และขณะนี้เอง ฟางกงกงกล่าวขึ้นด้วยเสียงแหบแห้ง

"ท่านอ๋องหรง......ยังคงคุกเข่าอยู่ที่ตำหนักเฉียนชิง"

"อะไรนะ??" ไป๋ชิงหลิงอุทานออกมาเสียงดังและตาเบิกกว้าง "คุกเข่าตลอดเลยหรือ?"

ฟางกงกงพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม "ท่านผู้เฒ่าเสิ่นไม่ได้เข้าประชุมราชสำนักหลายวันแล้ว เหตุผลเพราะไม่สบาย แต่ใครๆ ก็รู้ว่าเขากำลังใช้อีกวิธีการหนึ่งเพื่อบอกกับฝ่าบาทว่า เขาโกรธมากกับการกระทำของท่านอ๋องหรง มีขุนนางในราชสำนักจำนวนมากที่กล่าวโทษท่านอ๋องหรง ตอนนี้ฝ่าบาทได้สั่งปลดเขาออกจากตำแหน่งในราชสำนักเป็นการชั่วคราว และปล่อยให้เขาคุกเข่าอยู่เช่นนั้นจนกว่าท่านผู้เฒ่าเสิ่นจะยอมยกโทษให้เขา"

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินเรื่องทั้งหมด นางจึงได้หันกลับไปมองจวนเสิ่น "เช่นนั้นก็แสดงว่าท่านผู้เฒ่าเสิ่นไม่ได้ออกไปไหนเลย?"

"ไม่เลยขอรับ" ฟางกงกงรู้สึกสงสารท่านอ๋องหรง "ได้ยินทหารองครักษ์เหยี่ยวดำกล่าวว่า ฮองเฮาก็ไม่ได้ทรงตรัสอะไรด้วยเช่นกัน"

ไป๋ชิงหลิงหัวเราะอย่าเยือกเย็น จากนั้นจึงได้รีบเดินขึ้นรถม้า "กลับตำหนักฮุ่ยหนิงกันเถอะ"

"กลับตำหนักฮุ่ยหนิง?"

"ใช่ กลับตำหนักฮุ่ยหนิง" จู่ๆ ไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกสงสารท่านอ๋องหรง

ท่านผู้เฒ่าเสิ่นคาดหวังว่าฝ่าบาทจะทรงมีราชโองการให้มีพิธีอภิเษกสมรส เพื่อให้เสิ่นโหรวเม่ยได้แต่งงานเข้าไปอยู่จวนท่านอ๋องหรง และเพื่อชดเชยกับความผิดที่ท่านอ๋องหรงทำลงไป

ฝ่าบาททรงเกรงกลัวกับการแต่งงานที่จะเกิดขึ้นระหว่างตระกูลอู๋และตระกูลเสิ่น จึงได้ปล่อยให้ท่านอ๋องหรงคุกเข่าอยู่เช่นนั้น เพื่อบีบบังคับให้ท่านผู้เฒ่าเสิ่นยอมอภัยให้กับท่านอ๋องหรง

ฮองเฮาอู๋ต้องการบีบบังคับให้ท่านอ๋องหรงพูดออกมาและกราบทูลฝ่าบาทด้วยตัวเองว่าจะแต่งตั้งเสิ่นโหรวเม่ยเป็นพระชายา ทำให้นางจึงไม่สนใจท่านอ๋องหรง อีกทั้งยังพูดเกลี้ยกล่อมท่านผู้เฒ่าเสิ่นไม่ได้ออกมาด้วยเช่นกัน

นี่ถือเป็นการต่อสู้ทางการปกครอง!

และตอนนี้คนที่สามารถทำให้สงครามในครั้งนี้หยุดลงได้มีเพียงไทเฮาเท่านั้น

เมื่อมาถึงตำหนักฮุ่ยหนิง ไป๋ชิงหลิงได้หันกลับไปกล่าวกับฟางกงกง "เจ้ากลับไปพบฝ่าบาทก่อน เรื่องของท่านอ๋องหรงไม่อาจด่วนจัดการได้ในตอนนี้ จำเป็นต้องหาโอกาส"

"หมอหญิงไป๋ เกรงว่าท่านอ๋องหรงจะรอไม่ถึงวันนั้นแล้ว คนปกติไม่กินอะไรเลยห้าวันคงตายไปแล้ว ท่านอ๋องหรงฝืนทนมาแล้วกว่าหกวัน อีกทั้งร่างกายยังเต็มไปด้วยบาดแผล หรือท่านไปพูดเกลี้ยกล่อมฝ่าบาท ฝ่าบาทอาจจะฟังในสิ่งที่ท่านพูดก็ได้ขอรับ"

ฟางกงกงรู้ว่าฝ่าบาทชื่นชมความคิดความอ่านของไป๋ชิงหลิง และพระองค์มักตรัสถึงความฉลาดของไป๋ชิงหลิงกับเขาอยู่หลายครั้ง อีกทั้งยังแอบเสียดายที่ไป๋ชิงหลิงเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง หากเป็นผู้ชาย เช่นนั้นจะต้องเป็นนายพลมที่มีความสามารถอย่างมากคนหนึ่ง

ตอนนี้เขาได้ฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่ไป๋ชิงหลิงแล้ว

ขอเพียงใครสักคนที่เข้าไปเกลี้ยกล่อมฝ่าบาท ก็คงดีกว่าปล่อยให้ท่านอ๋องหรงต้องคุกเข่าอยู่เช่นนั้นไปตลอด

ไป๋ชิงหลิงรู้ว่าในใจของฟางกงกงกำลังคิดอะไรอยู่

นางกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ฟางกงกง เจ้าคิดง่ายเกินไป เรื่องของท่านอ๋องหรงไม่ได้เป็นเรื่องของฝ่าบาทเพียงคนเดียว หากจัดการเรื่องนี้ได้ไม่ดี ท่านอ๋องหรงและฝ่าบาทล้วนต่างต้องถูกทุกคนประณามด่าทอ การที่ท่านอ๋องหรงคุกเข่าอยู่เช่นนี้ก็อาจจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว เจ้ากลับไปก่อนเถอะ ข้าไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ไปโดยไม่สนใจหรอก"