ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 101

สุดท้ายแล้ว ไม่ว่าจะพูดอย่างไรล้วนเกี่ยวข้องกับนางทั้งสิ้น

หากไม่มีเรื่องที่อุทยานหลวงอวี้ฮวา ท่านอ๋องหรงก็คงจะไม่ได้ไปที่ตำหนักเฟิ่งหลิวแล้วเฆี่ยนตีเสิ่นโหรวเม่ย

เมื่อไม่มีการเฆี่ยนเสิ่นโหรวเม่ย ก็คงไม่ถูกฮองเฮาและท่านผู้เฒ่าเสิ่นบีบบังคับเยี่ยงนี้

อย่างไรก็ดี ท่านผู้เฒ่าเสิ่นที่เขากระทบกระทั่งด้วยนั้นเป็นบัณฑิตที่มีชื่อเสียงในใต้หล้า ลูกศิษย์ลูกหามากมายล้วนปราดเปรื่องปรีชา

ผู้เป็นแม่ทัพพึ่งพาพละกำลังเพื่อปกป้องบ้านเมือง แต่บัณฑิตนั้นไซร้กลับใช้คารมเพื่อสังหารผู้อื่น!

ฟางกงกงเหลือบสายตาขึ้นมอง เขารู้สึกโล่งใจอย่างแปลกประหลาดเมื่อเห็นท่าทีสงบนิ่งของนาง “ข้าน้อยจะรีบกลับไปทูลรายงาน”

“อือ” ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า รอจนฟางกงกงเดินจากไป นางจึงเข้าไปในตำหนักฮุ่ยหนิง

เมื่อมาถึงตำหนักฮุ่ยหนิง

มีเสียงสรวลเสเฮฮาของหญิงชราและเด็กๆ ดังออกมาจากภายในตำหนัก ฝีเท้าของไป๋ชิงหลิงหยุดชะงักลง ยามนี้ นางได้ยินเสียงของไทเฮาฮุ่ยดังออกมา “เซิงเอ๋อร์ ไหนเรียกเสด็จย่าทวดอีกทีสิ”

“ใช่ๆ เรียกเสด็จย่าทวดอีกทีสิ” เสียงของหรงจิ่งหลินดังตามขึ้นมา “ไม่สิ อีกหน่อยจะต้องเรียกเสด็จย่าทวดตลอดเลยนะ รอให้ท่านแม่สมรสกับเสด็จพ่อก่อน ยังต้องเรียกเสด็จปู่และเสด็จย่าว่าเสด็จพ่อเสด็จแม่ด้วยนะ”

“ฮ่าๆๆ...” ไทเฮาฮุ่ยหัวเราะชอบใจ

เซิงเอ๋อร์พูดด้วยน้ำเสียงสดใส “เสด็จย่าทวด เสด็จย่าทวด...”

ไป๋ชิงหลิงชะงักงัน สีหน้าวิตกปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของนาง

นางอุทานขึ้นเบาๆ : มิน่าเล่า ผู้คนภายนอกต่างพูดกันว่านางเกาะเกี่ยวท่านอ๋องหรง จนแม้แต่นางเองก็เกือบจะเข้าใจผิด...คิดว่านางเป็นผู้หญิงของท่านอ๋องหรง

“หมอหญิงไป๋” เสียงสตรีนางหนึ่งดังมาจากด้านหลังของนาง

ไป๋ชิงหลิงหันกลับไปมอง ขณะนั้น เสียงหัวเราะภายในตำหนักก็ค่อยๆ เงียบลง

ไป๋ชงเซิงวิ่งออกมาด้วยใบหน้าที่เบิกบาน พลางร้องตะโกนด้วยเสียงนุ่มละมุน “ท่านแม่ ท่านกลับมาแล้ว สุขภาพของท่านปู่เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ดีขึ้นแล้วหรือยัง?”

ไป๋ชิงหลิงก้มลงมอง