ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 100

เมื่อออกมาจากจวนเสิ่นท้องฟ้าก็เริ่มมืดเล็กน้อย

ฟางกงกงรีบเดินลงมาจากรถม้า และถามด้วยความเป็นกังวล "อาการบาดเจ็บของคุณหนูเสิ่นเป็นอย่างไรบ้าง?"

"ไม่เป็นอะไรมากแล้ว เพียงแค่รักษาปากแผลให้ดีก็จะสมานเข้าด้วยกันได้" ไป๋ชิงหลิงชำเลืองมองฟางกงกง

และเห็นว่าเบ้าตาของเขาเป็นสีม่วงคล้ำเล็กน้อย และสีหน้าของเขาดูเหน็ดเหนื่อยราวกับมีเรื่องไม่สบายใจ จึงได้ถามออกไป "ฟางกงกงอยู่รอข้าที่นี่ตลอดเวลาเลยหรือ"

"ขอรับ ฝ่าบาทสั่งให้บ่าวติดตามหมอหญิงไป๋ออกจากวัง เช่นนั้นก็ต้องรอให้หมอหญิงไป๋ออกมา บ่าวถึงจะกล้ากลับไปพบฝ่าบาทได้ขอรับ" ฟางกงกงโค้งคำนับเล็กน้อยและกล่าวออกมา

ไป๋ชิงหลิงเดินไปถึงหน้ารถม้าและหยุดฝีเท้าลง จากนั้นหันไปมองฟางกงกงอีกครั้ง "ฟางกงกงมีเรื่องอะไรไม่สบายใจอย่างนั้นหรือ"

ฟางกงกงใจสั่น จากนั้นได้เงยหน้าขึ้นมองไป๋ชิงหลิง เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้นและก้มหน้ากลับไปเหมือนเดิม จากนั้นเขากล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "อิงอู๋ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำมาถามบ่าวอยู่หลายครั้งว่าเมื่อไรท่านจะกลับวังหลวง"

"ท่านอ๋องหรง?" ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้ว "เกิดอะไรขึ้นกับท่านอ๋องหรงอย่างนั้นหรือ อาการบาดเจ็บของเขาเป็นอย่างไรบ้าง?"

นางจำได้ว่าคืนนั้นที่นางออกจากวังหลวงมา ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล

เรื่องนี้คาดว่าคงจะไม่ดีแล้วกระมัง

หากไม่มียาปฏิชีวนะ บาดแผลไม่มีทางหายได้อย่างง่ายดายแน่ๆ และอาจถึงแก่ชีวิตได้ ไม่แปลกเลยที่ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำมาหานางที่จวนเสิ่น

พวกเขารู้ว่านางมียาที่สามารถรักษาบาดแผลของท่านอ๋องหรงได้

และขณะนี้เอง ฟางกงกงกล่าวขึ้นด้วยเสียงแหบแห้ง

"ท่านอ๋องหรง......ยังคงคุกเข่าอยู่ที่ตำหนักเฉียนชิง"

"อะไรนะ??" ไป๋ชิงหลิงอุทานออกมาเสียงดังและตาเบิกกว้าง "คุกเข่าตลอดเลยหรือ?"

ฟางกงกงพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม "ท่านผู้เฒ่าเสิ่นไม่ได้เข้าประชุมราชสำนักหลายวันแล้ว เหตุผลเพราะไม่สบาย แต่ใครๆ ก็รู้ว่าเขากำลังใช้อีกวิธีการหนึ่งเพื่อบอกกับฝ่าบาทว่า เขาโกรธมากกับการกระทำของท่านอ๋องหรง มีขุนนางในราชสำนักจำนวนมากที่กล่าวโทษท่านอ๋องหรง ตอนนี้ฝ่าบาทได้สั่งปลดเขาออกจากตำแหน่งในราชสำนักเป็นการชั่วคราว และปล่อยให้เขาคุกเข่าอยู่เช่นนั้นจนกว่าท่านผู้เฒ่าเสิ่นจะยอมยกโทษให้เขา"